| سوره 23 | سوره مبارکه المؤمنون | صفحه 349 |
|
| أَلَمْ تَكُنْ آيَاتِي تُتْلَىٰ عَلَيْكُمْ فَكُنْتُمْ بِهَا تُكَذِّبُونَ (105) |
| آيا آيات من برايتان خوانده نمى‌شد و آنها را دروغ مى‌انگاشتيد؟ (105) |
| قَالُوا رَبَّنَا غَلَبَتْ عَلَيْنَا شِقْوَتُنَا وَكُنَّا قَوْمًا ضَالِّينَ (106) |
| گويند: اى پروردگار ما، شوربختيمان بر ما غلبه کرد و ما مردمى گمراه بوديم. (106) |
| رَبَّنَا أَخْرِجْنَا مِنْهَا فَإِنْ عُدْنَا فَإِنَّا ظَالِمُونَ (107) |
| اى پروردگار ما، ما را از اين آتش بيرون آور. اگر ديگر بار چنان کرديم، از ستمکاران باشيم. (107) |
| قَالَ اخْسَئُوا فِيهَا وَلَا تُكَلِّمُونِ (108) |
| گويد: در آتش گم شويد و با من سخن مگوييد. (108) |
| إِنَّهُ كَانَ فَرِيقٌ مِنْ عِبَادِي يَقُولُونَ رَبَّنَا آمَنَّا فَاغْفِرْ لَنَا وَارْحَمْنَا وَأَنْتَ خَيْرُ الرَّاحِمِينَ (109) |
| آرى، گروهى از بندگان من مى‌گفتند: اى پروردگار ما، ايمان آورديم؛ ما را بيامرز، و بر ما رحمت آور که تو بهترين رحمت آورندگانى. (109) |
| فَاتَّخَذْتُمُوهُمْ سِخْرِيًّا حَتَّىٰ أَنْسَوْكُمْ ذِكْرِي وَكُنْتُمْ مِنْهُمْ تَضْحَكُونَ (110) |
| و شما ريشخندشان مى‌کرديد، تا ياد مرا از خاطرتان بزدودند. و شما همچنان به آنها مى‌خنديديد. (110) |
| إِنِّي جَزَيْتُهُمُ الْيَوْمَ بِمَا صَبَرُوا أَنَّهُمْ هُمُ الْفَائِزُونَ (111) |
| امروز آنها را به خاطر صبرى که مى‌کردند پاداش مى‌دهم. آنها به مراد خود رسيده‌اند. (111) |
| قَالَ كَمْ لَبِثْتُمْ فِي الْأَرْضِ عَدَدَ سِنِينَ (112) |
| گويد: به شمار سالها، چه مدت در زمين زيسته‌ايد؟ (112) |
| قَالُوا لَبِثْنَا يَوْمًا أَوْ بَعْضَ يَوْمٍ فَاسْأَلِ الْعَادِّينَ (113) |
| گويند: يک روز يا قسمتى از يک روز. از آنها که مى‌شمردند بپرس. (113) |
| قَالَ إِنْ لَبِثْتُمْ إِلَّا قَلِيلًا ۖ لَوْ أَنَّكُمْ كُنْتُمْ تَعْلَمُونَ (114) |
| گويد: اگر آگاهى داشتيد، مى‌دانستيد که جز اندکى نزيسته‌ايد. (114) |
| أَفَحَسِبْتُمْ أَنَّمَا خَلَقْنَاكُمْ عَبَثًا وَأَنَّكُمْ إِلَيْنَا لَا تُرْجَعُونَ (115) |
| آيا پنداريد که شما را بيهوده آفريده‌ايم و شما به نزد ما بازگردانده نمى‌شويد؟ (115) |
| فَتَعَالَى اللَّهُ الْمَلِكُ الْحَقُّ ۖ لَا إِلَٰهَ إِلَّا هُوَ رَبُّ الْعَرْشِ الْكَرِيمِ (116) |
| پس فراتر است خداى يکتا، آن فرمانرواى راستين. هيچ خدايى جز او نيست. پروردگار عرش بزرگوار است. (116) |
| وَمَنْ يَدْعُ مَعَ اللَّهِ إِلَٰهًا آخَرَ لَا بُرْهَانَ لَهُ بِهِ فَإِنَّمَا حِسَابُهُ عِنْدَ رَبِّهِ ۚ إِنَّهُ لَا يُفْلِحُ الْكَافِرُونَ (117) |
| آن کس که جز خداى يکتا خداى ديگرى را مى‌خواند که به حقانيتش هيچ برهانى ندارد، جز اين نيست که حسابش نزد پروردگارش خواهد بود. و کافران رستگار نمى‌شوند. (117) |
| وَقُلْ رَبِّ اغْفِرْ وَارْحَمْ وَأَنْتَ خَيْرُ الرَّاحِمِينَ (118) |
| و بگو: اى پروردگار من، بيامرز و رحمت آور و تو بهترين رحمت‌آورندگان هستى. (118) |
|
| (کلمات داخل پرانتز توسط مترجم اضافه شده) |