| سوره 40 | سوره مبارکه غافر | صفحه 468 |
|
| رَبَّنَا وَأَدْخِلْهُمْ جَنَّاتِ عَدْنٍ الَّتِي وَعَدْتَهُمْ وَمَنْ صَلَحَ مِنْ آبَائِهِمْ وَأَزْوَاجِهِمْ وَذُرِّيَّاتِهِمْ ۚ إِنَّكَ أَنْتَ الْعَزِيزُ الْحَكِيمُ (8) |
| پروردگارا! و آنان را در بهشت هاي جاوداني که به آنان و به شايستگان از پدران و همسران و فرزندانشان وعده داده اي در آور؛ يقيناً تو تواناي شکست ناپذير و حکيمي؛ (8) |
| وَقِهِمُ السَّيِّئَاتِ ۚ وَمَنْ تَقِ السَّيِّئَاتِ يَوْمَئِذٍ فَقَدْ رَحِمْتَهُ ۚ وَذَٰلِكَ هُوَ الْفَوْزُ الْعَظِيمُ (9) |
| و آنان را از عقوبت ها نگه دار، و هر که را در آن روز از عقوبت ها نگه داري بي ترديد او را مورد رحمت قرار داده اي؛ و اين همان کاميابي بزرگ است. (9) |
| إِنَّ الَّذِينَ كَفَرُوا يُنَادَوْنَ لَمَقْتُ اللَّهِ أَكْبَرُ مِنْ مَقْتِكُمْ أَنْفُسَكُمْ إِذْ تُدْعَوْنَ إِلَى الْإِيمَانِ فَتَكْفُرُونَ (10) |
| کافران را [پس از ورود به دوزخ] ندا مي دهند: مسلماً دشمني و خشم خدا نسبت به شما از دشمني و خشم خودتان درباره خودتان بيشتر است؛ زيرا دعوت به ايمان مي شديد پس کفر مي ورزيديد. (10) |
| قَالُوا رَبَّنَا أَمَتَّنَا اثْنَتَيْنِ وَأَحْيَيْتَنَا اثْنَتَيْنِ فَاعْتَرَفْنَا بِذُنُوبِنَا فَهَلْ إِلَىٰ خُرُوجٍ مِنْ سَبِيلٍ (11) |
| مي گويند: پروردگارا! دوبار ما را ميراندي و دوبار زنده کردي، اکنون به گناهانمان معترفيم، پس آيا راهي براي بيرون آمدن [از دوزخ] هست؟ (11) |
| ذَٰلِكُمْ بِأَنَّهُ إِذَا دُعِيَ اللَّهُ وَحْدَهُ كَفَرْتُمْ ۖ وَإِنْ يُشْرَكْ بِهِ تُؤْمِنُوا ۚ فَالْحُكْمُ لِلَّهِ الْعَلِيِّ الْكَبِيرِ (12) |
| اين [سختيِ عذاب] به سبب اين است که چون خدا به يگانگي [و بدون معبودانتان] خوانده مي شد [يگانگي اش] را انکار مي کرديد، و اگر براي او شريک و همتايي قرار داده مي شد، باور مي کرديد؛ پس [اکنون] داوري، ويژه خداي والامرتبه و بزرگ است. (12) |
| هُوَ الَّذِي يُرِيكُمْ آيَاتِهِ وَيُنَزِّلُ لَكُمْ مِنَ السَّمَاءِ رِزْقًا ۚ وَمَا يَتَذَكَّرُ إِلَّا مَنْ يُنِيبُ (13) |
| اوست که نشانه هاي خود را به شما نشان مي دهد، و از آسمان براي شما روزي نازل مي کند؛ و فقط کساني متذکّر مي شوند که به سوي خدا باز مي گردند. (13) |
| فَادْعُوا اللَّهَ مُخْلِصِينَ لَهُ الدِّينَ وَلَوْ كَرِهَ الْكَافِرُونَ (14) |
| پس خدا را در حالي که ايمان و عبادت را [از هر گونه شرکي] براي او خالص مي کنيد، بپرستيد گرچه کافران [از روش شما] ناخشنود باشند. (14) |
| رَفِيعُ الدَّرَجَاتِ ذُو الْعَرْشِ يُلْقِي الرُّوحَ مِنْ أَمْرِهِ عَلَىٰ مَنْ يَشَاءُ مِنْ عِبَادِهِ لِيُنْذِرَ يَوْمَ التَّلَاقِ (15) |
| بالا برنده درجات و صاحب عرش است، روح را [که فرشته وحي است] به فرمانش به هر کس از بندگانش که بخواهد القا مي کند تا مردم را از روز ملاقات [که روز رستاخيز است] بيم دهد. (15) |
| يَوْمَ هُمْ بَارِزُونَ ۖ لَا يَخْفَىٰ عَلَى اللَّهِ مِنْهُمْ شَيْءٌ ۚ لِمَنِ الْمُلْكُ الْيَوْمَ ۖ لِلَّهِ الْوَاحِدِ الْقَهَّارِ (16) |
| روزي که همه آنان آشکار مي شوند، [و] چيزي از آنان بر خدا پوشيده نمي ماند. [و ندا آيد:] امروز فرمانروايي ويژه کيست؟ ويژه خداي يکتاي قهّار است. (16) |
|
| (کلمات داخل پرانتز توسط مترجم اضافه شده) |