| سوره 27 | سوره مبارکه النمل | صفحه 377 |
|
| بِسْمِ اللَّهِ الرَّحْمَٰنِ الرَّحِيمِ
|
| به نام خداوند بخشنده بخشايشگر
|
| طس ۚ تِلْكَ آيَاتُ الْقُرْآنِ وَكِتَابٍ مُبِينٍ (1) |
| طس - اين آيات قرآن و کتاب مبين است، (1) |
| هُدًى وَبُشْرَىٰ لِلْمُؤْمِنِينَ (2) |
| وسيله هدايت و بشارت براي مومنان است، (2) |
| الَّذِينَ يُقِيمُونَ الصَّلَاةَ وَيُؤْتُونَ الزَّكَاةَ وَهُمْ بِالْآخِرَةِ هُمْ يُوقِنُونَ (3) |
| همان کساني که نماز را برپا ميدارند، و زکات را ادا ميکنند، و آنان به آخرت يقين دارند. (3) |
| إِنَّ الَّذِينَ لَا يُؤْمِنُونَ بِالْآخِرَةِ زَيَّنَّا لَهُمْ أَعْمَالَهُمْ فَهُمْ يَعْمَهُونَ (4) |
| کساني که به آخرت ايمان ندارند، اعمال (بد)شان را براي آنان زينت ميدهيم بطوري که سرگردان ميشوند. (4) |
| أُولَٰئِكَ الَّذِينَ لَهُمْ سُوءُ الْعَذَابِ وَهُمْ فِي الْآخِرَةِ هُمُ الْأَخْسَرُونَ (5) |
| آنان کساني هستند که عذاب بد (و دردناک) براي آنهاست، و آنها در آخرت، زيانکارترين مردمند! (5) |
| وَإِنَّكَ لَتُلَقَّى الْقُرْآنَ مِنْ لَدُنْ حَكِيمٍ عَلِيمٍ (6) |
| به يقين اين قرآن از سوي حکيم و دانايي بر تو القا ميشود. (6) |
| إِذْ قَالَ مُوسَىٰ لِأَهْلِهِ إِنِّي آنَسْتُ نَارًا سَآتِيكُمْ مِنْهَا بِخَبَرٍ أَوْ آتِيكُمْ بِشِهَابٍ قَبَسٍ لَعَلَّكُمْ تَصْطَلُونَ (7) |
| (به خاطر بياور) هنگامي را که موسي به خانواده خود گفت: (من آتشي از دور ديدم، (همين جا توقف کنيد،) بزودي خبري از آن براي شما مي آورم، يا شعله آتشي تا گرم شويد. ) (7) |
| فَلَمَّا جَاءَهَا نُودِيَ أَنْ بُورِكَ مَنْ فِي النَّارِ وَمَنْ حَوْلَهَا وَسُبْحَانَ اللَّهِ رَبِّ الْعَالَمِينَ (8) |
| هنگامي که نزد آتش آمد، ندايي برخاست که: (مبارک باد آن کس که در آتش است و کسي که در اطراف آن است [= فرشتگان و موسي] و منزه است خداوندي که پروردگار جهانيان است! (8) |
| يَا مُوسَىٰ إِنَّهُ أَنَا اللَّهُ الْعَزِيزُ الْحَكِيمُ (9) |
| اي موسي! من خداوند عزيز و حکيمم! (9) |
| وَأَلْقِ عَصَاكَ ۚ فَلَمَّا رَآهَا تَهْتَزُّ كَأَنَّهَا جَانٌّ وَلَّىٰ مُدْبِرًا وَلَمْ يُعَقِّبْ ۚ يَا مُوسَىٰ لَا تَخَفْ إِنِّي لَا يَخَافُ لَدَيَّ الْمُرْسَلُونَ (10) |
| و عصايت را بيفکن! -هنگامي که (موسي) به آن نگاه کرد، ديد (با سرعت) همچون ماري به هر سو ميدود (ترسيد و) به عقب برگشت، و حتي پشت سر خود را نگاه نکرد- اي موسي! نترس، که رسولان در نزد من نميترسند! (10) |
| إِلَّا مَنْ ظَلَمَ ثُمَّ بَدَّلَ حُسْنًا بَعْدَ سُوءٍ فَإِنِّي غَفُورٌ رَحِيمٌ (11) |
| مگر کسي که ستم کند، سپس بدي را به نيکي تبديل نمايد، که (توبه او را ميپذيرم، و) من غفور و رحيمم! (11) |
| وَأَدْخِلْ يَدَكَ فِي جَيْبِكَ تَخْرُجْ بَيْضَاءَ مِنْ غَيْرِ سُوءٍ ۖ فِي تِسْعِ آيَاتٍ إِلَىٰ فِرْعَوْنَ وَقَوْمِهِ ۚ إِنَّهُمْ كَانُوا قَوْمًا فَاسِقِينَ (12) |
| و دستت را در گريبانت داخل کن، هنگامي که خارج ميشود، سفيد و درخشنده است بي آنکه عيبي در آن باشد، اين در زمره معجزات نهگانهاي است که تو با آنها بسوي فرعون و قومش فرستاده ميشوي، آنان قومي فاسق و طغيانگرند!) (12) |
| فَلَمَّا جَاءَتْهُمْ آيَاتُنَا مُبْصِرَةً قَالُوا هَٰذَا سِحْرٌ مُبِينٌ (13) |
| و هنگامي که آيات روشنيبخش ما به سراغ آنها آمد گفتند: (اين سحري است آشکار!) (13) |
|
| (کلمات داخل پرانتز توسط مترجم اضافه شده) |