| سوره 22 | سوره مبارکه الحج | صفحه 337 |
|
| أُذِنَ لِلَّذِينَ يُقَاتَلُونَ بِأَنَّهُمْ ظُلِمُوا ۚ وَإِنَّ اللَّهَ عَلَىٰ نَصْرِهِمْ لَقَدِيرٌ (39) |
| به کسانى که به جنگ بر سرشان تاخت آورده‌اند و مورد ستم قرار گرفته‌اند، رخصت داده شد و خدا بر پيروز گردانيدنشان تواناست. (39) |
| الَّذِينَ أُخْرِجُوا مِنْ دِيَارِهِمْ بِغَيْرِ حَقٍّ إِلَّا أَنْ يَقُولُوا رَبُّنَا اللَّهُ ۗ وَلَوْلَا دَفْعُ اللَّهِ النَّاسَ بَعْضَهُمْ بِبَعْضٍ لَهُدِّمَتْ صَوَامِعُ وَبِيَعٌ وَصَلَوَاتٌ وَمَسَاجِدُ يُذْكَرُ فِيهَا اسْمُ اللَّهِ كَثِيرًا ۗ وَلَيَنْصُرَنَّ اللَّهُ مَنْ يَنْصُرُهُ ۗ إِنَّ اللَّهَ لَقَوِيٌّ عَزِيزٌ (40) |
| آنهايى که به ناحق از ديارشان رانده شده‌اند جز آن بود که مى‌گفتند: پروردگار ما خداى يکتاست؟ و اگر خدا بعضى را به وسيله بعضى ديگر دفع نکرده بود، ديرها و کليساها و کنشتها و مسجدهايى که نام خدا به فراوانى در آن برده مى‌شود ويران مى‌گرديد. و خدا هر کس را که ياريش کند، يارى مى‌کند و خدا توانا و پيروزمند است. (40) |
| الَّذِينَ إِنْ مَكَّنَّاهُمْ فِي الْأَرْضِ أَقَامُوا الصَّلَاةَ وَآتَوُا الزَّكَاةَ وَأَمَرُوا بِالْمَعْرُوفِ وَنَهَوْا عَنِ الْمُنْكَرِ ۗ وَلِلَّهِ عَاقِبَةُ الْأُمُورِ (41) |
| همان کسان که اگر در زمين مکانتشان دهيم نماز مى‌گزارند و زکات مى‌دهند و امر به معروف و نهى از منکر مى‌کنند. و سرانجام همه کارها با خداست. (41) |
| وَإِنْ يُكَذِّبُوكَ فَقَدْ كَذَّبَتْ قَبْلَهُمْ قَوْمُ نُوحٍ وَعَادٌ وَثَمُودُ (42) |
| اگر اينان تو را تکذيب کرده‌اند، پيش از آنها قوم نوح و عاد و ثمود نيز تکذيب کرده‌اند، (42) |
| وَقَوْمُ إِبْرَاهِيمَ وَقَوْمُ لُوطٍ (43) |
| و نيز قوم ابراهيم و قوم لوط، (43) |
| وَأَصْحَابُ مَدْيَنَ ۖ وَكُذِّبَ مُوسَىٰ فَأَمْلَيْتُ لِلْكَافِرِينَ ثُمَّ أَخَذْتُهُمْ ۖ فَكَيْفَ كَانَ نَكِيرِ (44) |
| و مردم مَديَن. و موسى نيز تکذيب گرديد. من به کافران مهلت دادم، آنگاه آنها را فروگرفتم. و عقوبت من چگونه بود؟ (44) |
| فَكَأَيِّنْ مِنْ قَرْيَةٍ أَهْلَكْنَاهَا وَهِيَ ظَالِمَةٌ فَهِيَ خَاوِيَةٌ عَلَىٰ عُرُوشِهَا وَبِئْرٍ مُعَطَّلَةٍ وَقَصْرٍ مَشِيدٍ (45) |
| چه بسيار قريه‌هايى ستم پيشه را هلاک کرديم و سقفهايشان فروريخت و چه بسيار چاه‌ها که بيکاره ماند و قصرهاى رفيع گچکارى شده، بى‌صاحب. (45) |
| أَفَلَمْ يَسِيرُوا فِي الْأَرْضِ فَتَكُونَ لَهُمْ قُلُوبٌ يَعْقِلُونَ بِهَا أَوْ آذَانٌ يَسْمَعُونَ بِهَا ۖ فَإِنَّهَا لَا تَعْمَى الْأَبْصَارُ وَلَٰكِنْ تَعْمَى الْقُلُوبُ الَّتِي فِي الصُّدُورِ (46) |
| آيا در زمين سير نمى‌کنند تا صاحب دلهايى گردند که بدان تعقل کنند و گوشهايى که بدان بشنوند؟ زيرا چشمها نيستند که کور مى‌شوند، بلکه دلهايى که در سينه‌ها جاى دارند کور باشند. (46) |
|
| (کلمات داخل پرانتز توسط مترجم اضافه شده) |