| سوره 2 | سوره مبارکه البقرة | صفحه 3 |
|
| إِنَّ الَّذِينَ كَفَرُوا سَوَاءٌ عَلَيْهِمْ أَأَنْذَرْتَهُمْ أَمْ لَمْ تُنْذِرْهُمْ لَا يُؤْمِنُونَ (6) |
| اى پيامبر ، اين کافران برايشان يکسان است ، چه هشدارشان دهى يا هشدارشان ندهى ، ايمان نمى آورند . (6) |
| خَتَمَ اللَّهُ عَلَىٰ قُلُوبِهِمْ وَعَلَىٰ سَمْعِهِمْ ۖ وَعَلَىٰ أَبْصَارِهِمْ غِشَاوَةٌ ۖ وَلَهُمْ عَذَابٌ عَظِيمٌ (7) |
| خدا بر دل ها و گوش هايشان مهر نهاده است ، زيرا بر ديدگانشان پرده اى بوده است پس نه خود مى توانند حق را درک کنند و نه با هدايت ديگران به راه مى آيند ، و براى آنان عذابى بزرگ خواهد بود . (7) |
| وَمِنَ النَّاسِ مَنْ يَقُولُ آمَنَّا بِاللَّهِ وَبِالْيَوْمِ الْآخِرِ وَمَا هُمْ بِمُؤْمِنِينَ (8) |
| و از مردم کسانى اند که مى گويند : به خدا و روز رستاخيز ايمان آورده ايم ، در حالى که مؤمن نيستند . (8) |
| يُخَادِعُونَ اللَّهَ وَالَّذِينَ آمَنُوا وَمَا يَخْدَعُونَ إِلَّا أَنْفُسَهُمْ وَمَا يَشْعُرُونَ (9) |
| با خدا و کسانى که ايمان آورده اند سخت نيرنگ مى بازند ، ولى جز خود را فريب نمى دهند ، و اين را درنمى يابند . (9) |
| فِي قُلُوبِهِمْ مَرَضٌ فَزَادَهُمُ اللَّهُ مَرَضًا ۖ وَلَهُمْ عَذَابٌ أَلِيمٌ بِمَا كَانُوا يَكْذِبُونَ (10) |
| در دل هايشان بيمارى شک و ترديد نهفته بود ; از اين روى به نفاق خو گرفتند ، و خدا به کيفر آن بر بيماريشان افزود . و براى آنان به سبب اين که دروغ مى گفتند ، عذابى دردناک خواهد بود . (10) |
| وَإِذَا قِيلَ لَهُمْ لَا تُفْسِدُوا فِي الْأَرْضِ قَالُوا إِنَّمَا نَحْنُ مُصْلِحُونَ (11) |
| و چون به آنان گفته شود : در زمين فساد نکنيد ، گويند : جز اين نيست که ما اصلاحگريم . (11) |
| أَلَا إِنَّهُمْ هُمُ الْمُفْسِدُونَ وَلَٰكِنْ لَا يَشْعُرُونَ (12) |
| بدانيد که آنان فسادگرند ، ولى خود درنمى يابند . (12) |
| وَإِذَا قِيلَ لَهُمْ آمِنُوا كَمَا آمَنَ النَّاسُ قَالُوا أَنُؤْمِنُ كَمَا آمَنَ السُّفَهَاءُ ۗ أَلَا إِنَّهُمْ هُمُ السُّفَهَاءُ وَلَٰكِنْ لَا يَعْلَمُونَ (13) |
| و چون به آنان گفته شود : شما نيز همان گونه که مردم ايمان آورده اند ايمان بياوريد ، گويند : آيا چنان که بى خردان ايمان آورده اند ايمان بياوريم ؟ بدانيد که آنان خود بى خردند ، ولى نمى دانند . (13) |
| وَإِذَا لَقُوا الَّذِينَ آمَنُوا قَالُوا آمَنَّا وَإِذَا خَلَوْا إِلَىٰ شَيَاطِينِهِمْ قَالُوا إِنَّا مَعَكُمْ إِنَّمَا نَحْنُ مُسْتَهْزِئُونَ (14) |
| و چون با کسانى که ايمان آورده اند برخورد کنند ، گويند : ايمان آورده ايم ، و چون نزد سرانِ شرور خود روند و با آنان خلوت کنند ، گويند : ما با شماييم ، جز اين نيست که ما مؤمنان را به مسخره گرفته ايم . (14) |
| اللَّهُ يَسْتَهْزِئُ بِهِمْ وَيَمُدُّهُمْ فِي طُغْيَانِهِمْ يَعْمَهُونَ (15) |
| خداست که آنان را به مسخره مى گيرد و آنان را مدد مى دهد که همواره در طغيانشان سرگردان بمانند . (15) |
| أُولَٰئِكَ الَّذِينَ اشْتَرَوُا الضَّلَالَةَ بِالْهُدَىٰ فَمَا رَبِحَتْ تِجَارَتُهُمْ وَمَا كَانُوا مُهْتَدِينَ (16) |
| اينان کسانى اند که گمراهى را به بهاى هدايت خريده اند ; از اين رو داد و ستدشان سودى نکرده و رهيافته نبوده اند . (16) |
|
| (کلمات داخل پرانتز توسط مترجم اضافه شده) |