| سوره 42 | سوره مبارکه الشورى | صفحه 487 |
|
| وَمِنْ آيَاتِهِ الْجَوَارِ فِي الْبَحْرِ كَالْأَعْلَامِ (32) |
| از نشانه‌هاى قدرت او کشتيهايى است چون کوه که در درياها روانند. (32) |
| إِنْ يَشَأْ يُسْكِنِ الرِّيحَ فَيَظْلَلْنَ رَوَاكِدَ عَلَىٰ ظَهْرِهِ ۚ إِنَّ فِي ذَٰلِكَ لَآيَاتٍ لِكُلِّ صَبَّارٍ شَكُورٍ (33) |
| اگر بخواهد، باد را نگه مى‌دارد تا کشتيها بر روى دريا از رفتن بازمانند. هر آينه در اين براى صابران شکرگزار عبرتهايى است. (33) |
| أَوْ يُوبِقْهُنَّ بِمَا كَسَبُوا وَيَعْفُ عَنْ كَثِيرٍ (34) |
| يا آنها را به خاطر اعمالشان غرقه مى‌کند و بسيارى را نيز مى‌بخشايد. (34) |
| وَيَعْلَمَ الَّذِينَ يُجَادِلُونَ فِي آيَاتِنَا مَا لَهُمْ مِنْ مَحِيصٍ (35) |
| و تا بدانند کسانى که در آيات ما جدال مى‌کنند. آنان را هيچ گريزگاهى نيست. (35) |
| فَمَا أُوتِيتُمْ مِنْ شَيْءٍ فَمَتَاعُ الْحَيَاةِ الدُّنْيَا ۖ وَمَا عِنْدَ اللَّهِ خَيْرٌ وَأَبْقَىٰ لِلَّذِينَ آمَنُوا وَعَلَىٰ رَبِّهِمْ يَتَوَكَّلُونَ (36) |
| آنچه شما را داده‌اند بهره اين زندگى دنيوى است. و آنچه در نزد خداست براى آنها که ايمان آورده‌اند و به پروردگارشان توکل مى‌کنند، بهتر و پاينده‌تر است. (36) |
| وَالَّذِينَ يَجْتَنِبُونَ كَبَائِرَ الْإِثْمِ وَالْفَوَاحِشَ وَإِذَا مَا غَضِبُوا هُمْ يَغْفِرُونَ (37) |
| و آن کسان که از گناهان بزرگ و زشتيها اجتناب مى‌کنند و چون در خشم شوند خطاها را مى‌بخشايند؛ (37) |
| وَالَّذِينَ اسْتَجَابُوا لِرَبِّهِمْ وَأَقَامُوا الصَّلَاةَ وَأَمْرُهُمْ شُورَىٰ بَيْنَهُمْ وَمِمَّا رَزَقْنَاهُمْ يُنْفِقُونَ (38) |
| و آنان که دعوت پروردگارشان را پاسخ مى‌گويند و نماز مى‌گزارند و کارشان بر پايه مشورت با يکديگر است و از آنچه به آنها روزى داده‌ايم انفاق مى‌کنند؛ (38) |
| وَالَّذِينَ إِذَا أَصَابَهُمُ الْبَغْيُ هُمْ يَنْتَصِرُونَ (39) |
| و آنان که چون ستمى به آنها رسد انتقام مى‌گيرند. (39) |
| وَجَزَاءُ سَيِّئَةٍ سَيِّئَةٌ مِثْلُهَا ۖ فَمَنْ عَفَا وَأَصْلَحَ فَأَجْرُهُ عَلَى اللَّهِ ۚ إِنَّهُ لَا يُحِبُّ الظَّالِمِينَ (40) |
| جزاى هر بدى بديى است همانند آن. پس کسى که عفو کند و آشتى ورزد مزدش با خداست، زيرا او ستمکاران را دوست ندارد. (40) |
| وَلَمَنِ انْتَصَرَ بَعْدَ ظُلْمِهِ فَأُولَٰئِكَ مَا عَلَيْهِمْ مِنْ سَبِيلٍ (41) |
| بر کسانى که پس از ستمى که بر آنها رفته باشد انتقام مى‌گيرند، ملامتى نيست. (41) |
| إِنَّمَا السَّبِيلُ عَلَى الَّذِينَ يَظْلِمُونَ النَّاسَ وَيَبْغُونَ فِي الْأَرْضِ بِغَيْرِ الْحَقِّ ۚ أُولَٰئِكَ لَهُمْ عَذَابٌ أَلِيمٌ (42) |
| ملامت در خور کسانى است که به مردم ستم مى‌کنند و به ناحق در روى زمين سرکشى مى‌کنند. براى آنهاست عذابى دردآور. (42) |
| وَلَمَنْ صَبَرَ وَغَفَرَ إِنَّ ذَٰلِكَ لَمِنْ عَزْمِ الْأُمُورِ (43) |
| و آن که صبر کند و از خطا درگذرد، اين از کارهاى پسنديده است. (43) |
| وَمَنْ يُضْلِلِ اللَّهُ فَمَا لَهُ مِنْ وَلِيٍّ مِنْ بَعْدِهِ ۗ وَتَرَى الظَّالِمِينَ لَمَّا رَأَوُا الْعَذَابَ يَقُولُونَ هَلْ إِلَىٰ مَرَدٍّ مِنْ سَبِيلٍ (44) |
| هر کس را که خدا گمراه کند از آن پس هيچ دوستى نخواهد داشت. و ظالمان را مى‌بينى که چون عذاب را بنگرند، مى‌گويند: آيا ما را راه بازگشتى هست؟ (44) |
|
| (کلمات داخل پرانتز توسط مترجم اضافه شده) |