| سوره 14 | سوره مبارکه ابراهيم | صفحه 260 |
|
| وَآتَاكُمْ مِنْ كُلِّ مَا سَأَلْتُمُوهُ ۚ وَإِنْ تَعُدُّوا نِعْمَتَ اللَّهِ لَا تُحْصُوهَا ۗ إِنَّ الْإِنْسَانَ لَظَلُومٌ كَفَّارٌ (34) |
| و از انواع نعمتهايي که از او درخواست کرديد به شما عطا فرمود، و اگر نعمتهاي (بي انتهاي) خدا را بخواهيد به شماره آوريد هرگز حساب آن نتوانيد کرد، (با اين همه لطف و رحمت خدا) باز انسان سخت ستمگر و کفر کيش و ناسپاس است. (34) |
| وَإِذْ قَالَ إِبْرَاهِيمُ رَبِّ اجْعَلْ هَٰذَا الْبَلَدَ آمِنًا وَاجْنُبْنِي وَبَنِيَّ أَنْ نَعْبُدَ الْأَصْنَامَ (35) |
| و (يادآر) وقتي که ابراهيم عرض کرد: پروردگارا، اين شهر (مکه) را مکان امن و امان قرار ده و من و فرزندانم را از پرستش بتان دور دار. (35) |
| رَبِّ إِنَّهُنَّ أَضْلَلْنَ كَثِيرًا مِنَ النَّاسِ ۖ فَمَنْ تَبِعَنِي فَإِنَّهُ مِنِّي ۖ وَمَنْ عَصَانِي فَإِنَّكَ غَفُورٌ رَحِيمٌ (36) |
| پروردگارا، اين بتان (و بت‌تراشان) بسياري از مردم را گمراه کردند، پس هر کس (در راه توحيد و خداپرستي) پيرو من است او از من است و هر که مخالفت من کند (و راه شرک و عصيان پويد اختيارش با توست که) تو خداي بسيار بخشنده و مهرباني. (36) |
| رَبَّنَا إِنِّي أَسْكَنْتُ مِنْ ذُرِّيَّتِي بِوَادٍ غَيْرِ ذِي زَرْعٍ عِنْدَ بَيْتِكَ الْمُحَرَّمِ رَبَّنَا لِيُقِيمُوا الصَّلَاةَ فَاجْعَلْ أَفْئِدَةً مِنَ النَّاسِ تَهْوِي إِلَيْهِمْ وَارْزُقْهُمْ مِنَ الثَّمَرَاتِ لَعَلَّهُمْ يَشْكُرُونَ (37) |
| پروردگارا، من برخي از ذرّيّه و فرزندان خود را به وادي بي‌کشت و زرعي نزد بيت‌الحرام تو مسکن دادم، پروردگارا، تا نماز را به پا دارند، پس تو دلهايي از مردمان را به سوي آنها مايل گردان و به انواع ثمرات آنها را روزي ده، باشد که شکر تو به جاي آرند. (37) |
| رَبَّنَا إِنَّكَ تَعْلَمُ مَا نُخْفِي وَمَا نُعْلِنُ ۗ وَمَا يَخْفَىٰ عَلَى اللَّهِ مِنْ شَيْءٍ فِي الْأَرْضِ وَلَا فِي السَّمَاءِ (38) |
| پروردگارا، تو به هر چه ما پنهان و آشکار کنيم بر همه آگاهي (که تو خدايي) و بر خدا البته هيچ چيز در زمين و آسمان پنهان نيست. (38) |
| الْحَمْدُ لِلَّهِ الَّذِي وَهَبَ لِي عَلَى الْكِبَرِ إِسْمَاعِيلَ وَإِسْحَاقَ ۚ إِنَّ رَبِّي لَسَمِيعُ الدُّعَاءِ (39) |
| ستايش خداي را که به من در زمان پيري دو فرزندم اسماعيل و اسحاق را عطا فرمود (و درخواست مرا اجابت کرد) که پروردگار من البته دعاي بندگان را شنواست. (39) |
| رَبِّ اجْعَلْنِي مُقِيمَ الصَّلَاةِ وَمِنْ ذُرِّيَّتِي ۚ رَبَّنَا وَتَقَبَّلْ دُعَاءِ (40) |
| پروردگارا، مرا و از ذرّيّه‌ام نيز کساني را نمازگزار گردان، و بار الها دعاي مرا بپذير. (40) |
| رَبَّنَا اغْفِرْ لِي وَلِوَالِدَيَّ وَلِلْمُؤْمِنِينَ يَوْمَ يَقُومُ الْحِسَابُ (41) |
| بار الها، روزي که (ميزان عدل و) حساب به پا مي‌شود (تو در آن روز سخت) بر من و والدين من و همه مؤمنان (از کرم) ببخشا. (41) |
| وَلَا تَحْسَبَنَّ اللَّهَ غَافِلًا عَمَّا يَعْمَلُ الظَّالِمُونَ ۚ إِنَّمَا يُؤَخِّرُهُمْ لِيَوْمٍ تَشْخَصُ فِيهِ الْأَبْصَارُ (42) |
| و (اي رسول ما) هرگز مپندار که خدا از کردار ستمکاران غافل است، بلکه (کيفر) ظالمان را به تأخير مي‌افکند تا آن روزي که چشمها (يشان) در آن روز خيره و حيران است. (42) |
|
| (کلمات داخل پرانتز توسط مترجم اضافه شده) |