| سوره 4 | سوره مبارکه النساء | صفحه 89 |
|
| وَلَوْ أَنَّا كَتَبْنَا عَلَيْهِمْ أَنِ اقْتُلُوا أَنْفُسَكُمْ أَوِ اخْرُجُوا مِنْ دِيَارِكُمْ مَا فَعَلُوهُ إِلَّا قَلِيلٌ مِنْهُمْ ۖ وَلَوْ أَنَّهُمْ فَعَلُوا مَا يُوعَظُونَ بِهِ لَكَانَ خَيْرًا لَهُمْ وَأَشَدَّ تَثْبِيتًا (66) |
| و اگر بر آنان مقرّر مي کرديم که خودکشي کنيد، يا از ديار و کاشانه خود بيرون رويد، جز اندکي از آنان انجام نمي دادند. و اگر آنچه را که به آن پند داده مي شوند عمل مي کردند، مسلماً براي آنان بهتر و در [جهت تثبيت ايمان و] استواري قدم، مؤثرتر و قوي تر بود. (66) |
| وَإِذًا لَآتَيْنَاهُمْ مِنْ لَدُنَّا أَجْرًا عَظِيمًا (67) |
| و ما نيز در آن صورت آنان را به طور يقين پاداشي بزرگ مي داديم. (67) |
| وَلَهَدَيْنَاهُمْ صِرَاطًا مُسْتَقِيمًا (68) |
| و بي ترديد آنان را به راهي راست راهنمايي مي کرديم. (68) |
| وَمَنْ يُطِعِ اللَّهَ وَالرَّسُولَ فَأُولَٰئِكَ مَعَ الَّذِينَ أَنْعَمَ اللَّهُ عَلَيْهِمْ مِنَ النَّبِيِّينَ وَالصِّدِّيقِينَ وَالشُّهَدَاءِ وَالصَّالِحِينَ ۚ وَحَسُنَ أُولَٰئِكَ رَفِيقًا (69) |
| و کساني که از خدا و پيامبر اطاعت کنند، در زمره کساني از پيامبران و صدّيقان و شهيدان و شايستگان خواهند بود که خدا به آنان نعمت [ايمان، اخلاق و عمل صالح] داده؛ و اينان نيکو رفيقاني هستند. (69) |
| ذَٰلِكَ الْفَضْلُ مِنَ اللَّهِ ۚ وَكَفَىٰ بِاللَّهِ عَلِيمًا (70) |
| اين [رفاقت با آنان] بخشش و فضلي از سوي خداست، و [در استحقاق اين کرامت و فضل] کافي است که خدا [به نيّات و اعمال مطيعان] داناست. (70) |
| يَا أَيُّهَا الَّذِينَ آمَنُوا خُذُوا حِذْرَكُمْ فَانْفِرُوا ثُبَاتٍ أَوِ انْفِرُوا جَمِيعًا (71) |
| اي اهل ايمان! [در برابر دشمنْ مهيا و آماده باشيد و] سلاح ها و ساز و برگ جنگي خود را برگيريد، پس گروه گروه يا دسته جمعي [به سوي جنگ با دشمن] کوچ کنيد. (71) |
| وَإِنَّ مِنْكُمْ لَمَنْ لَيُبَطِّئَنَّ فَإِنْ أَصَابَتْكُمْ مُصِيبَةٌ قَالَ قَدْ أَنْعَمَ اللَّهُ عَلَيَّ إِذْ لَمْ أَكُنْ مَعَهُمْ شَهِيدًا (72) |
| يقيناً از شما کسي است که [از رفتن به سوي جنگ] درنگ و کُندي مي کند، پس اگر به شما [رزمندگاني که به جنگ رفته ايد] آسيبي رسد، گويد: خدا بر من محبت و لطف داشت که با آنان [در ميدان جنگ] حاضر نبودم. (72) |
| وَلَئِنْ أَصَابَكُمْ فَضْلٌ مِنَ اللَّهِ لَيَقُولَنَّ كَأَنْ لَمْ تَكُنْ بَيْنَكُمْ وَبَيْنَهُ مَوَدَّةٌ يَا لَيْتَنِي كُنْتُ مَعَهُمْ فَأَفُوزَ فَوْزًا عَظِيمًا (73) |
| و اگر بخشش و فضلي از سوي خدا به شما رسد چنان که گويي ميان شما و او هرگز دوستي و مودّتي نبوده، [و از جنگ شما با دشمن آگاهي نداشته، و براي اينکه از پيروزي و غنيمت سهمي نبرده، آه سردي مي کشد و] مي گويد: اي کاش من هم با آنان بودم، پس به کاميابي بزرگي دست مي يافتم. (73) |
| ۞ فَلْيُقَاتِلْ فِي سَبِيلِ اللَّهِ الَّذِينَ يَشْرُونَ الْحَيَاةَ الدُّنْيَا بِالْآخِرَةِ ۚ وَمَنْ يُقَاتِلْ فِي سَبِيلِ اللَّهِ فَيُقْتَلْ أَوْ يَغْلِبْ فَسَوْفَ نُؤْتِيهِ أَجْرًا عَظِيمًا (74) |
| بايد کساني که زندگيِ زودگذرِ دنيا را با سراي جاويدان آخرت مبادله مي کنند، در راه خدا بجنگند. و هر که در راه خدا بجنگد و کشته شود، يا بر دشمن پيروز گردد، پس پاداش بزرگي به او خواهيم داد. (74) |
|
| (کلمات داخل پرانتز توسط مترجم اضافه شده) |