| سوره 26 | سوره مبارکه الشعراء | صفحه 371 |
|
| وَاجْعَلْ لِي لِسَانَ صِدْقٍ فِي الْآخِرِينَ (84) |
| و براى من نام نيکى در ميان نسل هاى آينده قرار ده. (84) |
| وَاجْعَلْنِي مِنْ وَرَثَةِ جَنَّةِ النَّعِيمِ (85) |
| و مرا از وارثان بهشت پر نعمت مقرّر فرما. (85) |
| وَاغْفِرْ لِأَبِي إِنَّهُ كَانَ مِنَ الضَّالِّينَ (86) |
| و بر پدرم ببخشاى که او از گمراهان است. (86) |
| وَلَا تُخْزِنِي يَوْمَ يُبْعَثُونَ (87) |
| و در روزى که [مردگان] برانگيخته مى شوند رسوايم مکن. (87) |
| يَوْمَ لَا يَنْفَعُ مَالٌ وَلَا بَنُونَ (88) |
| روزى که هيچ مال و فرزندى سود نمى دهد. (88) |
| إِلَّا مَنْ أَتَى اللَّهَ بِقَلْبٍ سَلِيمٍ (89) |
| ليکن کسى که با قلبى سالم [از هر آلودگى] در پيشگاه خدا حاضر شود [کامياب است]. (89) |
| وَأُزْلِفَتِ الْجَنَّةُ لِلْمُتَّقِينَ (90) |
| و [آن روز] بهشت را براى تقواپيشگان نزديک آورند. (90) |
| وَبُرِّزَتِ الْجَحِيمُ لِلْغَاوِينَ (91) |
| و آتش بر افروخته را براى گمراهان نمودار کنند. (91) |
| وَقِيلَ لَهُمْ أَيْنَ مَا كُنْتُمْ تَعْبُدُونَ (92) |
| و به آنان گفته شود: کجايند آنچه مى پرستيديد، (92) |
| مِنْ دُونِ اللَّهِ هَلْ يَنْصُرُونَكُمْ أَوْ يَنْتَصِرُونَ (93) |
| به جاى خدا؟ آيا شما را يارى مى کنند يا از خود دفاع توانند کرد؟ (93) |
| فَكُبْكِبُوا فِيهَا هُمْ وَالْغَاوُونَ (94) |
| پس آنان (معبودهاى به ناحق) و گمراهان، به رو در آن آتش برافروخته انداخته مى شوند. (94) |
| وَجُنُودُ إِبْلِيسَ أَجْمَعُونَ (95) |
| با سپاهيان ابليس همگى. (95) |
| قَالُوا وَهُمْ فِيهَا يَخْتَصِمُونَ (96) |
| آنان در حالى که آن جا با هم مجادله مى کنند [خطاب به معبودهاى خود] مى گويند: (96) |
| تَاللَّهِ إِنْ كُنَّا لَفِي ضَلَالٍ مُبِينٍ (97) |
| به خدا سوگند! همانا ما در گمراهىِ نمايانى بوديم. (97) |
| إِذْ نُسَوِّيكُمْ بِرَبِّ الْعَالَمِينَ (98) |
| که شما را با خداوندگار جهانيان برابر مى کرديم. (98) |
| وَمَا أَضَلَّنَا إِلَّا الْمُجْرِمُونَ (99) |
| و غير مجرمان کسى ما را گمراه نکرد. (99) |
| فَمَا لَنَا مِنْ شَافِعِينَ (100) |
| در نتيجه براى ما نه شفيعانى وجود دارد. (100) |
| وَلَا صَدِيقٍ حَمِيمٍ (101) |
| و نه [حتّى] يک دوست صميمى. (101) |
| فَلَوْ أَنَّ لَنَا كَرَّةً فَنَكُونَ مِنَ الْمُؤْمِنِينَ (102) |
| پس اى کاش براى ما بازگشتى [به دنيا] بود تا از مؤمنان مى شديم! (102) |
| إِنَّ فِي ذَٰلِكَ لَآيَةً ۖ وَمَا كَانَ أَكْثَرُهُمْ مُؤْمِنِينَ (103) |
| بى شک در اين (داستان ابراهيم) نشانه اى [بزرگ ]وجود دارد، و بيشتر آنان مؤمن نبودند. (103) |
| وَإِنَّ رَبَّكَ لَهُوَ الْعَزِيزُ الرَّحِيمُ (104) |
| و همانا پروردگار تو آن عزّتمند و صاحب رحمت است. (104) |
| كَذَّبَتْ قَوْمُ نُوحٍ الْمُرْسَلِينَ (105) |
| قوم نوح رسولان را تکذيب کردند. (105) |
| إِذْ قَالَ لَهُمْ أَخُوهُمْ نُوحٌ أَلَا تَتَّقُونَ (106) |
| آن گاه که برادرشان نوح به آنان گفت: آيا تقوا پيشه نمى کنيد؟ (106) |
| إِنِّي لَكُمْ رَسُولٌ أَمِينٌ (107) |
| همانا من براى شما فرستاده اى امين هستم. (107) |
| فَاتَّقُوا اللَّهَ وَأَطِيعُونِ (108) |
| پس، از خدا پروا داشته باشيد و از من اطاعت کنيد. (108) |
| وَمَا أَسْأَلُكُمْ عَلَيْهِ مِنْ أَجْرٍ ۖ إِنْ أَجْرِيَ إِلَّا عَلَىٰ رَبِّ الْعَالَمِينَ (109) |
| و من براى اين [رسالت] هيچ مزدى از شما طلب نمى کنم، مزد من جز برعهده خداوندگار جهانيان نيست. (109) |
| فَاتَّقُوا اللَّهَ وَأَطِيعُونِ (110) |
| پس، از خدا پروا داشته باشيد و از من اطاعت کنيد. (110) |
| ۞ قَالُوا أَنُؤْمِنُ لَكَ وَاتَّبَعَكَ الْأَرْذَلُونَ (111) |
| گفتند: آيا ما به تو ايمان آوريم، در حالى که فرومايگان از تو پيروى کرده اند؟ (111) |
|
| (کلمات داخل پرانتز توسط مترجم اضافه شده) |