| سوره 23 | سوره مبارکه المؤمنون | صفحه 344 |
|
| فَإِذَا اسْتَوَيْتَ أَنْتَ وَمَنْ مَعَكَ عَلَى الْفُلْكِ فَقُلِ الْحَمْدُ لِلَّهِ الَّذِي نَجَّانَا مِنَ الْقَوْمِ الظَّالِمِينَ (28) |
| چون خود و همراهانت به کشتى نشستيد، بگو: سپاس خدايى را که ما را از مردم ستمکاره رهايى بخشيد. (28) |
| وَقُلْ رَبِّ أَنْزِلْنِي مُنْزَلًا مُبَارَكًا وَأَنْتَ خَيْرُ الْمُنْزِلِينَ (29) |
| و بگو: اى پروردگار من، مرا فرود آور در جايگاهى مبارک، که تو بهترين راهبرانى. (29) |
| إِنَّ فِي ذَٰلِكَ لَآيَاتٍ وَإِنْ كُنَّا لَمُبْتَلِينَ (30) |
| در اين داستان عبرتها و پندهاست، و ما تنها آزمايندگانى بوديم. (30) |
| ثُمَّ أَنْشَأْنَا مِنْ بَعْدِهِمْ قَرْنًا آخَرِينَ (31) |
| و بعد از آنها مردمى ديگر بيافريديم. (31) |
| فَأَرْسَلْنَا فِيهِمْ رَسُولًا مِنْهُمْ أَنِ اعْبُدُوا اللَّهَ مَا لَكُمْ مِنْ إِلَٰهٍ غَيْرُهُ ۖ أَفَلَا تَتَّقُونَ (32) |
| و از خودشان به ميانشان پيامبرى فرستاديم که: خداى يکتا را بپرستيد، شما را خدايى جز او نيست. آيا پروا نمى‌کنيد؟ (32) |
| وَقَالَ الْمَلَأُ مِنْ قَوْمِهِ الَّذِينَ كَفَرُوا وَكَذَّبُوا بِلِقَاءِ الْآخِرَةِ وَأَتْرَفْنَاهُمْ فِي الْحَيَاةِ الدُّنْيَا مَا هَٰذَا إِلَّا بَشَرٌ مِثْلُكُمْ يَأْكُلُ مِمَّا تَأْكُلُونَ مِنْهُ وَيَشْرَبُ مِمَّا تَشْرَبُونَ (33) |
| گروهى از مهتران قومش که کافر بودند و ديدار آخرت را دروغ مى‌شمردند و در اين دنيايشان عيش و نعمت داده بوديم، گفتند: اين مرد انسانى است همانند شما؛ از آنچه مى‌خوريد مى‌خورد و از آنچه مى‌آشاميد مى‌آشامد. (33) |
| وَلَئِنْ أَطَعْتُمْ بَشَرًا مِثْلَكُمْ إِنَّكُمْ إِذًا لَخَاسِرُونَ (34) |
| و اگر از انسانى همانند خود اطاعت کنيد، زيان کرده‌ايد. (34) |
| أَيَعِدُكُمْ أَنَّكُمْ إِذَا مِتُّمْ وَكُنْتُمْ تُرَابًا وَعِظَامًا أَنَّكُمْ مُخْرَجُونَ (35) |
| آيا به شما وعده مى‌دهد که چون مرديد و خاک و استخوان شديد، شما را از گور بيرون مى‌آورند؟ (35) |
| ۞ هَيْهَاتَ هَيْهَاتَ لِمَا تُوعَدُونَ (36) |
| اين وعده‌اى که به شما داده شده بعيد است، بعيد. (36) |
| إِنْ هِيَ إِلَّا حَيَاتُنَا الدُّنْيَا نَمُوتُ وَنَحْيَا وَمَا نَحْنُ بِمَبْعُوثِينَ (37) |
| جز همين زندگانى دنيوى ما هيچ نيست، به دنيا مى‌آييم و مى‌ميريم و ديگربار زنده نمى‌شويم. (37) |
| إِنْ هُوَ إِلَّا رَجُلٌ افْتَرَىٰ عَلَى اللَّهِ كَذِبًا وَمَا نَحْنُ لَهُ بِمُؤْمِنِينَ (38) |
| اين مردى است که به خداى يکتا دروغ مى‌بندد و ما به او ايمان نمى‌آوريم. (38) |
| قَالَ رَبِّ انْصُرْنِي بِمَا كَذَّبُونِ (39) |
| گفت: اى پروردگار من، اکنون که تکذيبم مى‌کنند، ياريم کن. (39) |
| قَالَ عَمَّا قَلِيلٍ لَيُصْبِحُنَّ نَادِمِينَ (40) |
| گفت: به همين زودى از کرده پشيمان مى‌شوند. (40) |
| فَأَخَذَتْهُمُ الصَّيْحَةُ بِالْحَقِّ فَجَعَلْنَاهُمْ غُثَاءً ۚ فَبُعْدًا لِلْقَوْمِ الظَّالِمِينَ (41) |
| پس به حق، بانگى سخت آنان را فرو گرفت. مانند گياه خشکشان کرديم. اى، نصيب مردم ستمکاره دورى از رحمت خدا باد. (41) |
| ثُمَّ أَنْشَأْنَا مِنْ بَعْدِهِمْ قُرُونًا آخَرِينَ (42) |
| و بعد از آنها مردمى ديگر بيافريديم. (42) |
|
| (کلمات داخل پرانتز توسط مترجم اضافه شده) |