| سوره 26 | سوره مبارکه الشعراء | صفحه 375 |
|
| وَاتَّقُوا الَّذِي خَلَقَكُمْ وَالْجِبِلَّةَ الْأَوَّلِينَ (184) |
| از آن کس که شما و آفريدگان پيش از شما را آفريده است بترسيد. (184) |
| قَالُوا إِنَّمَا أَنْتَ مِنَ الْمُسَحَّرِينَ (185) |
| گفتند: جز اين نيست که تو را جادو کرده‌اند. (185) |
| وَمَا أَنْتَ إِلَّا بَشَرٌ مِثْلُنَا وَإِنْ نَظُنُّكَ لَمِنَ الْكَاذِبِينَ (186) |
| تو نيز بشرى همانند ما هستى و مى‌پنداريم که دروغ مى‌گويى. (186) |
| فَأَسْقِطْ عَلَيْنَا كِسَفًا مِنَ السَّمَاءِ إِنْ كُنْتَ مِنَ الصَّادِقِينَ (187) |
| اگر راست مى‌گويى، پاره‌اى از آسمان را بر سر ما انداز. (187) |
| قَالَ رَبِّي أَعْلَمُ بِمَا تَعْمَلُونَ (188) |
| گفت: پروردگار من به کارى که مى‌کنيد داناتر است. (188) |
| فَكَذَّبُوهُ فَأَخَذَهُمْ عَذَابُ يَوْمِ الظُّلَّةِ ۚ إِنَّهُ كَانَ عَذَابَ يَوْمٍ عَظِيمٍ (189) |
| پس تکذيبش کردند و در آن روز ابرى، عذاب آنان را فرو گرفت. و آن عذاب روزى بزرگ بود. (189) |
| إِنَّ فِي ذَٰلِكَ لَآيَةً ۖ وَمَا كَانَ أَكْثَرُهُمْ مُؤْمِنِينَ (190) |
| هرآينه در اين عبرتى است، و بيشترينشان ايمان نياوردند. (190) |
| وَإِنَّ رَبَّكَ لَهُوَ الْعَزِيزُ الرَّحِيمُ (191) |
| هرآينه پروردگار تو پيروزمند و مهربان است. (191) |
| وَإِنَّهُ لَتَنْزِيلُ رَبِّ الْعَالَمِينَ (192) |
| و اين کتاب، نازل شده از جانب پروردگار جهانيان است. (192) |
| نَزَلَ بِهِ الرُّوحُ الْأَمِينُ (193) |
| آن را روح‌الامين نازل کرده است، (193) |
| عَلَىٰ قَلْبِكَ لِتَكُونَ مِنَ الْمُنْذِرِينَ (194) |
| بر دل تو، تا از بيم‌دهندگان باشى. (194) |
| بِلِسَانٍ عَرَبِيٍّ مُبِينٍ (195) |
| به زبان عربى روشن. (195) |
| وَإِنَّهُ لَفِي زُبُرِ الْأَوَّلِينَ (196) |
| و آن در نوشته‌هاى پيشينيان نيز هست. (196) |
| أَوَلَمْ يَكُنْ لَهُمْ آيَةً أَنْ يَعْلَمَهُ عُلَمَاءُ بَنِي إِسْرَائِيلَ (197) |
| آيا اين نشانه برايشان بسنده نيست که علماى بنى‌اسرائيل از آن آگاهند؟ (197) |
| وَلَوْ نَزَّلْنَاهُ عَلَىٰ بَعْضِ الْأَعْجَمِينَ (198) |
| اگر آن را بر يکى از عجمان نازل کرده بوديم، (198) |
| فَقَرَأَهُ عَلَيْهِمْ مَا كَانُوا بِهِ مُؤْمِنِينَ (199) |
| و بر ايشان مى‌خواندش، بدان ايمان نمى‌آوردند. (199) |
| كَذَٰلِكَ سَلَكْنَاهُ فِي قُلُوبِ الْمُجْرِمِينَ (200) |
| بدين‌سان قرآن را در دلهاى مجرمان راه داديم. (200) |
| لَا يُؤْمِنُونَ بِهِ حَتَّىٰ يَرَوُا الْعَذَابَ الْأَلِيمَ (201) |
| بدان ايمان نمى‌آورند تا عذاب دردآور را بنگرند. (201) |
| فَيَأْتِيَهُمْ بَغْتَةً وَهُمْ لَا يَشْعُرُونَ (202) |
| و آن عذاب ناگهان و بى‌خبر بر آنان فرود مى‌آيد. (202) |
| فَيَقُولُوا هَلْ نَحْنُ مُنْظَرُونَ (203) |
| مى‌گويند: آيا ما را مهلتى خواهند داد؟ (203) |
| أَفَبِعَذَابِنَا يَسْتَعْجِلُونَ (204) |
| آيا به عذاب ما مى‌شتابند؟ (204) |
| أَفَرَأَيْتَ إِنْ مَتَّعْنَاهُمْ سِنِينَ (205) |
| ديدى که هر چند سالها برخوردارشان ساختيم، (205) |
| ثُمَّ جَاءَهُمْ مَا كَانُوا يُوعَدُونَ (206) |
| باز هم عذابى که به آنها وعده شده بود بر سرشان آمد، (206) |
|
| (کلمات داخل پرانتز توسط مترجم اضافه شده) |