| سوره 15 | سوره مبارکه الحجر | صفحه 267 |
|
| الَّذِينَ جَعَلُوا الْقُرْآنَ عِضِينَ (91) |
| آنان که قرآن را (به ميل خود و غرض فاسد خويش) جزء جزء و پاره پاره کردند (بعضي را قبول و بعضي را رد کردند). (91) |
| فَوَرَبِّكَ لَنَسْأَلَنَّهُمْ أَجْمَعِينَ (92) |
| قسم به خداي تو که از همه آنها سخت مؤاخذه خواهيم کرد. (92) |
| عَمَّا كَانُوا يَعْمَلُونَ (93) |
| از آنچه مي‌کرده‌اند. (93) |
| فَاصْدَعْ بِمَا تُؤْمَرُ وَأَعْرِضْ عَنِ الْمُشْرِكِينَ (94) |
| پس تو آشکارا آنچه مأموري (به خلق) برسان و از مشرکان روي بگردان. (94) |
| إِنَّا كَفَيْنَاكَ الْمُسْتَهْزِئِينَ (95) |
| همانا ما تو را از شر استهزا کنندگان محفوظ نموديم. (95) |
| الَّذِينَ يَجْعَلُونَ مَعَ اللَّهِ إِلَٰهًا آخَرَ ۚ فَسَوْفَ يَعْلَمُونَ (96) |
| آنان که با خداي يکتا خدايي ديگر قرار دهند، پس به زودي خواهند دانست. (96) |
| وَلَقَدْ نَعْلَمُ أَنَّكَ يَضِيقُ صَدْرُكَ بِمَا يَقُولُونَ (97) |
| و ما محققا مي‌دانيم که تو از آنچه امت (در طعنه و تکذيب تو) مي‌گويند سخت دلتنگ مي‌شوي. (97) |
| فَسَبِّحْ بِحَمْدِ رَبِّكَ وَكُنْ مِنَ السَّاجِدِينَ (98) |
| پس به ذکر اوصاف کمال پروردگارت تسبيح گو و از نمازگزاران باش (تا به ياد خدا شاد خاطر شوي). (98) |
| وَاعْبُدْ رَبَّكَ حَتَّىٰ يَأْتِيَكَ الْيَقِينُ (99) |
| و دايم به پرستش خداي خود مشغول باش تا يقين (ساعت مرگ و هنگام لقاي ما) بر تو فرا رسد. (99) |
|
|
بِسْمِ اللَّهِ الرَّحْمَٰنِ الرَّحِيمِ
|
|
به نام خداوند بخشنده مهربان
|
| أَتَىٰ أَمْرُ اللَّهِ فَلَا تَسْتَعْجِلُوهُ ۚ سُبْحَانَهُ وَتَعَالَىٰ عَمَّا يُشْرِكُونَ (1) |
| فرمان خدا (به ظهور قيامت و يا به عذاب شمشير بر مشرکان) به زودي فرا مي‌رسد پس (هان اي کافران، شما به تمسخر و هزل) تقاضاي تعجيل آن مکنيد، خداي يکتا متعالي و منزه از شرک مشرکان است. (1) |
| يُنَزِّلُ الْمَلَائِكَةَ بِالرُّوحِ مِنْ أَمْرِهِ عَلَىٰ مَنْ يَشَاءُ مِنْ عِبَادِهِ أَنْ أَنْذِرُوا أَنَّهُ لَا إِلَٰهَ إِلَّا أَنَا فَاتَّقُونِ (2) |
| خدا فرشتگان را با روح به امر خود بر هر يک از بندگان که خواهد مي‌فرستد که خلق را (اندرز داده و از عقوبت شرک به خدا) بترسانيد (و به بندگان بفهمانيد) که خدايي جز من نيست، پس از من بترسيد. (2) |
| خَلَقَ السَّمَاوَاتِ وَالْأَرْضَ بِالْحَقِّ ۚ تَعَالَىٰ عَمَّا يُشْرِكُونَ (3) |
| خدا آسمانها و زمين را به حق (و براي غرضي محقق و حکمتي بزرگ) آفريد، او از آنچه مشرکان شرک آرند متعالي و منزه است. (3) |
| خَلَقَ الْإِنْسَانَ مِنْ نُطْفَةٍ فَإِذَا هُوَ خَصِيمٌ مُبِينٌ (4) |
| خدا انسان را از آب نطفه‌اي (بي قدر و ضعيف) بيافريد، آن‌گاه او (اصل خلقت خود را فراموش کرده و با خالق) آشکارا به خصومت مي‌خيزد. (4) |
| وَالْأَنْعَامَ خَلَقَهَا ۗ لَكُمْ فِيهَا دِفْءٌ وَمَنَافِعُ وَمِنْهَا تَأْكُلُونَ (5) |
| و چهارپايان را خلقت کرد که به (موي و پشم) آنها گرم مي‌شويد و از آنها فوايد بسيار ديگر برده و از (شير و گوشت) آنها غذاي مأکول مي‌سازيد. (5) |
| وَلَكُمْ فِيهَا جَمَالٌ حِينَ تُرِيحُونَ وَحِينَ تَسْرَحُونَ (6) |
| و هنگامي که آنها را شبانگاه از چرا برمي‌گردانيد يا صبحگاه به چرا بيرون مي‌بريد زيب و افتخار شما باشند. (6) |
|
| (کلمات داخل پرانتز توسط مترجم اضافه شده) |