| سوره 17 | سوره مبارکه الاسراء | صفحه 284 |
|
| مَنْ كَانَ يُرِيدُ الْعَاجِلَةَ عَجَّلْنَا لَهُ فِيهَا مَا نَشَاءُ لِمَنْ نُرِيدُ ثُمَّ جَعَلْنَا لَهُ جَهَنَّمَ يَصْلَاهَا مَذْمُومًا مَدْحُورًا (18) |
| هر کس متاع عاجل و زودگذر دنيا را طالب است متاع دنيا را به او مي‌دهيم (ليکن باز) به هر که خواهيم و هر چه مشيّت ازلي ما باشد، سپس (در عالم آخرت به کيفر کردارش) دوزخ را نصيب او کنيم که با نکوهش و مردودي به جهنم درآيد. (18) |
| وَمَنْ أَرَادَ الْآخِرَةَ وَسَعَىٰ لَهَا سَعْيَهَا وَهُوَ مُؤْمِنٌ فَأُولَٰئِكَ كَانَ سَعْيُهُمْ مَشْكُورًا (19) |
| و هر که طالب حيات آخرت باشد و براي آن به قدر لزوم و طاقت بکوشد البته به شرط ايمان (به خدا) سعي چنين کساني مقبول و مأجور خواهد بود. (19) |
| كُلًّا نُمِدُّ هَٰؤُلَاءِ وَهَٰؤُلَاءِ مِنْ عَطَاءِ رَبِّكَ ۚ وَمَا كَانَ عَطَاءُ رَبِّكَ مَحْظُورًا (20) |
| و ما به هر دو فرقه (از دنيا طلبان و آخرت طلبان) به لطف پروردگارت مدد خواهيم داد، که لطف و عطاي پروردگار تو از هيچ‌کس دريغ نخواهد شد. (20) |
| انْظُرْ كَيْفَ فَضَّلْنَا بَعْضَهُمْ عَلَىٰ بَعْضٍ ۚ وَلَلْآخِرَةُ أَكْبَرُ دَرَجَاتٍ وَأَكْبَرُ تَفْضِيلًا (21) |
| بنگر تا ما چگونه (در دنيا) بعضي مردم را بر بعضي فضيلت و برتري بخشيديم (تا بداني که) البته مراتب آخرت بسيار بيش از درجات دنياست و برتري خلايق بر يکديگر به مراتب افزون از حد تصور است. (21) |
| لَا تَجْعَلْ مَعَ اللَّهِ إِلَٰهًا آخَرَ فَتَقْعُدَ مَذْمُومًا مَخْذُولًا (22) |
| هرگز با خداي يکتا شرک و شريک مياور و گر نه به نکوهش و خذلان ابدي خواهي نشست. (22) |
| ۞ وَقَضَىٰ رَبُّكَ أَلَّا تَعْبُدُوا إِلَّا إِيَّاهُ وَبِالْوَالِدَيْنِ إِحْسَانًا ۚ إِمَّا يَبْلُغَنَّ عِنْدَكَ الْكِبَرَ أَحَدُهُمَا أَوْ كِلَاهُمَا فَلَا تَقُلْ لَهُمَا أُفٍّ وَلَا تَنْهَرْهُمَا وَقُلْ لَهُمَا قَوْلًا كَرِيمًا (23) |
| و خداي تو حکم فرموده که جز او را نپرستيد و درباره پدر و مادر نيکويي کنيد و چنانکه يکي از آنها يا هر دو در نزد تو پير و سالخورده شوند (که موجب رنج و زحمت تو باشند) زنهار کلمه‌اي که رنجيده خاطر شوند مگو و بر آنها بانگ مزن و آنها را از خود مران و با ايشان به اکرام و احترام سخن‌گو. (23) |
| وَاخْفِضْ لَهُمَا جَنَاحَ الذُّلِّ مِنَ الرَّحْمَةِ وَقُلْ رَبِّ ارْحَمْهُمَا كَمَا رَبَّيَانِي صَغِيرًا (24) |
| و هميشه پر و بال تواضع و تکريم را با کمال مهرباني نزدشان بگستران و بگو: پروردگارا، چنانکه پدر و مادر، مرا از کودکي (به مهرباني) بپروردند تو در حق آنها رحمت و مهرباني فرما. (24) |
| رَبُّكُمْ أَعْلَمُ بِمَا فِي نُفُوسِكُمْ ۚ إِنْ تَكُونُوا صَالِحِينَ فَإِنَّهُ كَانَ لِلْأَوَّابِينَ غَفُورًا (25) |
| خدايتان به آنچه در دلهاي شماست داناتر است، اگر همانا در دل انديشه صلاح داريد خدا هر که را با نيّت پاک به درگاه او تضرع و توبه کند البته خواهد بخشيد. (25) |
| وَآتِ ذَا الْقُرْبَىٰ حَقَّهُ وَالْمِسْكِينَ وَابْنَ السَّبِيلِ وَلَا تُبَذِّرْ تَبْذِيرًا (26) |
| و (اي رسول ما) تو خود حقوق خويشاوندان و ارحام خود را ادا کن و نيز فقيران و رهگذران بيچاره را به حق خودشان برسان و هرگز (در کارها) اسراف روا مدار. (26) |
| إِنَّ الْمُبَذِّرِينَ كَانُوا إِخْوَانَ الشَّيَاطِينِ ۖ وَكَانَ الشَّيْطَانُ لِرَبِّهِ كَفُورًا (27) |
| که مبذّران و مسرفان برادران شيطانهايند، و شيطان است که سخت کفران (نعمت) پروردگار خود کرد. (27) |
|
| (کلمات داخل پرانتز توسط مترجم اضافه شده) |