| سوره 91 | سوره مبارکه الشمس | صفحه 595 |
|
| بِسْمِ اللَّهِ الرَّحْمَٰنِ الرَّحِيمِ
|
| به نام خداوند بخشنده بخشايشگر
|
| وَالشَّمْسِ وَضُحَاهَا (1) |
| به خورشيد و گسترش نور آن سوگند، (1) |
| وَالْقَمَرِ إِذَا تَلَاهَا (2) |
| و به ماه هنگامي که بعد از آن درآيد، (2) |
| وَالنَّهَارِ إِذَا جَلَّاهَا (3) |
| و به روز هنگامي که صفحه زمين را روشن سازد، (3) |
| وَاللَّيْلِ إِذَا يَغْشَاهَا (4) |
| و به شب آن هنگام که زمين را بپوشاند، (4) |
| وَالسَّمَاءِ وَمَا بَنَاهَا (5) |
| و قسم به آسمان و کسي که آسمان را بنا کرده، (5) |
| وَالْأَرْضِ وَمَا طَحَاهَا (6) |
| و به زمين و کسي که آن را گسترانيده، (6) |
| وَنَفْسٍ وَمَا سَوَّاهَا (7) |
| و قسم به جان آدمي و آن کس که آن را (آفريده و) منظم ساخته، (7) |
| فَأَلْهَمَهَا فُجُورَهَا وَتَقْوَاهَا (8) |
| سپس فجور و تقوا (شر و خيرش) را به او الهام کرده است، (8) |
| قَدْ أَفْلَحَ مَنْ زَكَّاهَا (9) |
| که هر کس نفس خود را پاک و تزکيه کرده، رستگار شده، (9) |
| وَقَدْ خَابَ مَنْ دَسَّاهَا (10) |
| و آن کس که نفس خويش را با معصيت و گناه آلوده ساخته، نوميد و محروم گشته است! (10) |
| كَذَّبَتْ ثَمُودُ بِطَغْوَاهَا (11) |
| قوم (ثمود) بر اثر طغيان، (پيامبرشان را) تکذيب کردند، (11) |
| إِذِ انْبَعَثَ أَشْقَاهَا (12) |
| آنگاه که شقيترين آنها بپاخاست، (12) |
| فَقَالَ لَهُمْ رَسُولُ اللَّهِ نَاقَةَ اللَّهِ وَسُقْيَاهَا (13) |
| و فرستاده الهي [= صالح] به آنان گفت: (ناقه خدا [= همان شتري که معجزه الهي بود] را با آبشخورش واگذاريد (و مزاحم آن نشويد)!) (13) |
| فَكَذَّبُوهُ فَعَقَرُوهَا فَدَمْدَمَ عَلَيْهِمْ رَبُّهُمْ بِذَنْبِهِمْ فَسَوَّاهَا (14) |
| ولي آنها او را تکذيب و ناقه را پي کردند (و به هلاکت رساندند)، از اين رو پروردگارشان آنها (و سرزمينشان) را بخاطر گناهانشان در هم کوبيد و با خاک يکسان و صاف کرد! (14) |
| وَلَا يَخَافُ عُقْبَاهَا (15) |
| و او هرگز از فرجام اين کار [= مجازات ستمگران] بيم ندارد! (15) |
|
|
بِسْمِ اللَّهِ الرَّحْمَٰنِ الرَّحِيمِ
|
|
به نام خداوند بخشنده بخشايشگر
|
| وَاللَّيْلِ إِذَا يَغْشَىٰ (1) |
| قسم به شب در آن هنگام که (جهان را) بپوشاند، (1) |
| وَالنَّهَارِ إِذَا تَجَلَّىٰ (2) |
| و قسم به روز هنگامي که تجلي کند، (2) |
| وَمَا خَلَقَ الذَّكَرَ وَالْأُنْثَىٰ (3) |
| و قسم به آن کس که جنس مذکر و مونث را آفريد، (3) |
| إِنَّ سَعْيَكُمْ لَشَتَّىٰ (4) |
| که سعي و تلاش شما مختلف است. (4) |
| فَأَمَّا مَنْ أَعْطَىٰ وَاتَّقَىٰ (5) |
| اما آن کس که (در راه خدا) انفاق کند و پرهيزگاري پيش گيرد، (5) |
| وَصَدَّقَ بِالْحُسْنَىٰ (6) |
| و جزاي نيک (الهي) را تصديق کند، (6) |
| فَسَنُيَسِّرُهُ لِلْيُسْرَىٰ (7) |
| ما او را در مسير آساني قرار ميدهيم! (7) |
| وَأَمَّا مَنْ بَخِلَ وَاسْتَغْنَىٰ (8) |
| اما کسي که بخل ورزد و (از اين راه) بي نيازي طلبد، (8) |
| وَكَذَّبَ بِالْحُسْنَىٰ (9) |
| و پاداش نيک (الهي) را انکار کند، (9) |
| فَسَنُيَسِّرُهُ لِلْعُسْرَىٰ (10) |
| بزودي او را در مسير دشواري قرار ميدهيم، (10) |
| وَمَا يُغْنِي عَنْهُ مَالُهُ إِذَا تَرَدَّىٰ (11) |
| و در آن هنگام که (در جهنم) سقوط ميکند، اموالش به حال او سودي نخواهد داشت! (11) |
| إِنَّ عَلَيْنَا لَلْهُدَىٰ (12) |
| به يقين هدايت کردن بر ماست، (12) |
| وَإِنَّ لَنَا لَلْآخِرَةَ وَالْأُولَىٰ (13) |
| و آخرت و دنيا از آن ماست، (13) |
| فَأَنْذَرْتُكُمْ نَارًا تَلَظَّىٰ (14) |
| و من شما را از آتشي که زبانه ميکشد بيم ميدهم، (14) |
|
| (کلمات داخل پرانتز توسط مترجم اضافه شده) |