| سوره 89 | سوره مبارکه الفجر | صفحه 594 |
|
| يَقُولُ يَا لَيْتَنِي قَدَّمْتُ لِحَيَاتِي (24) |
| مي گويد: اي کاش براي اين زندگي ام [عبادت خالصانه و کار نيک] پيش فرستاده بودم. (24) |
| فَيَوْمَئِذٍ لَا يُعَذِّبُ عَذَابَهُ أَحَدٌ (25) |
| پس در آن روز هيچ کس چون عذاب کردن او عذاب نکند، (25) |
| وَلَا يُوثِقُ وَثَاقَهُ أَحَدٌ (26) |
| و هيچ کس چون به بند کشيدن او به بند نکشد. (26) |
| يَا أَيَّتُهَا النَّفْسُ الْمُطْمَئِنَّةُ (27) |
| اي جان آرام گرفته و اطمينان يافته! (27) |
| ارْجِعِي إِلَىٰ رَبِّكِ رَاضِيَةً مَرْضِيَّةً (28) |
| به سوي پروردگارت در حالي که از او خشنودي و او هم از تو خشنود است، باز گرد. (28) |
| فَادْخُلِي فِي عِبَادِي (29) |
| پس در ميان بندگانم درآي (29) |
| وَادْخُلِي جَنَّتِي (30) |
| و در بهشتم وارد شو. (30) |
|
|
بِسْمِ اللَّهِ الرَّحْمَٰنِ الرَّحِيمِ
|
|
به نام خداوند بخشنده مهربان
|
| لَا أُقْسِمُ بِهَٰذَا الْبَلَدِ (1) |
| قسم مي خورم به اين شهر، (1) |
| وَأَنْتَ حِلٌّ بِهَٰذَا الْبَلَدِ (2) |
| در حالي که تو در آن جاي داري (2) |
| وَوَالِدٍ وَمَا وَلَدَ (3) |
| و سوگند به پدر و آنچه زاده است؛ (3) |
| لَقَدْ خَلَقْنَا الْإِنْسَانَ فِي كَبَدٍ (4) |
| همانا ما انسان را در رنج و زحمت آفريديم. (4) |
| أَيَحْسَبُ أَنْ لَنْ يَقْدِرَ عَلَيْهِ أَحَدٌ (5) |
| آيا گمان مي کند که هرگز کسي بر او دست نيابد؟! (5) |
| يَقُولُ أَهْلَكْتُ مَالًا لُبَدًا (6) |
| مي گويد: ثروت فراواني را [براي مبارزه با پيامبر و اسلام] تباه کرده ام! (6) |
| أَيَحْسَبُ أَنْ لَمْ يَرَهُ أَحَدٌ (7) |
| آيا گمان مي کند که هيچ کس او را نديده است [که همه اعمال و کردارش را ثبت کند؟] (7) |
| أَلَمْ نَجْعَلْ لَهُ عَيْنَيْنِ (8) |
| آيا براي او دو چشم قرار نداديم؟ (8) |
| وَلِسَانًا وَشَفَتَيْنِ (9) |
| و يک زبان و دو لب؟ (9) |
| وَهَدَيْنَاهُ النَّجْدَيْنِ (10) |
| و او را به راه خير و شر هدايت نکرديم [تا راه خير را بگزيند و راه شر را واگذارد؟] (10) |
| فَلَا اقْتَحَمَ الْعَقَبَةَ (11) |
| پس شتابان و با شدت به آن گردنه سخت وارد نشد؛ (11) |
| وَمَا أَدْرَاكَ مَا الْعَقَبَةُ (12) |
| و تو چه مي داني آن گردنه سخت چيست؟ (12) |
| فَكُّ رَقَبَةٍ (13) |
| آزاد کردن برده، (13) |
| أَوْ إِطْعَامٌ فِي يَوْمٍ ذِي مَسْغَبَةٍ (14) |
| يا طعام دادن در روز گرسنگي و قحطي، (14) |
| يَتِيمًا ذَا مَقْرَبَةٍ (15) |
| به يتيمي خويشاوند، (15) |
| أَوْ مِسْكِينًا ذَا مَتْرَبَةٍ (16) |
| يا مستمندي خاک نشين؛ (16) |
| ثُمَّ كَانَ مِنَ الَّذِينَ آمَنُوا وَتَوَاصَوْا بِالصَّبْرِ وَتَوَاصَوْا بِالْمَرْحَمَةِ (17) |
| علاوه بر [انجام] اين [تکاليف]، از کساني باشد که ايمان آورده اند و يکديگر را به صبر و مهرباني سفارش کرده اند؛ (17) |
| أُولَٰئِكَ أَصْحَابُ الْمَيْمَنَةِ (18) |
| اينان سعادتمندان اند؛ (18) |
| وَالَّذِينَ كَفَرُوا بِآيَاتِنَا هُمْ أَصْحَابُ الْمَشْأَمَةِ (19) |
| و کساني که به آيات ما کفر ورزيدند، آنان شقاوتمندان اند (19) |
| عَلَيْهِمْ نَارٌ مُؤْصَدَةٌ (20) |
| بر آنان آتشي سرپوشيده احاطه دارد [که هيچ راه گريزي از آن ندارند.] (20) |
|
| (کلمات داخل پرانتز توسط مترجم اضافه شده) |