| سوره 7 | سوره مبارکه الاعراف | صفحه 176 |
|
| إِنَّ وَلِيِّيَ اللَّهُ الَّذِي نَزَّلَ الْكِتَابَ ۖ وَهُوَ يَتَوَلَّى الصَّالِحِينَ (196) |
| ولي و سرپرست من، خدايي است که اين کتاب را نازل کرده، و او همه صالحان را سرپرستي ميکند. (196) |
| وَالَّذِينَ تَدْعُونَ مِنْ دُونِهِ لَا يَسْتَطِيعُونَ نَصْرَكُمْ وَلَا أَنْفُسَهُمْ يَنْصُرُونَ (197) |
| و آنهايي را که جز او ميخوانيد، نميتوانند ياريتان کنند، و نه (حتي) خودشان را ياري دهند، (197) |
| وَإِنْ تَدْعُوهُمْ إِلَى الْهُدَىٰ لَا يَسْمَعُوا ۖ وَتَرَاهُمْ يَنْظُرُونَ إِلَيْكَ وَهُمْ لَا يُبْصِرُونَ (198) |
| و اگر آنها را به هدايت فرا خوانيد، سخنانتان را نميشنوند! و آنها را ميبيني (که با چشمهاي مصنوعيشان) به تو نگاه ميکنند، اما در حقيقت نميبينند!) (198) |
| خُذِ الْعَفْوَ وَأْمُرْ بِالْعُرْفِ وَأَعْرِضْ عَنِ الْجَاهِلِينَ (199) |
| (به هر حال) با آنها مدارا کن و عذرشان را بپذير، و به نيکيها دعوت نما، و از جاهلان روي بگردان (و با آنان ستيزه مکن)! (199) |
| وَإِمَّا يَنْزَغَنَّكَ مِنَ الشَّيْطَانِ نَزْغٌ فَاسْتَعِذْ بِاللَّهِ ۚ إِنَّهُ سَمِيعٌ عَلِيمٌ (200) |
| و هرگاه وسوسهاي از شيطان به تو رسد، به خدا پناه بر، که او شنونده و داناست! (200) |
| إِنَّ الَّذِينَ اتَّقَوْا إِذَا مَسَّهُمْ طَائِفٌ مِنَ الشَّيْطَانِ تَذَكَّرُوا فَإِذَا هُمْ مُبْصِرُونَ (201) |
| پرهيزگاران هنگامي که گرفتار وسوسه هاي شيطان شوند، به ياد (خدا و پاداش و کيفر او) ميافتند، و (در پرتو ياد او، راه حق را ميبينند و) ناگهان بينا ميگردند. (201) |
| وَإِخْوَانُهُمْ يَمُدُّونَهُمْ فِي الْغَيِّ ثُمَّ لَا يُقْصِرُونَ (202) |
| و (ناپرهيزگاران را) برادرانشان (از شياطين) پيوسته در گمراهي پيش ميبرند، و باز نميايستند! (202) |
| وَإِذَا لَمْ تَأْتِهِمْ بِآيَةٍ قَالُوا لَوْلَا اجْتَبَيْتَهَا ۚ قُلْ إِنَّمَا أَتَّبِعُ مَا يُوحَىٰ إِلَيَّ مِنْ رَبِّي ۚ هَٰذَا بَصَائِرُ مِنْ رَبِّكُمْ وَهُدًى وَرَحْمَةٌ لِقَوْمٍ يُؤْمِنُونَ (203) |
| هنگامي که (در نزول وحي تاخير افتد، و) آيهاي براي آنان نياوري، ميگويند: (چرا خودت (از پيش خود) آن را برنگزيدي؟!) بگو: (من تنها از چيزي پيروي ميکنم که بر من وحي ميشود، اين وسيله بينايي از طرف پروردگارتان، و مايه هدايت و رحمت است براي جمعيتي که ايمان مي آورند. (203) |
| وَإِذَا قُرِئَ الْقُرْآنُ فَاسْتَمِعُوا لَهُ وَأَنْصِتُوا لَعَلَّكُمْ تُرْحَمُونَ (204) |
| هنگامي که قرآن خوانده شود، گوش فرا دهيد و خاموش باشيد، شايد مشمول رحمت خدا شويد! (204) |
| وَاذْكُرْ رَبَّكَ فِي نَفْسِكَ تَضَرُّعًا وَخِيفَةً وَدُونَ الْجَهْرِ مِنَ الْقَوْلِ بِالْغُدُوِّ وَالْآصَالِ وَلَا تَكُنْ مِنَ الْغَافِلِينَ (205) |
| پروردگارت را در دل خود، از روي تضرع و خوف، آهسته و آرام، صبحگاهان و شامگاهان، ياد کن، و از غافلان مباش! (205) |
| إِنَّ الَّذِينَ عِنْدَ رَبِّكَ لَا يَسْتَكْبِرُونَ عَنْ عِبَادَتِهِ وَيُسَبِّحُونَهُ وَلَهُ يَسْجُدُونَ ۩ (206) |
| آنها که (در مقام قرب) نزد پروردگار تو هستند، (هيچگاه) از عبادتش تکبر نميورزند، و او را تسبيح ميگويند، و برايش سجده ميکنند. (206) |
|
| (کلمات داخل پرانتز توسط مترجم اضافه شده) |