| سوره 15 | سوره مبارکه الحجر | صفحه 266 |
|
| قَالَ هَٰؤُلَاءِ بَنَاتِي إِنْ كُنْتُمْ فَاعِلِينَ (71) |
| لوط به قوم خود گفت: من اين دخترانم را به نکاح شما مي‌دهم تا اگر خيال عملي داريد انجام دهيد. (71) |
| لَعَمْرُكَ إِنَّهُمْ لَفِي سَكْرَتِهِمْ يَعْمَهُونَ (72) |
| (اي محمد) به جان تو قسم که اين مردم دنيا هميشه مست شهوات نفساني و به حيرت و غفلت و گمراهي خواهند بود. (72) |
| فَأَخَذَتْهُمُ الصَّيْحَةُ مُشْرِقِينَ (73) |
| باري، قوم لوط هنگام طلوع آفتاب به صيحه آسماني همه هلاک شدند. (73) |
| فَجَعَلْنَا عَالِيَهَا سَافِلَهَا وَأَمْطَرْنَا عَلَيْهِمْ حِجَارَةً مِنْ سِجِّيلٍ (74) |
| و شهر و ديار آنها را زير و زبر ساخته و آن قوم را سنگباران عذاب کرديم. (74) |
| إِنَّ فِي ذَٰلِكَ لَآيَاتٍ لِلْمُتَوَسِّمِينَ (75) |
| و در اين عذاب هوشمندان را عبرت و بصيرت بسيار است. (75) |
| وَإِنَّهَا لَبِسَبِيلٍ مُقِيمٍ (76) |
| و اين ويرانه اکنون بر سر راهي است بر قرار. (76) |
| إِنَّ فِي ذَٰلِكَ لَآيَةً لِلْمُؤْمِنِينَ (77) |
| همانا در اين عقوبت بدکاران عالم، اهل ايمان را آيت و عبرتي است. (77) |
| وَإِنْ كَانَ أَصْحَابُ الْأَيْكَةِ لَظَالِمِينَ (78) |
| و اهل شهر ايکه (قوم شعيب) هم بسيار مردم ستمکاري بودند. (78) |
| فَانْتَقَمْنَا مِنْهُمْ وَإِنَّهُمَا لَبِإِمَامٍ مُبِينٍ (79) |
| آنها را نيز به کيفر رسانيديم، و اين هر دو شهر (يعني شهر سدوم و ايکه يا مدين که ديار قوم لوط و شعيب بود، براي اهل اعتبار) بر رهگذري آشکار قرار دارند. (79) |
| وَلَقَدْ كَذَّبَ أَصْحَابُ الْحِجْرِ الْمُرْسَلِينَ (80) |
| و اصحاب حجر (قوم صالح) هم رسولان را به کلي تکذيب کردند. (80) |
| وَآتَيْنَاهُمْ آيَاتِنَا فَكَانُوا عَنْهَا مُعْرِضِينَ (81) |
| و از آياتي که ما بر آنان فرستاديم رو گردانيدند. (81) |
| وَكَانُوا يَنْحِتُونَ مِنَ الْجِبَالِ بُيُوتًا آمِنِينَ (82) |
| و در کوهها منزل مي‌ساختند تا از خطر ايمن باشند. (82) |
| فَأَخَذَتْهُمُ الصَّيْحَةُ مُصْبِحِينَ (83) |
| پس صبحگاهي صيحه عذاب (قهر ما) همه آنها را نابود کرد. (83) |
| فَمَا أَغْنَىٰ عَنْهُمْ مَا كَانُوا يَكْسِبُونَ (84) |
| و به فراز کوه با همه ذخائر و ثروت از هلاک ايمن نگرديدند. (84) |
| وَمَا خَلَقْنَا السَّمَاوَاتِ وَالْأَرْضَ وَمَا بَيْنَهُمَا إِلَّا بِالْحَقِّ ۗ وَإِنَّ السَّاعَةَ لَآتِيَةٌ ۖ فَاصْفَحِ الصَّفْحَ الْجَمِيلَ (85) |
| و ما آسمانها و زمين و هر چه را که در بين آنهاست جز به حق (و براي مقصودي صحيح و حکمتي بزرگ) خلق نکرده‌ايم، و البته ساعت قيامت (که غرض و مقصود اصلي خلقت شماست) خواهد آمد، اکنون تو (اي رسول ما، از اين منکران) نيکو در گذر (يعني با خلق خوش آنها را به حق دعوت کن و اگر نپذيرند دلتنگ مباش). (85) |
| إِنَّ رَبَّكَ هُوَ الْخَلَّاقُ الْعَلِيمُ (86) |
| محققا پروردگار تو آفريننده دانايي است (که بي‌مقصود خلق را نيافريده، البته هر کسي به نتيجه عملش خواهد رسيد). (86) |
| وَلَقَدْ آتَيْنَاكَ سَبْعًا مِنَ الْمَثَانِي وَالْقُرْآنَ الْعَظِيمَ (87) |
| (اي محمد) همانا هفت آيت با ثنا (و دعا که قسمت بين خدا و عبد شده و در هر نماز دو بار خوانده مي‌شود، يعني سوره حمد) و اين قرآن با عظمت را بر تو فرستاديم. (87) |
| لَا تَمُدَّنَّ عَيْنَيْكَ إِلَىٰ مَا مَتَّعْنَا بِهِ أَزْوَاجًا مِنْهُمْ وَلَا تَحْزَنْ عَلَيْهِمْ وَاخْفِضْ جَنَاحَكَ لِلْمُؤْمِنِينَ (88) |
| توبه اين ناقابل متاع دنيوي که به طايفه‌اي از مردم کافر داديم البته چشم مدوز و بر اينان اندوه مخور و اهل ايمان را زير پر و بال خود گير (و با کمال حسن خلق بپروران). (88) |
| وَقُلْ إِنِّي أَنَا النَّذِيرُ الْمُبِينُ (89) |
| و بگو: من همان رسولم که براي اندرز و ترسانيدن (خلق از عذاب قهر خدا) با دليلي روشن آمده‌ام. (89) |
| كَمَا أَنْزَلْنَا عَلَى الْمُقْتَسِمِينَ (90) |
| آن گونه عذابي که بر کساني که آيات خدا را قسمت کردند (يعني يهود و نصاري) نازل نموديم. (90) |
|
| (کلمات داخل پرانتز توسط مترجم اضافه شده) |