| سوره 17 | سوره مبارکه الاسراء | صفحه 285 |
|
| وَإِمَّا تُعْرِضَنَّ عَنْهُمُ ابْتِغَاءَ رَحْمَةٍ مِنْ رَبِّكَ تَرْجُوهَا فَقُلْ لَهُمْ قَوْلًا مَيْسُورًا (28) |
| و چنانچه از ارحام و فقيران ذوي الحقوق مذکور چون فعلا نادار هستي ولي در آتيه به لطف خدا ميدواري اکنون اعراض کرده و توجه به حقوقشان نتواني کرد باز گفتار خوش به آنان بگو. (28) |
| وَلَا تَجْعَلْ يَدَكَ مَغْلُولَةً إِلَىٰ عُنُقِكَ وَلَا تَبْسُطْهَا كُلَّ الْبَسْطِ فَتَقْعُدَ مَلُومًا مَحْسُورًا (29) |
| و نه هرگز دست خود (در احسان به خلق) محکم به گردنت بسته‌دار، و نه بسيار باز و گشاده‌دار، که (هر کدام کني) به نکوهش و درماندگي خواهي نشست. (29) |
| إِنَّ رَبَّكَ يَبْسُطُ الرِّزْقَ لِمَنْ يَشَاءُ وَيَقْدِرُ ۚ إِنَّهُ كَانَ بِعِبَادِهِ خَبِيرًا بَصِيرًا (30) |
| همانا خداي تو هر که را خواهد روزي وسيع دهد و هر که را خواهد تنگ روزي گرداند، که او به (صلاح کار) بندگان خود کاملا آگاه و بصير است. (30) |
| وَلَا تَقْتُلُوا أَوْلَادَكُمْ خَشْيَةَ إِمْلَاقٍ ۖ نَحْنُ نَرْزُقُهُمْ وَإِيَّاكُمْ ۚ إِنَّ قَتْلَهُمْ كَانَ خِطْئًا كَبِيرًا (31) |
| هرگز فرزندان خود را از ترس فقر به قتل مرسانيد (زنده به گور مکنيد) که ما رازق آنها و شما هستيم، زيرا اين قتل فرزندان بسيار گناه بزرگي است. (31) |
| وَلَا تَقْرَبُوا الزِّنَا ۖ إِنَّهُ كَانَ فَاحِشَةً وَسَاءَ سَبِيلًا (32) |
| و هرگز به عمل زنا نزديک نشويد، که کاري بسيار زشت و راهي بسيار ناپسند است. (32) |
| وَلَا تَقْتُلُوا النَّفْسَ الَّتِي حَرَّمَ اللَّهُ إِلَّا بِالْحَقِّ ۗ وَمَنْ قُتِلَ مَظْلُومًا فَقَدْ جَعَلْنَا لِوَلِيِّهِ سُلْطَانًا فَلَا يُسْرِفْ فِي الْقَتْلِ ۖ إِنَّهُ كَانَ مَنْصُورًا (33) |
| و هرگز نفس محترمي که خدا قتلش را حرام کرده مکشيد مگر آنکه به حکم حق مستحق قتل شود، و کسي که خونش به مظلومي و ناحق ريخته شود ما به وليّ او حکومت و تسلط (بر قاتل) داديم پس (در مقام انتقام) آن ولي در قتل و خونريزي اسراف نکند که او از جانب ما مؤيد و منصور خواهد بود. (33) |
| وَلَا تَقْرَبُوا مَالَ الْيَتِيمِ إِلَّا بِالَّتِي هِيَ أَحْسَنُ حَتَّىٰ يَبْلُغَ أَشُدَّهُ ۚ وَأَوْفُوا بِالْعَهْدِ ۖ إِنَّ الْعَهْدَ كَانَ مَسْئُولًا (34) |
| و هرگز به مال يتيم نزديک نشويد مگر آنکه راه خير و طريق بهتري (به نفع يتيم) منظور داريد، تا آنکه به حد بلوغ و رشد خود برسد، و همه به عهد خود بايد وفا کنيد که البته (در قيامت) از عهد و پيمان سؤال خواهد شد. (34) |
| وَأَوْفُوا الْكَيْلَ إِذَا كِلْتُمْ وَزِنُوا بِالْقِسْطَاسِ الْمُسْتَقِيمِ ۚ ذَٰلِكَ خَيْرٌ وَأَحْسَنُ تَأْوِيلًا (35) |
| و هر چه را به پيمانه (يا وزن) مي‌سنجيد تمام بپيماييد (و کم و گران نفروشيد) و (همه چيز را) با ترازوي درست و عادلانه بسنجيد، که اين کاري بهتر و عاقبتش نيکوتر است. (35) |
| وَلَا تَقْفُ مَا لَيْسَ لَكَ بِهِ عِلْمٌ ۚ إِنَّ السَّمْعَ وَالْبَصَرَ وَالْفُؤَادَ كُلُّ أُولَٰئِكَ كَانَ عَنْهُ مَسْئُولًا (36) |
| و (اي انسان) هرگز آنچه را که بدان علم و اطمينان نداري دنبال مکن که چشم و گوش و دل همه مسئولند. (36) |
| وَلَا تَمْشِ فِي الْأَرْضِ مَرَحًا ۖ إِنَّكَ لَنْ تَخْرِقَ الْأَرْضَ وَلَنْ تَبْلُغَ الْجِبَالَ طُولًا (37) |
| و هرگز در زمين به کبر و ناز مرو و غرور و نخوت مفروش، که به نيرو زمين را نتواني شکافت و به کوه در سربلندي نخواهي رسيد. (37) |
| كُلُّ ذَٰلِكَ كَانَ سَيِّئُهُ عِنْدَ رَبِّكَ مَكْرُوهًا (38) |
| که اين قبيل کارها و انديشه‌هاي بد گناهش نزد خدا ناپسند است. (38) |
|
| (کلمات داخل پرانتز توسط مترجم اضافه شده) |