| سوره 14 | سوره مبارکه ابراهيم | صفحه 261 |
|
| مُهْطِعِينَ مُقْنِعِي رُءُوسِهِمْ لَا يَرْتَدُّ إِلَيْهِمْ طَرْفُهُمْ ۖ وَأَفْئِدَتُهُمْ هَوَاءٌ (43) |
| (در آن روز سخت آن ستمکاران) همه شتابان و هراسان سر به بالا کرده و چشمها واله مانده و دلهاشان به دهشت و اضطراب است. (43) |
| وَأَنْذِرِ النَّاسَ يَوْمَ يَأْتِيهِمُ الْعَذَابُ فَيَقُولُ الَّذِينَ ظَلَمُوا رَبَّنَا أَخِّرْنَا إِلَىٰ أَجَلٍ قَرِيبٍ نُجِبْ دَعْوَتَكَ وَنَتَّبِعِ الرُّسُلَ ۗ أَوَلَمْ تَكُونُوا أَقْسَمْتُمْ مِنْ قَبْلُ مَا لَكُمْ مِنْ زَوَالٍ (44) |
| و (اي رسول ما) مردم را از روزي که هنگام عذاب (و کيفر اعمالشان) فرا مي‌رسد بترسان (و آگاهشان ساز) که ستمکاران خلق (چون سختي عذاب را بنگرند از حسرت و پشيماني) خواهند گفت: پروردگارا (عذاب) ما را اندک مدتي به تأخير افکن تا دعوت تو را اجابت کنيم و پيرو رسولان (تو) شويم (و از هر کار بد بازگرديم. به آنها پاسخ آيد که) آيا شما بارها پيش از اين سوگند ياد نمي‌کرديد که ما را ابدا زوال و هلاکي نخواهد بود؟ (44) |
| وَسَكَنْتُمْ فِي مَسَاكِنِ الَّذِينَ ظَلَمُوا أَنْفُسَهُمْ وَتَبَيَّنَ لَكُمْ كَيْفَ فَعَلْنَا بِهِمْ وَضَرَبْنَا لَكُمُ الْأَمْثَالَ (45) |
| و شما (ستمکاران بوديد که) در منازل ستمگران پيش از خود مسکن گزيديد و مشاهده کرديد که عاقبت ما چه بر سر آنها آورديم و بر شما سرگذشت آنها را مثل آورديم (تا مگر عبرت گيريد و از کار زشت و ستمگري دست کشيد، ولي هرگز پند نگرفته و بيدار نشديد). (45) |
| وَقَدْ مَكَرُوا مَكْرَهُمْ وَعِنْدَ اللَّهِ مَكْرُهُمْ وَإِنْ كَانَ مَكْرُهُمْ لِتَزُولَ مِنْهُ الْجِبَالُ (46) |
| و آن ستمکاران بزرگترين مکر و مهمترين سياست خويش را به کار بردند ولي مکر آنها پيش (قدرت و تقدير) خدا (هيچ) است هر چند مکر (و سياست) آنها به پايه‌اي باشد که کوهها بدان از جاي کنده شوند. (46) |
| فَلَا تَحْسَبَنَّ اللَّهَ مُخْلِفَ وَعْدِهِ رُسُلَهُ ۗ إِنَّ اللَّهَ عَزِيزٌ ذُو انْتِقَامٍ (47) |
| پس هرگز مپندار که خدا وعده خود با رسولانش را خلاف کند که البته خدا مقتدر و انتقام کشنده است. (47) |
| يَوْمَ تُبَدَّلُ الْأَرْضُ غَيْرَ الْأَرْضِ وَالسَّمَاوَاتُ ۖ وَبَرَزُوا لِلَّهِ الْوَاحِدِ الْقَهَّارِ (48) |
| روزي که زمين (به امر خدا) به غير اين زمين مبدل شود و هم آسمانها دگرگون شوند و تمام خلق در پيشگاه (حکم) خداي يکتاي قادر قاهر حاضر شوند. (48) |
| وَتَرَى الْمُجْرِمِينَ يَوْمَئِذٍ مُقَرَّنِينَ فِي الْأَصْفَادِ (49) |
| و (در آن روز) بدکاران را زير زنجير (قهر خدا) مشاهده خواهي کرد. (49) |
| سَرَابِيلُهُمْ مِنْ قَطِرَانٍ وَتَغْشَىٰ وُجُوهَهُمُ النَّارُ (50) |
| (و بيني که) پيراهنهاي از مس گداخته آتشين بر تن دارند و در شعله آتش چهره آنها پنهان است. (50) |
| لِيَجْزِيَ اللَّهُ كُلَّ نَفْسٍ مَا كَسَبَتْ ۚ إِنَّ اللَّهَ سَرِيعُ الْحِسَابِ (51) |
| (اين گونه عذاب براي آن است) تا خدا هر شخص را به کيفر کردارش برساند، که خدا در يک لحظه به حساب خلق خواهد رسيد. (51) |
| هَٰذَا بَلَاغٌ لِلنَّاسِ وَلِيُنْذَرُوا بِهِ وَلِيَعْلَمُوا أَنَّمَا هُوَ إِلَٰهٌ وَاحِدٌ وَلِيَذَّكَّرَ أُولُو الْأَلْبَابِ (52) |
| اين (قرآن عظيم) حجت بالغ براي جميع مردم است (تا خلايق از آن پند گرفته) و تا بدان وسيله خداشناس و خداترس شوند و تا عموم بشر خدا را به يگانگي بشناسند و صاحبان عقل، متذکر و هوشيار گردند. (52) |
|
| (کلمات داخل پرانتز توسط مترجم اضافه شده) |