| سوره 11 | سوره مبارکه هود | صفحه 222 |
|
| ۞ وَمَا مِنْ دَابَّةٍ فِي الْأَرْضِ إِلَّا عَلَى اللَّهِ رِزْقُهَا وَيَعْلَمُ مُسْتَقَرَّهَا وَمُسْتَوْدَعَهَا ۚ كُلٌّ فِي كِتَابٍ مُبِينٍ (6) |
| و هيچ جنبنده در زمين نيست جز آنکه روزيش بر خداست و خدا قرارگاه (منزل دائمي) و آرامشگاه (جاي موقت) او را مي‌داند، و همه احوال خلق در دفتر علم ازلي خدا ثبت است. (6) |
| وَهُوَ الَّذِي خَلَقَ السَّمَاوَاتِ وَالْأَرْضَ فِي سِتَّةِ أَيَّامٍ وَكَانَ عَرْشُهُ عَلَى الْمَاءِ لِيَبْلُوَكُمْ أَيُّكُمْ أَحْسَنُ عَمَلًا ۗ وَلَئِنْ قُلْتَ إِنَّكُمْ مَبْعُوثُونَ مِنْ بَعْدِ الْمَوْتِ لَيَقُولَنَّ الَّذِينَ كَفَرُوا إِنْ هَٰذَا إِلَّا سِحْرٌ مُبِينٌ (7) |
| و اوست خدايي که آسمانها و زمين را در فاصله شش روز آفريد و عرش با عظمت او (شايد يک معني عرش که روح و حقيقت انسان است اينجا مراد باشد) بر آب قرار داشت (شايد مراد از آب علم باشد) تا شما را بيازمايد که عمل کدام يک از شما نيکوتر است. و محققا اگر به اين مردم بگويي که پس از مرگ زنده خواهيد شد، همانا کافران خواهند گفت که اين سخن را هرگز حقيقتي جز سحر آشکار نيست. (7) |
| وَلَئِنْ أَخَّرْنَا عَنْهُمُ الْعَذَابَ إِلَىٰ أُمَّةٍ مَعْدُودَةٍ لَيَقُولُنَّ مَا يَحْبِسُهُ ۗ أَلَا يَوْمَ يَأْتِيهِمْ لَيْسَ مَصْرُوفًا عَنْهُمْ وَحَاقَ بِهِمْ مَا كَانُوا بِهِ يَسْتَهْزِئُونَ (8) |
| و اگر ما عذاب را از آن منکران معاد تا وقت معين (هنگام مرگ) به تعويق اندازيم آنها گويند: چه موجب تأخير عذاب شده؟ آگه باشند که چون هنگام عذاب برسد هرگز از آنان بازگردانده نشود و آنچه بدان تمسخر مي‌کردند سخت آنان را فرا گيرد. (8) |
| وَلَئِنْ أَذَقْنَا الْإِنْسَانَ مِنَّا رَحْمَةً ثُمَّ نَزَعْنَاهَا مِنْهُ إِنَّهُ لَيَئُوسٌ كَفُورٌ (9) |
| و اگر ما بشر را به نعمت و رحمتي برخوردار کنيم، سپس (چون کفران کرد) آن نعمت را از او بازگيريم او سخت به خوي نوميدي و کفران درافتد. (9) |
| وَلَئِنْ أَذَقْنَاهُ نَعْمَاءَ بَعْدَ ضَرَّاءَ مَسَّتْهُ لَيَقُولَنَّ ذَهَبَ السَّيِّئَاتُ عَنِّي ۚ إِنَّهُ لَفَرِحٌ فَخُورٌ (10) |
| و اگر آدمي را به نعمتي پس از محنتي که به او رسيده باشد رسانيم (مغرور و غافل شود و) گويد که ديگر روزگار زحمت و رنج من سرآمده، سرگرم شادماني و مفاخرت گردد. (10) |
| إِلَّا الَّذِينَ صَبَرُوا وَعَمِلُوا الصَّالِحَاتِ أُولَٰئِكَ لَهُمْ مَغْفِرَةٌ وَأَجْرٌ كَبِيرٌ (11) |
| مگر آنان که داراي ملکه صبر و عمل صالحند که بر آنها آمرزش حق و اجري بزرگ است. (11) |
| فَلَعَلَّكَ تَارِكٌ بَعْضَ مَا يُوحَىٰ إِلَيْكَ وَضَائِقٌ بِهِ صَدْرُكَ أَنْ يَقُولُوا لَوْلَا أُنْزِلَ عَلَيْهِ كَنْزٌ أَوْ جَاءَ مَعَهُ مَلَكٌ ۚ إِنَّمَا أَنْتَ نَذِيرٌ ۚ وَاللَّهُ عَلَىٰ كُلِّ شَيْءٍ وَكِيلٌ (12) |
| (اي رسول ما) مبادا بعض آياتي را که به تو وحي شده (درباره کافران به ملاحظاتي) تبليغ نکني و از قول مخالفانت که مي‌گويند (اگر اين مرد پيغمبر است) چرا گنج و مالي ندارد و يا فرشته آسمان همراه او نيست دلتنگ شوي، که وظيفه تو تنها نصيحت و اندرز خلق است، و حاکم و نگهبان هر چيز خداست. (12) |
|
| (کلمات داخل پرانتز توسط مترجم اضافه شده) |