| سوره 10 | سوره مبارکه يونس | صفحه 220 |
|
| فَلَوْلَا كَانَتْ قَرْيَةٌ آمَنَتْ فَنَفَعَهَا إِيمَانُهَا إِلَّا قَوْمَ يُونُسَ لَمَّا آمَنُوا كَشَفْنَا عَنْهُمْ عَذَابَ الْخِزْيِ فِي الْحَيَاةِ الدُّنْيَا وَمَتَّعْنَاهُمْ إِلَىٰ حِينٍ (98) |
| چرا هيچ يک از شهرها و آباديها ايمان نياوردند که (ايمانشان بموقع باشد، و) به حالشان مفيد افتد؟! مگر قوم يونس، هنگامي که آنها ايمان آوردند، عذاب رسوا کننده را در زندگي دنيا از آنان برطرف ساختيم، و تا مدت معيني [= پايان زندگي و اجلشان] آنها را بهره مند ساختيم. (98) |
| وَلَوْ شَاءَ رَبُّكَ لَآمَنَ مَنْ فِي الْأَرْضِ كُلُّهُمْ جَمِيعًا ۚ أَفَأَنْتَ تُكْرِهُ النَّاسَ حَتَّىٰ يَكُونُوا مُؤْمِنِينَ (99) |
| و اگر پروردگار تو ميخواست، تمام کساني که روي زمين هستند، همگي به (اجبار) ايمان مي آوردند، آيا تو ميخواهي مردم را مجبور سازي که ايمان بياورند؟! (ايمان اجباري چه سودي دارد؟!) (99) |
| وَمَا كَانَ لِنَفْسٍ أَنْ تُؤْمِنَ إِلَّا بِإِذْنِ اللَّهِ ۚ وَيَجْعَلُ الرِّجْسَ عَلَى الَّذِينَ لَا يَعْقِلُونَ (100) |
| (اما) هيچ کس نميتواند ايمان بياورد، جز به فرمان خدا (و توفيق و ياري و هدايت او)! و پليدي (کفر و گناه) را بر کساني قرارميدهد که نميانديشند. (100) |
| قُلِ انْظُرُوا مَاذَا فِي السَّمَاوَاتِ وَالْأَرْضِ ۚ وَمَا تُغْنِي الْآيَاتُ وَالنُّذُرُ عَنْ قَوْمٍ لَا يُؤْمِنُونَ (101) |
| بگو: (نگاه کنيد چه چيز (از آيات خدا و نشانه هاي توحيدش) در آسمانها و زمين است!) اما اين آيات و انذارها به حال کساني که (به خاطر لجاجت) ايمان نمي آورند مفيد نخواهد بود! (101) |
| فَهَلْ يَنْتَظِرُونَ إِلَّا مِثْلَ أَيَّامِ الَّذِينَ خَلَوْا مِنْ قَبْلِهِمْ ۚ قُلْ فَانْتَظِرُوا إِنِّي مَعَكُمْ مِنَ الْمُنْتَظِرِينَ (102) |
| آيا آنها (چيزي) جز همانند روزهاي پيشينيان (و بلاها و مجازاتهايشان) را انتظار ميکشند؟! بگو: (شما انتظار بکشيد، من نيز با شما انتظار ميکشم!) (102) |
| ثُمَّ نُنَجِّي رُسُلَنَا وَالَّذِينَ آمَنُوا ۚ كَذَٰلِكَ حَقًّا عَلَيْنَا نُنْجِ الْمُؤْمِنِينَ (103) |
| سپس (هنگام نزول بلا و مجازات،) فرستادگان خود و کساني را که (به آنان) ايمان مي آورند، نجات ميدهيم و همين گونه، بر ما حق است که مومنان (به تو) را (نيز) رهايي بخشيم! (103) |
| قُلْ يَا أَيُّهَا النَّاسُ إِنْ كُنْتُمْ فِي شَكٍّ مِنْ دِينِي فَلَا أَعْبُدُ الَّذِينَ تَعْبُدُونَ مِنْ دُونِ اللَّهِ وَلَٰكِنْ أَعْبُدُ اللَّهَ الَّذِي يَتَوَفَّاكُمْ ۖ وَأُمِرْتُ أَنْ أَكُونَ مِنَ الْمُؤْمِنِينَ (104) |
| بگو: (اي مردم! اگر در عقيده من شک داريد، من آنهايي را که جز خدا ميپرستيد، نميپرستم! تنها خداوندي را پرستش ميکنم که شما را ميميراند! و من مامورم که از مومنان باشم! (104) |
| وَأَنْ أَقِمْ وَجْهَكَ لِلدِّينِ حَنِيفًا وَلَا تَكُونَنَّ مِنَ الْمُشْرِكِينَ (105) |
| و (به من دستور داده شده که:) روي خود را به آييني متوجه ساز که از هر گونه شرک، خالي است، و از مشرکان مباش! (105) |
| وَلَا تَدْعُ مِنْ دُونِ اللَّهِ مَا لَا يَنْفَعُكَ وَلَا يَضُرُّكَ ۖ فَإِنْ فَعَلْتَ فَإِنَّكَ إِذًا مِنَ الظَّالِمِينَ (106) |
| و جز خدا، چيزي را که نه سودي به تو ميرساند و نه زياني، مخوان! که اگر چنين کني، از ستمکاران خواهي بود! (106) |
|
| (کلمات داخل پرانتز توسط مترجم اضافه شده) |