| بنمای رخ که باغ و گلستانم آرزوست |
|
بگشای لب که قند فراوانم آرزوست |
| ای آفتاب حسن برون آ دمی ز ابر |
|
کان چهره مشعشع تابانم آرزوست |
| بشنیدم از هوای تو آواز طبل باز |
|
باز آمدم که ساعد سلطانم آرزوست |
| گفتی ز ناز بیش مرنجان مرا برو |
|
آن گفتنت که بیش مرنجانم آرزوست |
| وان دفع گفتنت که برو شه به خانه نیست |
|
وان ناز و باز و تندی دربانم آرزوست |
| در دست هر کی هست ز خوبی قراضه‌هاست |
|
آن معدن ملاحت و آن کانم آرزوست |
| این نان و آب چرخ چو سیل‌ست بی‌وفا |
|
من ماهیم نهنگم عمانم آرزوست |
| یعقوب وار وااسفاها همی‌زنم |
|
دیدار خوب یوسف کنعانم آرزوست |
| والله که شهر بی‌تو مرا حبس می‌شود |
|
آوارگی و کوه و بیابانم آرزوست |
| زین همرهان سست عناصر دلم گرفت |
|
شیر خدا و رستم دستانم آرزوست |
| جانم ملول گشت ز فرعون و ظلم او |
|
آن نور روی موسی عمرانم آرزوست |
| زین خلق پرشکایت گریان شدم ملول |
|
آن‌های هوی و نعره مستانم آرزوست |
| گویاترم ز بلبل اما ز رشک عام |
|
مهرست بر دهانم و افغانم آرزوست |
| دی شیخ با چراغ همی‌گشت گرد شهر |
|
کز دیو و دد ملولم و انسانم آرزوست |
| گفتند یافت می‌نشود جسته‌ایم ما |
|
گفت آن که یافت می‌نشود آنم آرزوست |
| هر چند مفلسم نپذیرم عقیق خرد |
|
کان عقیق نادر ارزانم آرزوست |
| پنهان ز دیده‌ها و همه دیده‌ها از اوست |
|
آن آشکار صنعت پنهانم آرزوست |
| خود کار من گذشت ز هر آرزو و آز |
|
از کان و از مکان پی ارکانم آرزوست |
| گوشم شنید قصه ایمان و مست شد |
|
کو قسم چشم صورت ایمانم آرزوست |
| یک دست جام باده و یک دست جعد یار |
|
رقصی چنین میانه میدانم آرزوست |
| می‌گوید آن رباب که مردم ز انتظار |
|
دست و کنار و زخمه عثمانم آرزوست |
| من هم رباب عشقم و عشقم ربابی‌ست |
|
وان لطف‌های زخمه رحمانم آرزوست |
| باقی این غزل را ای مطرب ظریف |
|
زین سان همی‌شمار که زین سانم آرزوست |
| بنمای شمس مفخر تبریز رو ز شرق |
|
من هدهدم حضور سلیمانم آرزوست |