| سوره 75 | سوره مبارکه القيامة | صفحه 578 |
|
| كَلَّا بَلْ تُحِبُّونَ الْعَاجِلَةَ (20) |
| آرى، شما اين جهان زودگذر را دوست مى‌داريد، (20) |
| وَتَذَرُونَ الْآخِرَةَ (21) |
| و آخرت را فرو مى‌گذاريد. (21) |
| وُجُوهٌ يَوْمَئِذٍ نَاضِرَةٌ (22) |
| در آن روز چهره‌هايى هست زيبا و درخشان، (22) |
| إِلَىٰ رَبِّهَا نَاظِرَةٌ (23) |
| که سوى پروردگارشان نظر مى‌کنند؛ (23) |
| وَوُجُوهٌ يَوْمَئِذٍ بَاسِرَةٌ (24) |
| و چهره‌هايى هست عبوس و ترش، (24) |
| تَظُنُّ أَنْ يُفْعَلَ بِهَا فَاقِرَةٌ (25) |
| که مى‌داند آن عذاب کمرشکن بر او فرود آيد. (25) |
| كَلَّا إِذَا بَلَغَتِ التَّرَاقِيَ (26) |
| آرى، چون جان به گلوگاه رسد، (26) |
| وَقِيلَ مَنْ ۜ رَاقٍ (27) |
| و گفته شود که چه کسى است که افسون بخواند؟ (27) |
| وَظَنَّ أَنَّهُ الْفِرَاقُ (28) |
| و يقين کند که زمان جدايى فرا رسيده، (28) |
| وَالْتَفَّتِ السَّاقُ بِالسَّاقِ (29) |
| و ساقهاى پا در هم پيچيده شوند، (29) |
| إِلَىٰ رَبِّكَ يَوْمَئِذٍ الْمَسَاقُ (30) |
| آن روز روز راندنش به سوى پروردگار توست. (30) |
| فَلَا صَدَّقَ وَلَا صَلَّىٰ (31) |
| نه تصديق کرده است و نه نماز گزارده است. (31) |
| وَلَٰكِنْ كَذَّبَ وَتَوَلَّىٰ (32) |
| اما تکذيب کرده و اعراض کرده است. (32) |
| ثُمَّ ذَهَبَ إِلَىٰ أَهْلِهِ يَتَمَطَّىٰ (33) |
| آنگاه خرامان نزد کسانش رفته است. (33) |
| أَوْلَىٰ لَكَ فَأَوْلَىٰ (34) |
| واى بر تو، پس واى بر تو. (34) |
| ثُمَّ أَوْلَىٰ لَكَ فَأَوْلَىٰ (35) |
| باز هم واى بر تو، پس واى بر تو. (35) |
| أَيَحْسَبُ الْإِنْسَانُ أَنْ يُتْرَكَ سُدًى (36) |
| آيا انسان مى‌پندارد که او را به حال خود واگذاشته‌اند؟ (36) |
| أَلَمْ يَكُ نُطْفَةً مِنْ مَنِيٍّ يُمْنَىٰ (37) |
| آيا او نطفه‌اى از منى که در رحمى ريخته شده، نبوده است؟ (37) |
| ثُمَّ كَانَ عَلَقَةً فَخَلَقَ فَسَوَّىٰ (38) |
| سپس لخته‌اى خون؟ آنگاه به اندام درستش بيافريد. (38) |
| فَجَعَلَ مِنْهُ الزَّوْجَيْنِ الذَّكَرَ وَالْأُنْثَىٰ (39) |
| و آنها را دو صنف کرد: نر و ماده. (39) |
| أَلَيْسَ ذَٰلِكَ بِقَادِرٍ عَلَىٰ أَنْ يُحْيِيَ الْمَوْتَىٰ (40) |
| آيا خداوند قادر نيست که مردگان را زنده سازد؟ (40) |
| سوره 76 | سوره مبارکه الانسان | |
|
|
بِسْمِ اللَّهِ الرَّحْمَٰنِ الرَّحِيمِ
|
|
به نام خداوند بخشنده مهربان
|
| هَلْ أَتَىٰ عَلَى الْإِنْسَانِ حِينٌ مِنَ الدَّهْرِ لَمْ يَكُنْ شَيْئًا مَذْكُورًا (1) |
| هرآينه بر انسان مدتى از زمان گذشت و او چيزى در خور ذکر نبود. (1) |
| إِنَّا خَلَقْنَا الْإِنْسَانَ مِنْ نُطْفَةٍ أَمْشَاجٍ نَبْتَلِيهِ فَجَعَلْنَاهُ سَمِيعًا بَصِيرًا (2) |
| ما آدمى را از نطفه‌اى آميخته بيافريده‌ايم، تا او را امتحان کنيم. و شنوا و بينايش ساخته‌ايم. (2) |
| إِنَّا هَدَيْنَاهُ السَّبِيلَ إِمَّا شَاكِرًا وَإِمَّا كَفُورًا (3) |
| راه را به او نشان داده‌ايم. يا سپاسگزار باشد يا ناسپاس. (3) |
| إِنَّا أَعْتَدْنَا لِلْكَافِرِينَ سَلَاسِلَ وَأَغْلَالًا وَسَعِيرًا (4) |
| ما براى کافران زنجيرها و غلها و آتش افروخته آماده کرده‌ايم. (4) |
| إِنَّ الْأَبْرَارَ يَشْرَبُونَ مِنْ كَأْسٍ كَانَ مِزَاجُهَا كَافُورًا (5) |
| نيکان از جامهايى مى‌نوشند که آميخته به کافور است: (5) |
|
| (کلمات داخل پرانتز توسط مترجم اضافه شده) |