| سوره 17 | سوره مبارکه الاسراء | صفحه 283 |
|
| عَسَىٰ رَبُّكُمْ أَنْ يَرْحَمَكُمْ ۚ وَإِنْ عُدْتُمْ عُدْنَا ۘ وَجَعَلْنَا جَهَنَّمَ لِلْكَافِرِينَ حَصِيرًا (8) |
| اميد است خدا به شما (اگر توبه کرده و صالح شويد) باز مهربان گردد و اگر (به عصيان و ستمگري) برگرديد ما هم (به عقوبت و مجازات شما) بازمي‌گرديم و جهنم را زندان کافران قرار داده‌ايم. (8) |
| إِنَّ هَٰذَا الْقُرْآنَ يَهْدِي لِلَّتِي هِيَ أَقْوَمُ وَيُبَشِّرُ الْمُؤْمِنِينَ الَّذِينَ يَعْمَلُونَ الصَّالِحَاتِ أَنَّ لَهُمْ أَجْرًا كَبِيرًا (9) |
| همانا اين قرآن (خلق را) به راست و استوارترين طريقه هدايت مي‌کند و اهل ايمان را که نيکوکار باشند به اجر و ثواب بزرگ بشارت مي‌دهد. (9) |
| وَأَنَّ الَّذِينَ لَا يُؤْمِنُونَ بِالْآخِرَةِ أَعْتَدْنَا لَهُمْ عَذَابًا أَلِيمًا (10) |
| و بر آنان که به عالم آخرت ايمان نمي‌آورند البته عذاب دردناک مهيا ساخته‌ايم. (10) |
| وَيَدْعُ الْإِنْسَانُ بِالشَّرِّ دُعَاءَهُ بِالْخَيْرِ ۖ وَكَانَ الْإِنْسَانُ عَجُولًا (11) |
| انسان با شوق و رغبتي که خير و منفعت خود را مي‌جويد (چه بسا به ناداني) با همان شوق و رغبت شر و زيان خود را مي‌طلبد، و انسان بسيار بي‌صبر و شتاب‌کار است. (11) |
| وَجَعَلْنَا اللَّيْلَ وَالنَّهَارَ آيَتَيْنِ ۖ فَمَحَوْنَا آيَةَ اللَّيْلِ وَجَعَلْنَا آيَةَ النَّهَارِ مُبْصِرَةً لِتَبْتَغُوا فَضْلًا مِنْ رَبِّكُمْ وَلِتَعْلَمُوا عَدَدَ السِّنِينَ وَالْحِسَابَ ۚ وَكُلَّ شَيْءٍ فَصَّلْنَاهُ تَفْصِيلًا (12) |
| و ما شب و روز را دو آيت و نشانه‌اي (از قدرت خود) قرار داديم آن‌گاه آيت شب (روشني ماه) را زدوديم و آيت روز (خورشيد) را تابان ساختيم تا شما در روز (روزي حلال) از فضل خدا طلب کنيد و تا آنکه شمار سالها و حساب (اوقات) را عموما بدانيد و ما (براي پند و صلاح بندگان) هر چيزي را مفصل بيان کرديم. (12) |
| وَكُلَّ إِنْسَانٍ أَلْزَمْنَاهُ طَائِرَهُ فِي عُنُقِهِ ۖ وَنُخْرِجُ لَهُ يَوْمَ الْقِيَامَةِ كِتَابًا يَلْقَاهُ مَنْشُورًا (13) |
| و ما مقدرات و نتيجه اعمال هر انساني را طوق گردن او ساختيم (که ملازم و قرين هميشگي او باشد) و روز قيامت کتابي (که نامه اعمال اوست) بر او بيرون آريم در حالي که آن نامه چنان باز باشد که همه اوراق آن را يک مرتبه ملاحظه کند. (13) |
| اقْرَأْ كِتَابَكَ كَفَىٰ بِنَفْسِكَ الْيَوْمَ عَلَيْكَ حَسِيبًا (14) |
| تو خود کتاب اعمالت را بخوان (و بنگر تا در دنيا چه کرده‌اي) که تو خود تنها براي رسيدگي به حساب خويش کافي هستي. (14) |
| مَنِ اهْتَدَىٰ فَإِنَّمَا يَهْتَدِي لِنَفْسِهِ ۖ وَمَنْ ضَلَّ فَإِنَّمَا يَضِلُّ عَلَيْهَا ۚ وَلَا تَزِرُ وَازِرَةٌ وِزْرَ أُخْرَىٰ ۗ وَمَا كُنَّا مُعَذِّبِينَ حَتَّىٰ نَبْعَثَ رَسُولًا (15) |
| هر کس راه هدايت يافت تنها به نفع و سعادت خود يافته، و هر که به گمراهي شتافت آن هم به زيان و شقاوت خود شتافته، و هيچ کس بار گناه ديگري را به دوش نگيرد، و ما تا رسول نفرستيم (و بر خلق اتمام حجّت نکنيم) هرگز کسي را عذاب نخواهيم کرد. (15) |
| وَإِذَا أَرَدْنَا أَنْ نُهْلِكَ قَرْيَةً أَمَرْنَا مُتْرَفِيهَا فَفَسَقُوا فِيهَا فَحَقَّ عَلَيْهَا الْقَوْلُ فَدَمَّرْنَاهَا تَدْمِيرًا (16) |
| و ما چون اهل دياري را بخواهيم به کيفر گناه هلاک سازيم پيشوايان و متنعّمان آن شهر را امر کنيم (به طاعت، ليکن) آنها راه فسق (و تبهکاري و ظلم) در آن ديار پيش گيرند (و مردم هم به راه آنها روند) پس آنجا تنبيه و عقاب لزوم خواهد يافت، آن گاه همه را هلاک مي‌سازيم. (16) |
| وَكَمْ أَهْلَكْنَا مِنَ الْقُرُونِ مِنْ بَعْدِ نُوحٍ ۗ وَكَفَىٰ بِرَبِّكَ بِذُنُوبِ عِبَادِهِ خَبِيرًا بَصِيرًا (17) |
| و چه بسياري از ملل و اقوامي را بعد از نوح هلاک کرديم و تنها خداي تو که بر گناهان بندگانش آگاه و با خبر است کفايت مي‌کند (که به مصلحت هر که را خواهد عفو و هر که را خواهد عقاب کند). (17) |
|
| (کلمات داخل پرانتز توسط مترجم اضافه شده) |