| سوره 31 | سوره مبارکه لقمان | صفحه 414 |
|
| أَلَمْ تَرَ أَنَّ اللَّهَ يُولِجُ اللَّيْلَ فِي النَّهَارِ وَيُولِجُ النَّهَارَ فِي اللَّيْلِ وَسَخَّرَ الشَّمْسَ وَالْقَمَرَ كُلٌّ يَجْرِي إِلَىٰ أَجَلٍ مُسَمًّى وَأَنَّ اللَّهَ بِمَا تَعْمَلُونَ خَبِيرٌ (29) |
| آيا (اي رسول) نديدي (و اي مردم به حسّ مشاهده نمي‌کنيد) که خدا شب را در روز و روز را در شب داخل کند و خورشيد و ماه را مسخّر ساخته که هر يک تا وقت معيّني (و به نظم ثابت مخصوصي) گردش کنند؟ و (نمي‌دانيد که) خدا به هر چه مي‌کنيد آگاه است؟ (29) |
| ذَٰلِكَ بِأَنَّ اللَّهَ هُوَ الْحَقُّ وَأَنَّ مَا يَدْعُونَ مِنْ دُونِهِ الْبَاطِلُ وَأَنَّ اللَّهَ هُوَ الْعَلِيُّ الْكَبِيرُ (30) |
| اين قدرت کامل بدين سبب است که خداي يکتا حقّ مطلق و آنچه به جز او به خدايي مي‌خوانند همه باطل محض است و تنها خدا (که حقّ و وجود حقيقي است) بلند مرتبه و بزرگوار است. (30) |
| أَلَمْ تَرَ أَنَّ الْفُلْكَ تَجْرِي فِي الْبَحْرِ بِنِعْمَتِ اللَّهِ لِيُرِيَكُمْ مِنْ آيَاتِهِ ۚ إِنَّ فِي ذَٰلِكَ لَآيَاتٍ لِكُلِّ صَبَّارٍ شَكُورٍ (31) |
| آيا نمي‌بيني که چگونه کشتي به دريا به لطف و احسان خدا اسير مي‌کند تا به شما بعضي از آيات قدرتش را بنماياند؟ همانا در اين کار آياتي (از عجايب حکمتهاي خدا) البتّه بر هر شخص صبور (در بلا) و شکر گزار (در نعمت) پديدار است. (31) |
| وَإِذَا غَشِيَهُمْ مَوْجٌ كَالظُّلَلِ دَعَوُا اللَّهَ مُخْلِصِينَ لَهُ الدِّينَ فَلَمَّا نَجَّاهُمْ إِلَى الْبَرِّ فَمِنْهُمْ مُقْتَصِدٌ ۚ وَمَا يَجْحَدُ بِآيَاتِنَا إِلَّا كُلُّ خَتَّارٍ كَفُورٍ (32) |
| و هرگاه که (دريا طوفاني شود و) موجي مانند کوهها آنها را فرو گيرد در آن حال خدا را با عقيده پاک و اخلاص کامل در دين مي‌خوانند و چون باز به ساحل نجاتشان رساند بعضي بر سبيل قصد (طاعت و شکر خدا) باقي مانند (و بعضي به کفر شتابند) و آيات ما را انکار نمي‌کند جز آن کس که غدّار و عهد شکن و کافر و ناسپاس است. (32) |
| يَا أَيُّهَا النَّاسُ اتَّقُوا رَبَّكُمْ وَاخْشَوْا يَوْمًا لَا يَجْزِي وَالِدٌ عَنْ وَلَدِهِ وَلَا مَوْلُودٌ هُوَ جَازٍ عَنْ وَالِدِهِ شَيْئًا ۚ إِنَّ وَعْدَ اللَّهِ حَقٌّ ۖ فَلَا تَغُرَّنَّكُمُ الْحَيَاةُ الدُّنْيَا وَلَا يَغُرَّنَّكُمْ بِاللَّهِ الْغَرُورُ (33) |
| اي مردم، از خدا بترسيد و بينديشيد از آن روزي که نه هيچ پدري ذره‌اي به کار فرزند آيد و نه هيچ فرزندي ذره‌اي به کار پدر آيد، البتّه وعده خدا حق و حتمي است، پس زنهار شما را زندگاني دنيا فريب ندهد و شيطان فريبنده شما را از (عقاب) خدا (به عفو و کرمش) سخت مغرور نگرداند. (33) |
| إِنَّ اللَّهَ عِنْدَهُ عِلْمُ السَّاعَةِ وَيُنَزِّلُ الْغَيْثَ وَيَعْلَمُ مَا فِي الْأَرْحَامِ ۖ وَمَا تَدْرِي نَفْسٌ مَاذَا تَكْسِبُ غَدًا ۖ وَمَا تَدْرِي نَفْسٌ بِأَيِّ أَرْضٍ تَمُوتُ ۚ إِنَّ اللَّهَ عَلِيمٌ خَبِيرٌ (34) |
| همانا علم ساعت (قيامت) نزد خداست و او باران را فرو بارد و او آنچه (از نر و ماده و زشت و زيبا) که در رحمهاي آبستن است مي‌داند و هيچ کس نمي‌داند که فردا (از سود و زيان) چه خواهد کرد و هيچ کس نمي‌داند که به کدام سرزمين مرگش فرا مي‌رسد (و به خاک مي‌رود)، که تنها خدا دانا و آگاه است. (34) |
|
| (کلمات داخل پرانتز توسط مترجم اضافه شده) |