| سوره 17 | سوره مبارکه الاسراء | صفحه 285 |
|
| وَإِمَّا تُعْرِضَنَّ عَنْهُمُ ابْتِغَاءَ رَحْمَةٍ مِنْ رَبِّكَ تَرْجُوهَا فَقُلْ لَهُمْ قَوْلًا مَيْسُورًا (28) |
| و اگر به انتظار گشايشى که از جانب پروردگارت اميد مى‌دارى از آنها اعراض مى‌کنى، پس با آنها به نرمى سخن بگوى. (28) |
| وَلَا تَجْعَلْ يَدَكَ مَغْلُولَةً إِلَىٰ عُنُقِكَ وَلَا تَبْسُطْهَا كُلَّ الْبَسْطِ فَتَقْعُدَ مَلُومًا مَحْسُورًا (29) |
| نه دست خويش از روى خست به گردن ببند و نه به سخاوت يکباره بگشاى که در هر دو حال ملامت‌زده و حسرت‌خورده بنشينى. (29) |
| إِنَّ رَبَّكَ يَبْسُطُ الرِّزْقَ لِمَنْ يَشَاءُ وَيَقْدِرُ ۚ إِنَّهُ كَانَ بِعِبَادِهِ خَبِيرًا بَصِيرًا (30) |
| پروردگار تو در رزق هر کس که بخواهد گشايش مى‌دهد، يا تنگ مى‌گيرد، زيرا او به بندگانش آگاه و بيناست. (30) |
| وَلَا تَقْتُلُوا أَوْلَادَكُمْ خَشْيَةَ إِمْلَاقٍ ۖ نَحْنُ نَرْزُقُهُمْ وَإِيَّاكُمْ ۚ إِنَّ قَتْلَهُمْ كَانَ خِطْئًا كَبِيرًا (31) |
| فرزندان خود را از بيم درويشى مکشيد. ما، هم شما را روزى مى‌دهيم و هم ايشان را. کشتنشان خطاى بزرگى است. (31) |
| وَلَا تَقْرَبُوا الزِّنَا ۖ إِنَّهُ كَانَ فَاحِشَةً وَسَاءَ سَبِيلًا (32) |
| و به زنا نزديک مشويد. زنا، کارى زشت و شيوه‌اى ناپسند است. (32) |
| وَلَا تَقْتُلُوا النَّفْسَ الَّتِي حَرَّمَ اللَّهُ إِلَّا بِالْحَقِّ ۗ وَمَنْ قُتِلَ مَظْلُومًا فَقَدْ جَعَلْنَا لِوَلِيِّهِ سُلْطَانًا فَلَا يُسْرِفْ فِي الْقَتْلِ ۖ إِنَّهُ كَانَ مَنْصُورًا (33) |
| کسى را که خدا کشتنش را حرام کرده است مکشيد مگر به حق. و هر کس که به ستم کشته شود، به طلب‌کننده خون او قدرتى داده‌ايم. ولى در انتقام از حد نگذرد، که او پيروزمند است. (33) |
| وَلَا تَقْرَبُوا مَالَ الْيَتِيمِ إِلَّا بِالَّتِي هِيَ أَحْسَنُ حَتَّىٰ يَبْلُغَ أَشُدَّهُ ۚ وَأَوْفُوا بِالْعَهْدِ ۖ إِنَّ الْعَهْدَ كَانَ مَسْئُولًا (34) |
| جز به وجهى نيکوتر، به مال يتيم نزديک مشويد تا آنگاه که به حد بلوغش برسد. و به عهد خويش وفا کنيد که بازخواست خواهيد شد. (34) |
| وَأَوْفُوا الْكَيْلَ إِذَا كِلْتُمْ وَزِنُوا بِالْقِسْطَاسِ الْمُسْتَقِيمِ ۚ ذَٰلِكَ خَيْرٌ وَأَحْسَنُ تَأْوِيلًا (35) |
| چون چيزى را پيمانه کنيد، پيمانه را کامل گردانيد و با ترازويى درست وزن کنيد که اين بهتر و سرانجامش نيکوتر است. (35) |
| وَلَا تَقْفُ مَا لَيْسَ لَكَ بِهِ عِلْمٌ ۚ إِنَّ السَّمْعَ وَالْبَصَرَ وَالْفُؤَادَ كُلُّ أُولَٰئِكَ كَانَ عَنْهُ مَسْئُولًا (36) |
| از پى آنچه ندانى که چيست مرو، زيرا گوش و چشم و دل، همه را، بدان بازخواست کنند. (36) |
| وَلَا تَمْشِ فِي الْأَرْضِ مَرَحًا ۖ إِنَّكَ لَنْ تَخْرِقَ الْأَرْضَ وَلَنْ تَبْلُغَ الْجِبَالَ طُولًا (37) |
| به خودپسندى بر زمين راه مرو، که زمين را نخواهى شکافت و به بلندى کوه‌ها نخواهى رسيد. (37) |
| كُلُّ ذَٰلِكَ كَانَ سَيِّئُهُ عِنْدَ رَبِّكَ مَكْرُوهًا (38) |
| همه اين کارها ناپسند است و پروردگار تو آنها را ناخوش دارد. (38) |
|
| (کلمات داخل پرانتز توسط مترجم اضافه شده) |