| سوره 89 | سوره مبارکه الفجر | صفحه 594 |
|
| يَقُولُ يَا لَيْتَنِي قَدَّمْتُ لِحَيَاتِي (24) |
| مى‌گويد: اى کاش زنده‌گشتن خويش را پيشاپيش چيزى مى‌فرستادم. (24) |
| فَيَوْمَئِذٍ لَا يُعَذِّبُ عَذَابَهُ أَحَدٌ (25) |
| در آن روز کسى چون عذاب او عذاب نکند، (25) |
| وَلَا يُوثِقُ وَثَاقَهُ أَحَدٌ (26) |
| و همانند زنجير او به زنجير نکشد. (26) |
| يَا أَيَّتُهَا النَّفْسُ الْمُطْمَئِنَّةُ (27) |
| اى روح آرامش يافته، (27) |
| ارْجِعِي إِلَىٰ رَبِّكِ رَاضِيَةً مَرْضِيَّةً (28) |
| خشنود و پسنديده به سوى پروردگارت باز گرد، (28) |
| فَادْخُلِي فِي عِبَادِي (29) |
| و در زمره بندگان من داخل شو، (29) |
| وَادْخُلِي جَنَّتِي (30) |
| و به بهشت من درآى. (30) |
|
|
بِسْمِ اللَّهِ الرَّحْمَٰنِ الرَّحِيمِ
|
|
به نام خداوند بخشنده مهربان
|
| لَا أُقْسِمُ بِهَٰذَا الْبَلَدِ (1) |
| قسم به اين شهر. (1) |
| وَأَنْتَ حِلٌّ بِهَٰذَا الْبَلَدِ (2) |
| و تو در اين شهر سکنا گرفته‌اى. (2) |
| وَوَالِدٍ وَمَا وَلَدَ (3) |
| و قسم به پدر و فرزندانى که پديد آورد، (3) |
| لَقَدْ خَلَقْنَا الْإِنْسَانَ فِي كَبَدٍ (4) |
| که آدمى را در رنج و محنت بيافريده‌ايم، (4) |
| أَيَحْسَبُ أَنْ لَنْ يَقْدِرَ عَلَيْهِ أَحَدٌ (5) |
| آيا مى‌پندارد که کس بر او چيره نگردد؟ (5) |
| يَقُولُ أَهْلَكْتُ مَالًا لُبَدًا (6) |
| مى‌گويد: مالى فراوان را تباه کردم. (6) |
| أَيَحْسَبُ أَنْ لَمْ يَرَهُ أَحَدٌ (7) |
| آيا مى‌پندارد که کسى او را نديده است؟ (7) |
| أَلَمْ نَجْعَلْ لَهُ عَيْنَيْنِ (8) |
| آيا براى او دو چشم نيافريده‌ايم؟ (8) |
| وَلِسَانًا وَشَفَتَيْنِ (9) |
| و يک زبان و دو لب؟ (9) |
| وَهَدَيْنَاهُ النَّجْدَيْنِ (10) |
| و دو راه پيش پايش ننهاديم؟ (10) |
| فَلَا اقْتَحَمَ الْعَقَبَةَ (11) |
| و او در آن گذرگاه سخت قدم ننهاد. (11) |
| وَمَا أَدْرَاكَ مَا الْعَقَبَةُ (12) |
| و تو چه دانى که گذرگاه سخت چيست؟ (12) |
| فَكُّ رَقَبَةٍ (13) |
| آزاد کردن بنده است، (13) |
| أَوْ إِطْعَامٌ فِي يَوْمٍ ذِي مَسْغَبَةٍ (14) |
| يا طعام دادن در روز قحطى، (14) |
| يَتِيمًا ذَا مَقْرَبَةٍ (15) |
| خاصه به يتيمى که خويشاوند باشد، (15) |
| أَوْ مِسْكِينًا ذَا مَتْرَبَةٍ (16) |
| يا به مسکينى خاک‌نشين. (16) |
| ثُمَّ كَانَ مِنَ الَّذِينَ آمَنُوا وَتَوَاصَوْا بِالصَّبْرِ وَتَوَاصَوْا بِالْمَرْحَمَةِ (17) |
| تا از کسانى باشد که ايمان آورده‌اند و يکديگر را به صبر سفارش کرده‌اند و به بخشايش. (17) |
| أُولَٰئِكَ أَصْحَابُ الْمَيْمَنَةِ (18) |
| اينان اهل سعادتند. (18) |
| وَالَّذِينَ كَفَرُوا بِآيَاتِنَا هُمْ أَصْحَابُ الْمَشْأَمَةِ (19) |
| و کسانى که به آيات ما کافرند اهل شقاوتند. (19) |
| عَلَيْهِمْ نَارٌ مُؤْصَدَةٌ (20) |
| نصيب آنهاست آتشى که از هر سو سرش پوشيده است. (20) |
|
| (کلمات داخل پرانتز توسط مترجم اضافه شده) |