| سوره 41 | سوره مبارکه فصلت | صفحه 481 |
|
| وَمِنْ آيَاتِهِ أَنَّكَ تَرَى الْأَرْضَ خَاشِعَةً فَإِذَا أَنْزَلْنَا عَلَيْهَا الْمَاءَ اهْتَزَّتْ وَرَبَتْ ۚ إِنَّ الَّذِي أَحْيَاهَا لَمُحْيِي الْمَوْتَىٰ ۚ إِنَّهُ عَلَىٰ كُلِّ شَيْءٍ قَدِيرٌ (39) |
| و از نشانه هاى [قدرت] او اين است که تو زمين را پژمرده مى بينى، پس هنگامى که آب بر آن نازل کنيم جنبش مى کند و برمى آيد، همانا آن کس که زمين را زنده کرد حتماً زنده کننده مردگان است، به يقين او بر هر چيزى توانا است. (39) |
| إِنَّ الَّذِينَ يُلْحِدُونَ فِي آيَاتِنَا لَا يَخْفَوْنَ عَلَيْنَا ۗ أَفَمَنْ يُلْقَىٰ فِي النَّارِ خَيْرٌ أَمْ مَنْ يَأْتِي آمِنًا يَوْمَ الْقِيَامَةِ ۚ اعْمَلُوا مَا شِئْتُمْ ۖ إِنَّهُ بِمَا تَعْمَلُونَ بَصِيرٌ (40) |
| بى گمان کسانى که درباره آيات ما کج انديشى مى کنند از ما پنهان نيستند، پس آيا حال کسى که در آتش افکنده مى شود بهتر است يا حال آن که روز قيامت مى آيد و [از آتش] در امان است؟ هر کارى مى خواهيد انجام دهيد که او به آنچه مى کنيد بينا است. (40) |
| إِنَّ الَّذِينَ كَفَرُوا بِالذِّكْرِ لَمَّا جَاءَهُمْ ۖ وَإِنَّهُ لَكِتَابٌ عَزِيزٌ (41) |
| بى شک کسانى که به قرآن ـ وقتى که به آنان رسيد ـ کفر ورزيدند [کيفر خود را خواهند ديد ]و همانا آن کتابى عزّتمند است. (41) |
| لَا يَأْتِيهِ الْبَاطِلُ مِنْ بَيْنِ يَدَيْهِ وَلَا مِنْ خَلْفِهِ ۖ تَنْزِيلٌ مِنْ حَكِيمٍ حَمِيدٍ (42) |
| [کتابى که] باطل نه از پيش روى آن و نه از پشت سرش (از هيچ طرف) نمى تواند آن را مغلوب سازد، فرود آمده اى است از سوى حکيمى ستوده. (42) |
| مَا يُقَالُ لَكَ إِلَّا مَا قَدْ قِيلَ لِلرُّسُلِ مِنْ قَبْلِكَ ۚ إِنَّ رَبَّكَ لَذُو مَغْفِرَةٍ وَذُو عِقَابٍ أَلِيمٍ (43) |
| [از سخنان ناروا مانند نسبت دادن سحر و جنون چيزى] به تو گفته نمى شود مگر آنچه به رسولان پيش از تو گفته شد، همانا پروردگار تو داراى آمرزشى [ارجمند] و عقوبتى دردآور است. (43) |
| وَلَوْ جَعَلْنَاهُ قُرْآنًا أَعْجَمِيًّا لَقَالُوا لَوْلَا فُصِّلَتْ آيَاتُهُ ۖ أَأَعْجَمِيٌّ وَعَرَبِيٌّ ۗ قُلْ هُوَ لِلَّذِينَ آمَنُوا هُدًى وَشِفَاءٌ ۖ وَالَّذِينَ لَا يُؤْمِنُونَ فِي آذَانِهِمْ وَقْرٌ وَهُوَ عَلَيْهِمْ عَمًى ۚ أُولَٰئِكَ يُنَادَوْنَ مِنْ مَكَانٍ بَعِيدٍ (44) |
| و اگر آن را قرآنى به زبان غيرعربى قرار مى داديم، مى گفتند: چرا آيات آن تبيين نشده است؟ آيا کتابْ غيرعربى و مخاطبْ عربى؟! بگو: آن براى کسانى که ايمان آورده اند هدايت و شفا است و کسانى که ايمان نمى آورند در گوش هايشان سنگينى است و قرآن برايشان مايه کورى است، اينان گويى از جايى دور ندا مى شوند [و صدا را نمى شنوند]. (44) |
| وَلَقَدْ آتَيْنَا مُوسَى الْكِتَابَ فَاخْتُلِفَ فِيهِ ۗ وَلَوْلَا كَلِمَةٌ سَبَقَتْ مِنْ رَبِّكَ لَقُضِيَ بَيْنَهُمْ ۚ وَإِنَّهُمْ لَفِي شَكٍّ مِنْهُ مُرِيبٍ (45) |
| و همانا به موسى کتاب داديم پس در باره آن اختلاف شد و اگر قبلاً سخنى از پروردگارت صادر نشده بود [که قضاوت ميان مؤمن و منکر در قيامت خواهد بود] بين آنان قضاوت مى شد [و منکران قرآن هلاک مى شدند] و به راستى آنها در باره قرآن در شکى شديد هستند. (45) |
| مَنْ عَمِلَ صَالِحًا فَلِنَفْسِهِ ۖ وَمَنْ أَسَاءَ فَعَلَيْهَا ۗ وَمَا رَبُّكَ بِظَلَّامٍ لِلْعَبِيدِ (46) |
| هر کس کار شايسته انجام دهد به سود خود او است و هر کس بدى کند به زيان خود او است و پروردگار تو هرگز به بندگان ستم نمى کند. (46) |
|
| (کلمات داخل پرانتز توسط مترجم اضافه شده) |