| سوره 89 | سوره مبارکه الفجر | صفحه 594 |
|
| يَقُولُ يَا لَيْتَنِي قَدَّمْتُ لِحَيَاتِي (24) |
| ميگويد: (اي کاش براي (اين) زندگيم چيزي از پيش فرستاده بودم!) (24) |
| فَيَوْمَئِذٍ لَا يُعَذِّبُ عَذَابَهُ أَحَدٌ (25) |
| در آن روز هيچ کس همانند او [= خدا] عذاب نميکند، (25) |
| وَلَا يُوثِقُ وَثَاقَهُ أَحَدٌ (26) |
| و هيچ کس همچون او کسي را به بند نميکشد! (26) |
| يَا أَيَّتُهَا النَّفْسُ الْمُطْمَئِنَّةُ (27) |
| تو اي روح آراميافته! (27) |
| ارْجِعِي إِلَىٰ رَبِّكِ رَاضِيَةً مَرْضِيَّةً (28) |
| به سوي پروردگارت بازگرد در حالي که هم تو از او خشنودي و هم او از تو خشنود است، (28) |
| فَادْخُلِي فِي عِبَادِي (29) |
| پس در سلک بندگانم درآي، (29) |
| وَادْخُلِي جَنَّتِي (30) |
| و در بهشتم وارد شو! (30) |
|
|
بِسْمِ اللَّهِ الرَّحْمَٰنِ الرَّحِيمِ
|
|
به نام خداوند بخشنده بخشايشگر
|
| لَا أُقْسِمُ بِهَٰذَا الْبَلَدِ (1) |
| قسم به اين شهر مقدس [= مکه]، (1) |
| وَأَنْتَ حِلٌّ بِهَٰذَا الْبَلَدِ (2) |
| شهري که تو در آن ساکني، (2) |
| وَوَالِدٍ وَمَا وَلَدَ (3) |
| و قسم به پدر و فرزندش [= ابراهيم خليل و فرزندش اسماعيل ذبيح]، (3) |
| لَقَدْ خَلَقْنَا الْإِنْسَانَ فِي كَبَدٍ (4) |
| که ما انسان را در رنج آفريديم (و زندگي او پر از رنجهاست)! (4) |
| أَيَحْسَبُ أَنْ لَنْ يَقْدِرَ عَلَيْهِ أَحَدٌ (5) |
| آيا او گمان ميکند که هيچ کس نميتواند بر او دست يابد؟! (5) |
| يَقُولُ أَهْلَكْتُ مَالًا لُبَدًا (6) |
| ميگويد: (مال زيادي را (در کارهاي خير) نابود کرده ام!) (6) |
| أَيَحْسَبُ أَنْ لَمْ يَرَهُ أَحَدٌ (7) |
| آيا (انسان) گمان ميکند هيچ کس او را نديده (که عمل خيري انجام نداده) است؟! (7) |
| أَلَمْ نَجْعَلْ لَهُ عَيْنَيْنِ (8) |
| آيا براي او دو چشم قرار نداديم، (8) |
| وَلِسَانًا وَشَفَتَيْنِ (9) |
| و يک زبان و دو لب؟! (9) |
| وَهَدَيْنَاهُ النَّجْدَيْنِ (10) |
| و او را به راه خير و شر هدايت کرديم! (10) |
| فَلَا اقْتَحَمَ الْعَقَبَةَ (11) |
| ولي او از آن گردنه مهم نگذشت! (11) |
| وَمَا أَدْرَاكَ مَا الْعَقَبَةُ (12) |
| و تو نميداني آن گردنه چيست! (12) |
| فَكُّ رَقَبَةٍ (13) |
| آزادکردن بردهاي، (13) |
| أَوْ إِطْعَامٌ فِي يَوْمٍ ذِي مَسْغَبَةٍ (14) |
| يا غذا دادن در روز گرسنگي. (14) |
| يَتِيمًا ذَا مَقْرَبَةٍ (15) |
| يتيمي از خويشاوندان، (15) |
| أَوْ مِسْكِينًا ذَا مَتْرَبَةٍ (16) |
| يا مستمندي خاکنشين را، (16) |
| ثُمَّ كَانَ مِنَ الَّذِينَ آمَنُوا وَتَوَاصَوْا بِالصَّبْرِ وَتَوَاصَوْا بِالْمَرْحَمَةِ (17) |
| سپس از کساني باشد که ايمان آورده و يکديگر را به شکيبايي و رحمت توصيه ميکنند! (17) |
| أُولَٰئِكَ أَصْحَابُ الْمَيْمَنَةِ (18) |
| آنها (اصحاب اليمين)اند (که نامه اعمالشان را به دست راستشان ميدهند)! (18) |
| وَالَّذِينَ كَفَرُوا بِآيَاتِنَا هُمْ أَصْحَابُ الْمَشْأَمَةِ (19) |
| و کساني که آيات ما را انکار کرده اند افرادي شومند (که نامه اعمالشان به دست چپشان داده ميشود). (19) |
| عَلَيْهِمْ نَارٌ مُؤْصَدَةٌ (20) |
| بر آنها آتشي است فروبسته (که راه فراري از آن نيست)! (20) |
|
| (کلمات داخل پرانتز توسط مترجم اضافه شده) |