| سوره 36 | سوره مبارکه يس | صفحه 443 |
|
| وَآيَةٌ لَهُمْ أَنَّا حَمَلْنَا ذُرِّيَّتَهُمْ فِي الْفُلْكِ الْمَشْحُونِ (41) |
| و نشانه‌اى [ديگر] براى آنان اينکه: ما نياکانشان را در کشتى انباشته، سوار کرديم. (41) |
| وَخَلَقْنَا لَهُمْ مِنْ مِثْلِهِ مَا يَرْكَبُونَ (42) |
| و مانند آن براى ايشان مرکوبها[ى ديگرى] خلق کرديم. (42) |
| وَإِنْ نَشَأْ نُغْرِقْهُمْ فَلَا صَرِيخَ لَهُمْ وَلَا هُمْ يُنْقَذُونَ (43) |
| و اگر بخواهيم غرقشان مى‌کنيم و هيچ فريادرسى نمى‌يابند و روى نجات نمى‌بينند. (43) |
| إِلَّا رَحْمَةً مِنَّا وَمَتَاعًا إِلَىٰ حِينٍ (44) |
| مگر رحمتى از جانب ما [شامل آنها گردد] و تا چندى [آنها را] برخوردار سازيم. (44) |
| وَإِذَا قِيلَ لَهُمُ اتَّقُوا مَا بَيْنَ أَيْدِيكُمْ وَمَا خَلْفَكُمْ لَعَلَّكُمْ تُرْحَمُونَ (45) |
| و چون به ايشان گفته شود: «از آنچه در پيش رو و پشت سر داريد بترسيد، اميد که مورد رحمت قرار گيريد» [نمى‌شنوند]. (45) |
| وَمَا تَأْتِيهِمْ مِنْ آيَةٍ مِنْ آيَاتِ رَبِّهِمْ إِلَّا كَانُوا عَنْهَا مُعْرِضِينَ (46) |
| و هيچ نشانه‌اى از نشانه‌هاى پروردگارشان بر آنان نيامد، جز اينکه از آن رويگردان شدند. (46) |
| وَإِذَا قِيلَ لَهُمْ أَنْفِقُوا مِمَّا رَزَقَكُمُ اللَّهُ قَالَ الَّذِينَ كَفَرُوا لِلَّذِينَ آمَنُوا أَنُطْعِمُ مَنْ لَوْ يَشَاءُ اللَّهُ أَطْعَمَهُ إِنْ أَنْتُمْ إِلَّا فِي ضَلَالٍ مُبِينٍ (47) |
| و چون به آنان گفته شود: «از آنچه خدا به شما روزى داده انفاق کنيد»، کسانى که کافر شده‌اند، به آنان که ايمان آورده‌اند، مى‌گويند: «آيا کسى را بخورانيم که اگر خدا مى‌خواست [خودش] وى را مى‌خورانيد؟ شما جز در گمراهىِ آشکارى [بيش] نيستيد.» (47) |
| وَيَقُولُونَ مَتَىٰ هَٰذَا الْوَعْدُ إِنْ كُنْتُمْ صَادِقِينَ (48) |
| و مى‌گويند: «اگر راست مى‌گوييد، پس اين وعده [عذاب] کى خواهد بود؟» (48) |
| مَا يَنْظُرُونَ إِلَّا صَيْحَةً وَاحِدَةً تَأْخُذُهُمْ وَهُمْ يَخِصِّمُونَ (49) |
| جز يک فرياد [مرگبار] را انتظار نخواهند کشيد که هنگامى که سرگرم جدالند غافلگيرشان کند. (49) |
| فَلَا يَسْتَطِيعُونَ تَوْصِيَةً وَلَا إِلَىٰ أَهْلِهِمْ يَرْجِعُونَ (50) |
| آنگاه نه توانايى وصيّتى دارند و نه مى‌توانند به سوى کسان خود برگردند. (50) |
| وَنُفِخَ فِي الصُّورِ فَإِذَا هُمْ مِنَ الْأَجْدَاثِ إِلَىٰ رَبِّهِمْ يَنْسِلُونَ (51) |
| و در صور دميده خواهد شد، پس بناگاه از گورهاى خود شتابان به سوى پروردگار خويش مى‌آيند. (51) |
| قَالُوا يَا وَيْلَنَا مَنْ بَعَثَنَا مِنْ مَرْقَدِنَا ۜ ۗ هَٰذَا مَا وَعَدَ الرَّحْمَٰنُ وَصَدَقَ الْمُرْسَلُونَ (52) |
| مى‌گويند: «اى واى بر ما، چه کسى ما را از آرامگاهمان برانگيخت؟ اين است همان وعده خداى رحمان، و پيامبران راست مى‌گفتند.» (52) |
| إِنْ كَانَتْ إِلَّا صَيْحَةً وَاحِدَةً فَإِذَا هُمْ جَمِيعٌ لَدَيْنَا مُحْضَرُونَ (53) |
| [باز هم] يک فرياد است و بس؛ و بناگاه همه در پيشگاه ما حاضر آيند. (53) |
| فَالْيَوْمَ لَا تُظْلَمُ نَفْسٌ شَيْئًا وَلَا تُجْزَوْنَ إِلَّا مَا كُنْتُمْ تَعْمَلُونَ (54) |
| امروز بر کسى هيچ ستم نمى‌رود، جز در برابر آنچه کرده‌ايد پاداشى نخواهيد يافت. (54) |
|
| (کلمات داخل پرانتز توسط مترجم اضافه شده) |