| سوره 39 | سوره مبارکه الزمر | صفحه 460 |
|
| قُلْ إِنِّي أُمِرْتُ أَنْ أَعْبُدَ اللَّهَ مُخْلِصًا لَهُ الدِّينَ (11) |
| بگو: «من مأمورم که خدا را -در حالى که آيينم را براى او خالص گردانيده‌ام- بپرستم، (11) |
| وَأُمِرْتُ لِأَنْ أَكُونَ أَوَّلَ الْمُسْلِمِينَ (12) |
| و مأمورم که نخستين مسلمانان باشم.» (12) |
| قُلْ إِنِّي أَخَافُ إِنْ عَصَيْتُ رَبِّي عَذَابَ يَوْمٍ عَظِيمٍ (13) |
| بگو: «من اگر به پروردگارم عصيان ورزم، از عذاب روزى هولناک مى‌ترسم.» (13) |
| قُلِ اللَّهَ أَعْبُدُ مُخْلِصًا لَهُ دِينِي (14) |
| بگو: «خدا را مى‌پرستم در حالى که دينم را براى او بى‌آلايش مى‌گردانم. (14) |
| فَاعْبُدُوا مَا شِئْتُمْ مِنْ دُونِهِ ۗ قُلْ إِنَّ الْخَاسِرِينَ الَّذِينَ خَسِرُوا أَنْفُسَهُمْ وَأَهْلِيهِمْ يَوْمَ الْقِيَامَةِ ۗ أَلَا ذَٰلِكَ هُوَ الْخُسْرَانُ الْمُبِينُ (15) |
| پس هر چه را غير از او مى‌خواهيد، بپرستيد «[ولى به آنان] بگو:» زيانکاران در حقيقت کسانى‌اند که به خود و کسانشان در روز قيامت زيان رسانده‌اند؛ آرى، اين همان خسران آشکار است.» (15) |
| لَهُمْ مِنْ فَوْقِهِمْ ظُلَلٌ مِنَ النَّارِ وَمِنْ تَحْتِهِمْ ظُلَلٌ ۚ ذَٰلِكَ يُخَوِّفُ اللَّهُ بِهِ عِبَادَهُ ۚ يَا عِبَادِ فَاتَّقُونِ (16) |
| آنها از بالاى سرشان چترهايى از آتش خواهند داشت و از زير پايشان [نيز] طبق‌هايى [آتشين است]، اين [کيفرى] است که خدا بندگانش را به آن بيم مى‌دهد. اى بندگان من، از من بترسيد. (16) |
| وَالَّذِينَ اجْتَنَبُوا الطَّاغُوتَ أَنْ يَعْبُدُوهَا وَأَنَابُوا إِلَى اللَّهِ لَهُمُ الْبُشْرَىٰ ۚ فَبَشِّرْ عِبَادِ (17) |
| و[لى] آنان که خود را از طاغوت به دور مى‌دارند تا مبادا او را بپرستند و به سوى خدا بازگشته‌اند آنان را مژده باد، پس بشارت ده به آن بندگان من که: (17) |
| الَّذِينَ يَسْتَمِعُونَ الْقَوْلَ فَيَتَّبِعُونَ أَحْسَنَهُ ۚ أُولَٰئِكَ الَّذِينَ هَدَاهُمُ اللَّهُ ۖ وَأُولَٰئِكَ هُمْ أُولُو الْأَلْبَابِ (18) |
| به سخن گوش فرامى‌دهند و بهترين آن را پيروى مى‌کنند؛ اينانند که خدايشان راه نموده و اينانند همان خردمندان. (18) |
| أَفَمَنْ حَقَّ عَلَيْهِ كَلِمَةُ الْعَذَابِ أَفَأَنْتَ تُنْقِذُ مَنْ فِي النَّارِ (19) |
| پس آيا کسى که فرمان عذاب بر او واجب آمده [کجا روى رهايى دارد]؟ آيا تو کسى را که در آتش است مى‌رهانى؟ (19) |
| لَٰكِنِ الَّذِينَ اتَّقَوْا رَبَّهُمْ لَهُمْ غُرَفٌ مِنْ فَوْقِهَا غُرَفٌ مَبْنِيَّةٌ تَجْرِي مِنْ تَحْتِهَا الْأَنْهَارُ ۖ وَعْدَ اللَّهِ ۖ لَا يُخْلِفُ اللَّهُ الْمِيعَادَ (20) |
| ليکن کسانى که از پروردگارشان پروا داشتند، براى ايشان غرفه‌هايى است که بالاى آنها غرفه‌هايى [ديگر] بنا شده است؛ نهرها از زير آن روان است. وعده خداست؛ خدا خلاف وعده نمى‌کند. (20) |
| أَلَمْ تَرَ أَنَّ اللَّهَ أَنْزَلَ مِنَ السَّمَاءِ مَاءً فَسَلَكَهُ يَنَابِيعَ فِي الْأَرْضِ ثُمَّ يُخْرِجُ بِهِ زَرْعًا مُخْتَلِفًا أَلْوَانُهُ ثُمَّ يَهِيجُ فَتَرَاهُ مُصْفَرًّا ثُمَّ يَجْعَلُهُ حُطَامًا ۚ إِنَّ فِي ذَٰلِكَ لَذِكْرَىٰ لِأُولِي الْأَلْبَابِ (21) |
| مگر نديده‌اى که خدا از آسمان، آبى فرود آورد پس آن را به چشمه‌هايى که در [طبقات زيرين] زمين است راه داد، آنگاه به وسيله آن کشتزارى را که رنگهاى آن گوناگون است بيرون مى‌آورد، سپس خشک مى‌گردد، آنگاه آن را زرد مى‌بينى، سپس خاشاکش مى‌گرداند. قطعاً در اين [دگرگونيها] براى صاحبان خرد عبرتى است. (21) |
|
| (کلمات داخل پرانتز توسط مترجم اضافه شده) |