| سوره 57 | سوره مبارکه الحديد | صفحه 540 |
|
| وَالَّذِينَ آمَنُوا بِاللَّهِ وَرُسُلِهِ أُولَٰئِكَ هُمُ الصِّدِّيقُونَ ۖ وَالشُّهَدَاءُ عِنْدَ رَبِّهِمْ لَهُمْ أَجْرُهُمْ وَنُورُهُمْ ۖ وَالَّذِينَ كَفَرُوا وَكَذَّبُوا بِآيَاتِنَا أُولَٰئِكَ أَصْحَابُ الْجَحِيمِ (19) |
| و کساني که به خدا و پيامبرش ايمان آوردند، آنانند که صدّيقان و گواهان [اعمال] نزد پروردگارشان هستند، [و] براي آنان است پاداش [اعمال] شان و نور [ايمان] شان و کساني که کفر ورزيدند و آيات ما را انکار کردند، آنان اهل دوزخ اند. (19) |
| اعْلَمُوا أَنَّمَا الْحَيَاةُ الدُّنْيَا لَعِبٌ وَلَهْوٌ وَزِينَةٌ وَتَفَاخُرٌ بَيْنَكُمْ وَتَكَاثُرٌ فِي الْأَمْوَالِ وَالْأَوْلَادِ ۖ كَمَثَلِ غَيْثٍ أَعْجَبَ الْكُفَّارَ نَبَاتُهُ ثُمَّ يَهِيجُ فَتَرَاهُ مُصْفَرًّا ثُمَّ يَكُونُ حُطَامًا ۖ وَفِي الْآخِرَةِ عَذَابٌ شَدِيدٌ وَمَغْفِرَةٌ مِنَ اللَّهِ وَرِضْوَانٌ ۚ وَمَا الْحَيَاةُ الدُّنْيَا إِلَّا مَتَاعُ الْغُرُورِ (20) |
| بدانيد که زندگي دنيا [يي که دارنده اش از ايمان و عمل تهي است،] فقط بازي و سرگرمي و آرايش و فخرفروشيتان به يکديگر، و افزون خواهي در اموال و اولاد است، [چنين دنيايي] مانند باراني است که محصول [سبز و خوش منظره اش] کشاورزان را به شگفتي آورد، سپس پژمرده شود و آن را زرد بيني، سپس ريز ريز و خاشاک شود!! [که براي دنياپرستان بي ايمان] در آخرت عذاب سختي است و [براي مؤمنان که دنياي خود را در راه اطاعت حق و خدمت به خلق به کار گرفتند] از سوي خدا آمرزش و خشنودي است، و زندگي دنيا جز کالاي فريبنده نيست. (20) |
| سَابِقُوا إِلَىٰ مَغْفِرَةٍ مِنْ رَبِّكُمْ وَجَنَّةٍ عَرْضُهَا كَعَرْضِ السَّمَاءِ وَالْأَرْضِ أُعِدَّتْ لِلَّذِينَ آمَنُوا بِاللَّهِ وَرُسُلِهِ ۚ ذَٰلِكَ فَضْلُ اللَّهِ يُؤْتِيهِ مَنْ يَشَاءُ ۚ وَاللَّهُ ذُو الْفَضْلِ الْعَظِيمِ (21) |
| سبقت جوييد به آمرزشي از سوي پروردگارتان و بهشتي که پهنايش چون پهناي آسمان و زمين است، براي کساني که به خدا و پيامبرانش ايمان آورده اند، آماده شده است؛ اين فضل خداست که آن را به هرکس بخواهد عطا مي کند و خدا داراي فضل بزرگ است. (21) |
| مَا أَصَابَ مِنْ مُصِيبَةٍ فِي الْأَرْضِ وَلَا فِي أَنْفُسِكُمْ إِلَّا فِي كِتَابٍ مِنْ قَبْلِ أَنْ نَبْرَأَهَا ۚ إِنَّ ذَٰلِكَ عَلَى اللَّهِ يَسِيرٌ (22) |
| هيچ گزند و آسيبي در زمين [چون زلزله، سيل، توفان و قحطي] و در وجود خودتان [چون بيماري، رنج، تعب و از دست رفتن مال و ثروت،] روي نمي دهد مگر پيش از آنکه آن را به وجود آورديم در کتابي [چون لوح محفوظ] ثبت است، بي ترديد اين [تقدير حوادث و فرمان قطعي به پديد آمدنش] بر خدا آسان است. (22) |
| لِكَيْلَا تَأْسَوْا عَلَىٰ مَا فَاتَكُمْ وَلَا تَفْرَحُوا بِمَا آتَاكُمْ ۗ وَاللَّهُ لَا يُحِبُّ كُلَّ مُخْتَالٍ فَخُورٍ (23) |
| تا [با يقين به اينکه هر گزند و آسيبي و هر عطا و منعي فقط به اراده خداست و شما را در آن اختياري نيست] بر آنچه از دست شما رفت، تأسف نخوريد، و بر آنچه به شما عطا کرده است، شادمان و دلخوش نشويد، و خدا هيچ گردنکش خودستا را [که به نعمت ها مغرور شده است] دوست ندارد. (23) |
| الَّذِينَ يَبْخَلُونَ وَيَأْمُرُونَ النَّاسَ بِالْبُخْلِ ۗ وَمَنْ يَتَوَلَّ فَإِنَّ اللَّهَ هُوَ الْغَنِيُّ الْحَمِيدُ (24) |
| همانان که همواره بخل مي ورزند و مردم را به بخل وامي دارند، و هرکه [از انفاق] روي بگرداند [زياني به خدا نمي رساند]؛ زيرا خدا بي نياز و ستوده است. (24) |
|
| (کلمات داخل پرانتز توسط مترجم اضافه شده) |