| سوره 7 | سوره مبارکه الاعراف | صفحه 176 |
|
| إِنَّ وَلِيِّيَ اللَّهُ الَّذِي نَزَّلَ الْكِتَابَ ۖ وَهُوَ يَتَوَلَّى الصَّالِحِينَ (196) |
| همانا ياور من خدايى است که اين کتاب را نازل کرده است، و او صالحان را ياورى مى کند. (196) |
| وَالَّذِينَ تَدْعُونَ مِنْ دُونِهِ لَا يَسْتَطِيعُونَ نَصْرَكُمْ وَلَا أَنْفُسَهُمْ يَنْصُرُونَ (197) |
| و آنهايى را که جز او مى خوانيد، نه مى توانند شما را يارى کنند و نه خود را يارى مى کنند. (197) |
| وَإِنْ تَدْعُوهُمْ إِلَى الْهُدَىٰ لَا يَسْمَعُوا ۖ وَتَرَاهُمْ يَنْظُرُونَ إِلَيْكَ وَهُمْ لَا يُبْصِرُونَ (198) |
| و اگر آنها را به سوى هدايت بخوانيد نمى شنوند، و آنها را مى بينى که گويى به تو نگاه مى کنند در حالى که نمى بينن. (198) |
| خُذِ الْعَفْوَ وَأْمُرْ بِالْعُرْفِ وَأَعْرِضْ عَنِ الْجَاهِلِينَ (199) |
| گذشت را پيشه کن، و به کارهاى پسنديده وادار ساز، و از جاهلان روى بگردان. (199) |
| وَإِمَّا يَنْزَغَنَّكَ مِنَ الشَّيْطَانِ نَزْغٌ فَاسْتَعِذْ بِاللَّهِ ۚ إِنَّهُ سَمِيعٌ عَلِيمٌ (200) |
| و اگر وسوسه اى از شيطان به تو رسد، به خدا پناه ببر; همانا او شنوا و داناست. (200) |
| إِنَّ الَّذِينَ اتَّقَوْا إِذَا مَسَّهُمْ طَائِفٌ مِنَ الشَّيْطَانِ تَذَكَّرُوا فَإِذَا هُمْ مُبْصِرُونَ (201) |
| همانا کسانى که تقوا دارند، هرگاه وسوسه اى از شيطان به آنان برسد، متذکّر مى شوند و يکباره بينا مى گردند. (201) |
| وَإِخْوَانُهُمْ يَمُدُّونَهُمْ فِي الْغَيِّ ثُمَّ لَا يُقْصِرُونَ (202) |
| و برادران مشرکان (شياطين) آنان را در گمراهى مدد مى رسانند و باز نمى ايستند. (202) |
| وَإِذَا لَمْ تَأْتِهِمْ بِآيَةٍ قَالُوا لَوْلَا اجْتَبَيْتَهَا ۚ قُلْ إِنَّمَا أَتَّبِعُ مَا يُوحَىٰ إِلَيَّ مِنْ رَبِّي ۚ هَٰذَا بَصَائِرُ مِنْ رَبِّكُمْ وَهُدًى وَرَحْمَةٌ لِقَوْمٍ يُؤْمِنُونَ (203) |
| و هرگاه آيتى را [که مى خواهند ]براى آنان نياورى مى گويند: چرا خود آن را انتخاب نکردى؟ بگو: من تنها آنچه را که از جانب پروردگارم به من وحى مى شود پيروى مى کنم. اين [قرآن ]مايه بصيرت هايى است از جانب پروردگارتان و هدايت و رحمتى است براى قومى که ايمان مى آورند. (203) |
| وَإِذَا قُرِئَ الْقُرْآنُ فَاسْتَمِعُوا لَهُ وَأَنْصِتُوا لَعَلَّكُمْ تُرْحَمُونَ (204) |
| و چون قرآن خوانده مى شود، به آن گوش دهيد و سکوت کنيد، باشد که مورد رحمت قرار گيريد. (204) |
| وَاذْكُرْ رَبَّكَ فِي نَفْسِكَ تَضَرُّعًا وَخِيفَةً وَدُونَ الْجَهْرِ مِنَ الْقَوْلِ بِالْغُدُوِّ وَالْآصَالِ وَلَا تَكُنْ مِنَ الْغَافِلِينَ (205) |
| و صبح و شام پروردگارت را در دل خود از روى تضرّع و ترس ياد کن و نه با صداى بلند، و از غافلان مباش. (205) |
| إِنَّ الَّذِينَ عِنْدَ رَبِّكَ لَا يَسْتَكْبِرُونَ عَنْ عِبَادَتِهِ وَيُسَبِّحُونَهُ وَلَهُ يَسْجُدُونَ ۩ (206) |
| همانا آنان که نزد پروردگار تو هستند از پرستش او تکبّر نمىورزند و او را منزّه مى شمارند و برايش سجده مى کنند. (206) |
|
| (کلمات داخل پرانتز توسط مترجم اضافه شده) |