| سوره 7 | سوره مبارکه الاعراف | صفحه 172 |
|
| وَإِذْ قَالَتْ أُمَّةٌ مِنْهُمْ لِمَ تَعِظُونَ قَوْمًا ۙ اللَّهُ مُهْلِكُهُمْ أَوْ مُعَذِّبُهُمْ عَذَابًا شَدِيدًا ۖ قَالُوا مَعْذِرَةً إِلَىٰ رَبِّكُمْ وَلَعَلَّهُمْ يَتَّقُونَ (164) |
| و گروهي از بني اسرائيل [که در برابر بد کاري هاي ديگران ساکت بودند، به پند دهندگان خيرخواه و دلسوز] گفتند: چرا گروهي را که خداهلاک کننده آنان يا عذاب کننده آنان به عذابي سخت است، پند مي دهيد؟ [پند دادن شما کاري نابجاست.] گفتند: براي اينکه در پيشگاه پروردگارمان [نسبت به رفع مسؤوليت خود] حجت و عذر داشته باشيم و شايد آنان [از گناهانشان] بپرهيزند. (164) |
| فَلَمَّا نَسُوا مَا ذُكِّرُوا بِهِ أَنْجَيْنَا الَّذِينَ يَنْهَوْنَ عَنِ السُّوءِ وَأَخَذْنَا الَّذِينَ ظَلَمُوا بِعَذَابٍ بَئِيسٍ بِمَا كَانُوا يَفْسُقُونَ (165) |
| پس چون پندي را که به آنان داده شد، فراموش کردند [در لحظه نزول عذاب] پند دهندگاني که مردم را از بدي ها بازمي داشتند، نجات داديم و آنان را که ستم کردند به کيفر آنکه همواره نافرماني مي کردند، به عذابي سخت گرفتيم. (165) |
| فَلَمَّا عَتَوْا عَنْ مَا نُهُوا عَنْهُ قُلْنَا لَهُمْ كُونُوا قِرَدَةً خَاسِئِينَ (166) |
| و هنگامي که از آنچه نهي شدند سرکشي کردند، به آنان گفتيم: به شکل بوزينگاني رانده شده درآييد! (166) |
| وَإِذْ تَأَذَّنَ رَبُّكَ لَيَبْعَثَنَّ عَلَيْهِمْ إِلَىٰ يَوْمِ الْقِيَامَةِ مَنْ يَسُومُهُمْ سُوءَ الْعَذَابِ ۗ إِنَّ رَبَّكَ لَسَرِيعُ الْعِقَابِ ۖ وَإِنَّهُ لَغَفُورٌ رَحِيمٌ (167) |
| و [ياد کن] هنگامي را که پروردگارت اعلام کرد که بي ترديد تا روز قيامت کساني را بر ضد يهوديان [متجاوز و سرکش] برانگيزد و مسلط کند که همواره عذابي سخت به آنان بچشاند؛ مسلماً پروردگارت زود کيفر و يقيناً [نسبت به تائبان] بسيار آمرزنده و مهربان است. (167) |
| وَقَطَّعْنَاهُمْ فِي الْأَرْضِ أُمَمًا ۖ مِنْهُمُ الصَّالِحُونَ وَمِنْهُمْ دُونَ ذَٰلِكَ ۖ وَبَلَوْنَاهُمْ بِالْحَسَنَاتِ وَالسَّيِّئَاتِ لَعَلَّهُمْ يَرْجِعُونَ (168) |
| و آنان را در زمين [به صورت] گروه گروه پراکنده کرديم، گروهي از آنان مردمي شايسته و گروهي از آنان غير شايسته اند، و آنان را با خوشي ها و سختي ها آزموديم، باشد که [غير شايسته ها به صلاح، درستي، صواب و راستي] بازگردند. (168) |
| فَخَلَفَ مِنْ بَعْدِهِمْ خَلْفٌ وَرِثُوا الْكِتَابَ يَأْخُذُونَ عَرَضَ هَٰذَا الْأَدْنَىٰ وَيَقُولُونَ سَيُغْفَرُ لَنَا وَإِنْ يَأْتِهِمْ عَرَضٌ مِثْلُهُ يَأْخُذُوهُ ۚ أَلَمْ يُؤْخَذْ عَلَيْهِمْ مِيثَاقُ الْكِتَابِ أَنْ لَا يَقُولُوا عَلَى اللَّهِ إِلَّا الْحَقَّ وَدَرَسُوا مَا فِيهِ ۗ وَالدَّارُ الْآخِرَةُ خَيْرٌ لِلَّذِينَ يَتَّقُونَ ۗ أَفَلَا تَعْقِلُونَ (169) |
| پس بعد از آنان جانشيناني [ناشايسته وگناهکار] که کتاب [تورات] را به ارث بردند به جاي ايشان قرار گرفتند، [آنان] متاع پست و از دست رفتني اين دنيا [يِ زودگذر] را [از هر راه نامشروعي] به چنگ مي زنند و [به ناحق] مي گويند: به زودي آمرزيده خواهيم شد. و [به سبب دنياگرايي وغفلت از حقايق] اگر متاع نامشروعي ديگر همانند متاع اول به آنان برسد [باز هم] آن را به چنگ مي زنند؛ آيا از آنان در کتاب [تورات] در حالي که آنچه را در آن است مکرر خوانده و فهميده اند، پيمان [محکم و استوار] گرفته نشده است که نسبت به خدا جز حق نگويند؟! [پس چرا آمرزشي که بدون توبه از حرام خواري و زشت کاري به آنان تعلق نمي گيرد به خدا نسبت مي دهند؟] و سراي آخرت براي کساني که [همواره از مال نامشروع و نسبت ناروا] مي پرهيزند، بهتر است؛ آيا نمي انديشيد؟ (169) |
| وَالَّذِينَ يُمَسِّكُونَ بِالْكِتَابِ وَأَقَامُوا الصَّلَاةَ إِنَّا لَا نُضِيعُ أَجْرَ الْمُصْلِحِينَ (170) |
| و آنان که به کتاب [آسماني] چنگ مي زنند [و عملاً به آياتش پاي بندند] و نماز را بر پا داشته اند [داراي پاداشند] يقيناً ما پاداش اصلاح گران را ضايع نمي کنيم. (170) |
|
| (کلمات داخل پرانتز توسط مترجم اضافه شده) |