| سوره 8 | سوره مبارکه الانفال | صفحه 180 |
|
| وَاذْكُرُوا إِذْ أَنْتُمْ قَلِيلٌ مُسْتَضْعَفُونَ فِي الْأَرْضِ تَخَافُونَ أَنْ يَتَخَطَّفَكُمُ النَّاسُ فَآوَاكُمْ وَأَيَّدَكُمْ بِنَصْرِهِ وَرَزَقَكُمْ مِنَ الطَّيِّبَاتِ لَعَلَّكُمْ تَشْكُرُونَ (26) |
| و به ياد آوريد هنگامى را که شما در زمين، گروهى اندک و مستضعف بوديد. مى ترسيديد مردم شما را بربايند، پس [خدا] به شما پناه داد و شما را به يارى خود نيرومند گردانيد و از چيزهاى پاک به شما روزى داد، باشد که سپاسگزارى کنيد. (26) |
| يَا أَيُّهَا الَّذِينَ آمَنُوا لَا تَخُونُوا اللَّهَ وَالرَّسُولَ وَتَخُونُوا أَمَانَاتِكُمْ وَأَنْتُمْ تَعْلَمُونَ (27) |
| اى کسانى که ايمان آورده‌ايد، به خدا و پيامبر او خيانت مکنيد و [نيز] در امانتهاى خود خيانت نورزيد و خود مى‌دانيد [که نبايد خيانت کرد]. (27) |
| وَاعْلَمُوا أَنَّمَا أَمْوَالُكُمْ وَأَوْلَادُكُمْ فِتْنَةٌ وَأَنَّ اللَّهَ عِنْدَهُ أَجْرٌ عَظِيمٌ (28) |
| و بدانيد که اموال و فرزندان شما [وسيله] آزمايش [شما] هستند، و خداست که نزد او پاداشى بزرگ است. (28) |
| يَا أَيُّهَا الَّذِينَ آمَنُوا إِنْ تَتَّقُوا اللَّهَ يَجْعَلْ لَكُمْ فُرْقَانًا وَيُكَفِّرْ عَنْكُمْ سَيِّئَاتِكُمْ وَيَغْفِرْ لَكُمْ ۗ وَاللَّهُ ذُو الْفَضْلِ الْعَظِيمِ (29) |
| اى کسانى که ايمان آورده‌ايد، اگر از خدا پروا داريد، براى شما [نيروى] تشخيص [حق از باطل] قرار مى‌دهد؛ و گناهانتان را از شما مى‌زدايد؛ و شما را مى‌آمرزد؛ و خدا داراى بخشش بزرگ است. (29) |
| وَإِذْ يَمْكُرُ بِكَ الَّذِينَ كَفَرُوا لِيُثْبِتُوكَ أَوْ يَقْتُلُوكَ أَوْ يُخْرِجُوكَ ۚ وَيَمْكُرُونَ وَيَمْكُرُ اللَّهُ ۖ وَاللَّهُ خَيْرُ الْمَاكِرِينَ (30) |
| و [ياد کن] هنگامى را که کافران در باره تو نيرنگ مى‌کردند تا تو را به بند کشند يا بکشند يا [از مکه] اخراج کنند، و نيرنگ مى‌زدند، و خدا تدبير مى‌کرد، و خدا بهترين تدبيرکنندگان است. (30) |
| وَإِذَا تُتْلَىٰ عَلَيْهِمْ آيَاتُنَا قَالُوا قَدْ سَمِعْنَا لَوْ نَشَاءُ لَقُلْنَا مِثْلَ هَٰذَا ۙ إِنْ هَٰذَا إِلَّا أَسَاطِيرُ الْأَوَّلِينَ (31) |
| و چون آيات ما بر آنان خوانده شود، مى‌گويند: «به خوبى شنيديم، اگر مى‌خواستيم، قطعاً ما نيز همانند اين را مى‌گفتيم، اين جز افسانه‌هاى پيشينيان نيست.» (31) |
| وَإِذْ قَالُوا اللَّهُمَّ إِنْ كَانَ هَٰذَا هُوَ الْحَقَّ مِنْ عِنْدِكَ فَأَمْطِرْ عَلَيْنَا حِجَارَةً مِنَ السَّمَاءِ أَوِ ائْتِنَا بِعَذَابٍ أَلِيمٍ (32) |
| و [ياد کن] هنگامى را که گفتند: «خدايا، اگر اين [کتاب] همان حق از جانب توست، پس بر ما از آسمان سنگهايى بباران يا عذابى دردناک بر سر ما بياور.» (32) |
| وَمَا كَانَ اللَّهُ لِيُعَذِّبَهُمْ وَأَنْتَ فِيهِمْ ۚ وَمَا كَانَ اللَّهُ مُعَذِّبَهُمْ وَهُمْ يَسْتَغْفِرُونَ (33) |
| و[لى] تا تو در ميان آنان هستى، خدا بر آن نيست که ايشان را عذاب کند، و تا آنان طلب آمرزش مى‌کنند، خدا عذاب‌کننده ايشان نخواهد بود. (33) |
|
| (کلمات داخل پرانتز توسط مترجم اضافه شده) |