| سوره 41 | سوره مبارکه فصلت | صفحه 477 |
|
| بِسْمِ اللَّهِ الرَّحْمَٰنِ الرَّحِيمِ
|
| به نام خداوند بخشنده مهربان
|
| حم (1) |
| حا، ميم. (1) |
| تَنْزِيلٌ مِنَ الرَّحْمَٰنِ الرَّحِيمِ (2) |
| کتابى است که از جانب آن بخشاينده مهربان نازل شده است. (2) |
| كِتَابٌ فُصِّلَتْ آيَاتُهُ قُرْآنًا عَرَبِيًّا لِقَوْمٍ يَعْلَمُونَ (3) |
| کتابى است که آيه‌هايش به وضوح بيان شده، قرآنى است به زبان عربى براى مردمى که مى‌دانند. (3) |
| بَشِيرًا وَنَذِيرًا فَأَعْرَضَ أَكْثَرُهُمْ فَهُمْ لَا يَسْمَعُونَ (4) |
| هم مژده‌دهنده است و هم بيم‌دهنده. بيشترشان از آن اعراض کرده‌اند و سخن نمى‌شنوند. (4) |
| وَقَالُوا قُلُوبُنَا فِي أَكِنَّةٍ مِمَّا تَدْعُونَا إِلَيْهِ وَفِي آذَانِنَا وَقْرٌ وَمِنْ بَيْنِنَا وَبَيْنِكَ حِجَابٌ فَاعْمَلْ إِنَّنَا عَامِلُونَ (5) |
| گفتند: دلهاى ما از آنچه ما را بدان دعوت مى‌کنى در پرده است و گوشهامان سنگين است و ميان ما و تو حجابى است. تو به کار خود پرداز و ما نيز به کار خود مى‌پردازيم. (5) |
| قُلْ إِنَّمَا أَنَا بَشَرٌ مِثْلُكُمْ يُوحَىٰ إِلَيَّ أَنَّمَا إِلَٰهُكُمْ إِلَٰهٌ وَاحِدٌ فَاسْتَقِيمُوا إِلَيْهِ وَاسْتَغْفِرُوهُ ۗ وَوَيْلٌ لِلْمُشْرِكِينَ (6) |
| بگو: من انسانى هستم همانند شما. به من وحى شده که خدايتان خدايى است يکتا. پس بدو روى آوريد و از او آمرزش بخواهيد. و واى بر مشرکان: (6) |
| الَّذِينَ لَا يُؤْتُونَ الزَّكَاةَ وَهُمْ بِالْآخِرَةِ هُمْ كَافِرُونَ (7) |
| آنهايى که زکات نمى‌دهند و به آخرت ايمان ندارند. (7) |
| إِنَّ الَّذِينَ آمَنُوا وَعَمِلُوا الصَّالِحَاتِ لَهُمْ أَجْرٌ غَيْرُ مَمْنُونٍ (8) |
| آنان را که ايمان آورده‌اند و کارهاى شايسته مى‌کنند، پاداشى است تمام ناشدنى. (8) |
| ۞ قُلْ أَئِنَّكُمْ لَتَكْفُرُونَ بِالَّذِي خَلَقَ الْأَرْضَ فِي يَوْمَيْنِ وَتَجْعَلُونَ لَهُ أَنْدَادًا ۚ ذَٰلِكَ رَبُّ الْعَالَمِينَ (9) |
| بگو: آيا به کسى که زمين را در دو روز آفريده است کافر مى‌شويد و براى او همتايان قرار مى‌دهيد؟ اوست پروردگار جهانيان. (9) |
| وَجَعَلَ فِيهَا رَوَاسِيَ مِنْ فَوْقِهَا وَبَارَكَ فِيهَا وَقَدَّرَ فِيهَا أَقْوَاتَهَا فِي أَرْبَعَةِ أَيَّامٍ سَوَاءً لِلسَّائِلِينَ (10) |
| بر روى زمين کوه‌ها پديد آورد و آن را پر برکت ساخت و رزق همه را معين کرد، در چهار روز يکسان براى همه سائلان. (10) |
| ثُمَّ اسْتَوَىٰ إِلَى السَّمَاءِ وَهِيَ دُخَانٌ فَقَالَ لَهَا وَلِلْأَرْضِ ائْتِيَا طَوْعًا أَوْ كَرْهًا قَالَتَا أَتَيْنَا طَائِعِينَ (11) |
| سپس به آسمان پرداخت و آن دودى بود. پس به آسمان و زمين گفت: خواه يا ناخواه بياييد. گفتند: فرمانبردار آمديم. (11) |
|
| (کلمات داخل پرانتز توسط مترجم اضافه شده) |