| سوره 17 | سوره مبارکه الاسراء | صفحه 287 |
|
| ۞ قُلْ كُونُوا حِجَارَةً أَوْ حَدِيدًا (50) |
| بگو: «سنگ باشيد يا آهن، (50) |
| أَوْ خَلْقًا مِمَّا يَكْبُرُ فِي صُدُورِكُمْ ۚ فَسَيَقُولُونَ مَنْ يُعِيدُنَا ۖ قُلِ الَّذِي فَطَرَكُمْ أَوَّلَ مَرَّةٍ ۚ فَسَيُنْغِضُونَ إِلَيْكَ رُءُوسَهُمْ وَيَقُولُونَ مَتَىٰ هُوَ ۖ قُلْ عَسَىٰ أَنْ يَكُونَ قَرِيبًا (51) |
| يا آفريده‌اى از آنچه در خاطر شما بزرگ مى‌نمايد [باز هم برانگيخته خواهيد شد].» پس خواهند گفت: «چه کسى ما را بازمى‌گرداند؟» بگو: «همان کس که نخستين بار شما را پديد آورد.» [باز] سرهاى خود را به طرف تو تکان مى‌دهند و مى‌گويند: «آن کى خواهد بود؟» بگو: «شايد که نزديک باشد.» (51) |
| يَوْمَ يَدْعُوكُمْ فَتَسْتَجِيبُونَ بِحَمْدِهِ وَتَظُنُّونَ إِنْ لَبِثْتُمْ إِلَّا قَلِيلًا (52) |
| روزى که شما را فرا مى‌خواند، پس در حالى که او را ستايش مى‌کنيد اجابتش مى‌نماييد و مى‌پنداريد که جز اندکى [در دنيا] نمانده‌ايد. (52) |
| وَقُلْ لِعِبَادِي يَقُولُوا الَّتِي هِيَ أَحْسَنُ ۚ إِنَّ الشَّيْطَانَ يَنْزَغُ بَيْنَهُمْ ۚ إِنَّ الشَّيْطَانَ كَانَ لِلْإِنْسَانِ عَدُوًّا مُبِينًا (53) |
| و به بندگانم بگو: «آنچه را که بهتر است بگويند»، که شيطان ميانشان را به هم مى‌زند، زيرا شيطان همواره براى انسان دشمنى آشکار است. (53) |
| رَبُّكُمْ أَعْلَمُ بِكُمْ ۖ إِنْ يَشَأْ يَرْحَمْكُمْ أَوْ إِنْ يَشَأْ يُعَذِّبْكُمْ ۚ وَمَا أَرْسَلْنَاكَ عَلَيْهِمْ وَكِيلًا (54) |
| پروردگار شما به [حال] شما داناتر است؛ اگر بخواهد بر شما رحمت مى‌آورد، يا اگر بخواهد شما را عذاب مى‌کند، و تو را بر ايشان نگهبان نفرستاده‌ايم. (54) |
| وَرَبُّكَ أَعْلَمُ بِمَنْ فِي السَّمَاوَاتِ وَالْأَرْضِ ۗ وَلَقَدْ فَضَّلْنَا بَعْضَ النَّبِيِّينَ عَلَىٰ بَعْضٍ ۖ وَآتَيْنَا دَاوُودَ زَبُورًا (55) |
| و پروردگار تو به هر که [و هر چه] در آسمانها و زمين است داناتر است. و در حقيقت، بعضى از انبيا را بر بعضى برترى بخشيديم و به داوود زبور داديم. (55) |
| قُلِ ادْعُوا الَّذِينَ زَعَمْتُمْ مِنْ دُونِهِ فَلَا يَمْلِكُونَ كَشْفَ الضُّرِّ عَنْكُمْ وَلَا تَحْوِيلًا (56) |
| بگو: «کسانى را که به جاى او [معبود خود] پنداشتيد، بخوانيد. [آنها] نه اختيارى دارند که از شما دفع زيان کنند و نه [آنکه بلايى را از شما] بگردانند. (56) |
| أُولَٰئِكَ الَّذِينَ يَدْعُونَ يَبْتَغُونَ إِلَىٰ رَبِّهِمُ الْوَسِيلَةَ أَيُّهُمْ أَقْرَبُ وَيَرْجُونَ رَحْمَتَهُ وَيَخَافُونَ عَذَابَهُ ۚ إِنَّ عَذَابَ رَبِّكَ كَانَ مَحْذُورًا (57) |
| آن کسانى را که ايشان مى‌خوانند [خود] به سوى پروردگارشان تقرب مى‌جويند [تا بدانند] کدام يک از آنها [به او] نزديکترند، و به رحمت وى اميدوارند، و از عذابش مى‌ترسند، چرا که عذاب پروردگارت همواره در خور پرهيز است. (57) |
| وَإِنْ مِنْ قَرْيَةٍ إِلَّا نَحْنُ مُهْلِكُوهَا قَبْلَ يَوْمِ الْقِيَامَةِ أَوْ مُعَذِّبُوهَا عَذَابًا شَدِيدًا ۚ كَانَ ذَٰلِكَ فِي الْكِتَابِ مَسْطُورًا (58) |
| و هيچ شهرى نيست مگر اينکه ما آن را [در صورت نافرمانى،] پيش از روز رستاخيز، به هلاکت مى‌رسانيم يا آن را سخت عذاب مى‌کنيم. اين [عقوبت] در کتاب [الهى] به قلم رفته است. (58) |
|
| (کلمات داخل پرانتز توسط مترجم اضافه شده) |