| سوره 40 | سوره مبارکه غافر | صفحه 468 |
|
| رَبَّنَا وَأَدْخِلْهُمْ جَنَّاتِ عَدْنٍ الَّتِي وَعَدْتَهُمْ وَمَنْ صَلَحَ مِنْ آبَائِهِمْ وَأَزْوَاجِهِمْ وَذُرِّيَّاتِهِمْ ۚ إِنَّكَ أَنْتَ الْعَزِيزُ الْحَكِيمُ (8) |
| و اى پروردگار ما، آنان را و هر که صالح باشد از پدران و همسران و فرزندانشان به بهشتهاى جاويدانى که به آنها وعده داده‌اى داخل کن، که تو پيروزمند و حکيمى. (8) |
| وَقِهِمُ السَّيِّئَاتِ ۚ وَمَنْ تَقِ السَّيِّئَاتِ يَوْمَئِذٍ فَقَدْ رَحِمْتَهُ ۚ وَذَٰلِكَ هُوَ الْفَوْزُ الْعَظِيمُ (9) |
| آنان را از عقوبات حفظ کن، که هر که را در آن روز از عقوبات حفظ کنى بر او رحمت آورده‌اى و آن کاميابى بزرگى است. (9) |
| إِنَّ الَّذِينَ كَفَرُوا يُنَادَوْنَ لَمَقْتُ اللَّهِ أَكْبَرُ مِنْ مَقْتِكُمْ أَنْفُسَكُمْ إِذْ تُدْعَوْنَ إِلَى الْإِيمَانِ فَتَكْفُرُونَ (10) |
| کافران را ندا مى‌دهند که دشمنى خدا با شما از دشمنى شما با خودتان، آنگاه که به ايمانتان فرا مى‌خواندند و راه کفر پيش مى‌گرفتيد، بزرگ‌تر است. (10) |
| قَالُوا رَبَّنَا أَمَتَّنَا اثْنَتَيْنِ وَأَحْيَيْتَنَا اثْنَتَيْنِ فَاعْتَرَفْنَا بِذُنُوبِنَا فَهَلْ إِلَىٰ خُرُوجٍ مِنْ سَبِيلٍ (11) |
| مى‌گويند: اى پروردگار ما، ما را دوبار ميرانيدى و دوبار زنده ساختى و ما به گناهانمان اعتراف کرده‌ايم. آيا بيرون‌شدن را راهى هست؟ (11) |
| ذَٰلِكُمْ بِأَنَّهُ إِذَا دُعِيَ اللَّهُ وَحْدَهُ كَفَرْتُمْ ۖ وَإِنْ يُشْرَكْ بِهِ تُؤْمِنُوا ۚ فَالْحُكْمُ لِلَّهِ الْعَلِيِّ الْكَبِيرِ (12) |
| اين عذاب بدان سبب است که چون خدا را به يکتايى مى‌خواندند شما انکار مى‌کرديد، و اگر براى او شريکى قرار مى‌دادند شما به آن شريک ايمان مى‌آورديد. پس، فرمان، فرمان خداى بلندمرتبه بزرگ است. (12) |
| هُوَ الَّذِي يُرِيكُمْ آيَاتِهِ وَيُنَزِّلُ لَكُمْ مِنَ السَّمَاءِ رِزْقًا ۚ وَمَا يَتَذَكَّرُ إِلَّا مَنْ يُنِيبُ (13) |
| اوست آن که آيات خويش را به شما نشان داد و برايتان از آسمان روزى فرستاد. تنها کسى پند مى‌گيرد که روى به خدا آورد. (13) |
| فَادْعُوا اللَّهَ مُخْلِصِينَ لَهُ الدِّينَ وَلَوْ كَرِهَ الْكَافِرُونَ (14) |
| پس خدا را بخوانيد، در حالى که تنها براى او در دين اخلاص مى‌ورزيد، اگر چه کافران را ناخوش آيد. (14) |
| رَفِيعُ الدَّرَجَاتِ ذُو الْعَرْشِ يُلْقِي الرُّوحَ مِنْ أَمْرِهِ عَلَىٰ مَنْ يَشَاءُ مِنْ عِبَادِهِ لِيُنْذِرَ يَوْمَ التَّلَاقِ (15) |
| فرابرنده درجات، صاحب عرش که بر هر يک از بندگانش که بخواهد به فرمان خود وحى مى‌فرستد تا مردم را از روز قيامت بترساند. (15) |
| يَوْمَ هُمْ بَارِزُونَ ۖ لَا يَخْفَىٰ عَلَى اللَّهِ مِنْهُمْ شَيْءٌ ۚ لِمَنِ الْمُلْكُ الْيَوْمَ ۖ لِلَّهِ الْوَاحِدِ الْقَهَّارِ (16) |
| آن روز که همگان آشکار شوند. هيچ چيز از آنها بر خدا پوشيده نماند. در آن روز فرمانروايى از آن کيست؟ از آن خداى يکتاى قهار. (16) |
|
| (کلمات داخل پرانتز توسط مترجم اضافه شده) |