| سوره 80 | سوره مبارکه عبس | صفحه 585 |
|
| بِسْمِ اللَّهِ الرَّحْمَٰنِ الرَّحِيمِ
|
| به نام خداوند بخشنده مهربان
|
| عَبَسَ وَتَوَلَّىٰ (1) |
| چهره در هم کشيد و روي گردانيد، (1) |
| أَنْ جَاءَهُ الْأَعْمَىٰ (2) |
| از اينکه آن مرد نابينا نزد او آمد! (2) |
| وَمَا يُدْرِيكَ لَعَلَّهُ يَزَّكَّىٰ (3) |
| تو چه مي داني شايد او [در پرتو تعاليم اسلام از آلودگي] پاک و پاکيزه شود (3) |
| أَوْ يَذَّكَّرُ فَتَنْفَعَهُ الذِّكْرَىٰ (4) |
| يا متذکّر [حقايق] گردد و آن تذکر او را سود دهد؛ (4) |
| أَمَّا مَنِ اسْتَغْنَىٰ (5) |
| اما کسي که خود را ثروتمند نشان مي دهد (5) |
| فَأَنْتَ لَهُ تَصَدَّىٰ (6) |
| تو به او روي مي آوري [و نسبت به وي اهتمام مي ورزي] (6) |
| وَمَا عَلَيْكَ أَلَّا يَزَّكَّىٰ (7) |
| در حالي که اگر او نخواهد خود را [از آلودگي هاي باطني و عملي] پاک کند تکليفي بر عهده تو [نسبت به او] نيست؛ (7) |
| وَأَمَّا مَنْ جَاءَكَ يَسْعَىٰ (8) |
| و اما آنکه شتابان نزد تو آمد (8) |
| وَهُوَ يَخْشَىٰ (9) |
| در حالي که [از پروردگارش] مي ترسد، (9) |
| فَأَنْتَ عَنْهُ تَلَهَّىٰ (10) |
| تو [با روي گرداني] از او به ديگران مي پردازي. (10) |
| كَلَّا إِنَّهَا تَذْكِرَةٌ (11) |
| اين چنين [برخوردي شايسته] نيست، بي ترديد اين آيات قرآن مايه پند است. (11) |
| فَمَنْ شَاءَ ذَكَرَهُ (12) |
| پس هرکه خواست از آن پند گيرد، (12) |
| فِي صُحُفٍ مُكَرَّمَةٍ (13) |
| در صحيفه هايي است ارزشمند (13) |
| مَرْفُوعَةٍ مُطَهَّرَةٍ (14) |
| بلند مرتبه و پاکيزه (14) |
| بِأَيْدِي سَفَرَةٍ (15) |
| در دست سفيراني (15) |
| كِرَامٍ بَرَرَةٍ (16) |
| بزرگوار و نيکوکار. (16) |
| قُتِلَ الْإِنْسَانُ مَا أَكْفَرَهُ (17) |
| مرگ بر انسان، چه کافر و ناسپاس است! (17) |
| مِنْ أَيِّ شَيْءٍ خَلَقَهُ (18) |
| [خدا] او را از چه چيز آفريده؟ (18) |
| مِنْ نُطْفَةٍ خَلَقَهُ فَقَدَّرَهُ (19) |
| از نطفه اي [ناچيز و بي مقدار] آفريده است، پس او را [در ذات، صفات و اندام] اندازه لازم عطا کرد. (19) |
| ثُمَّ السَّبِيلَ يَسَّرَهُ (20) |
| آن گاه راه [هدايت، سعادت، خير و طاعت] را برايش آسان ساخت. (20) |
| ثُمَّ أَمَاتَهُ فَأَقْبَرَهُ (21) |
| سپس او را ميراند و در گور نهاد، (21) |
| ثُمَّ إِذَا شَاءَ أَنْشَرَهُ (22) |
| و سپس چون بخواهد او را زنده مي کند. (22) |
| كَلَّا لَمَّا يَقْضِ مَا أَمَرَهُ (23) |
| اين چنين نيست [که وظيفه اش را انجام داده باشد] هنوز آنچه را به او دستور داده به جا نياورده است. (23) |
| فَلْيَنْظُرِ الْإِنْسَانُ إِلَىٰ طَعَامِهِ (24) |
| پس انسان بايد به خوراکش با تأمل بنگرد (24) |
| أَنَّا صَبَبْنَا الْمَاءَ صَبًّا (25) |
| که ما [از آسمان] آب فراواني فرو ريختيم. (25) |
| ثُمَّ شَقَقْنَا الْأَرْضَ شَقًّا (26) |
| سپس زمين را [به صورتي سودمند] از هم شکافتيم. (26) |
| فَأَنْبَتْنَا فِيهَا حَبًّا (27) |
| پس در آن دانه هاي فراواني رويانديم، (27) |
| وَعِنَبًا وَقَضْبًا (28) |
| و انگور و سبزيجات (28) |
| وَزَيْتُونًا وَنَخْلًا (29) |
| و زيتون و درخت خرما…. (29) |
| وَحَدَائِقَ غُلْبًا (30) |
| و بوستان هاي پر از درخت تناور و بزرگ (30) |
| وَفَاكِهَةً وَأَبًّا (31) |
| و ميوه و چراگاه (31) |
| مَتَاعًا لَكُمْ وَلِأَنْعَامِكُمْ (32) |
| تا مايه برخورداري شما و دام هايتان باشد. …. (32) |
| فَإِذَا جَاءَتِ الصَّاخَّةُ (33) |
| پس زماني که آن بانگ هولناک و مهيب در رسد، (33) |
| يَوْمَ يَفِرُّ الْمَرْءُ مِنْ أَخِيهِ (34) |
| روزي که آدمي فرار مي کند، از برادرش…. (34) |
| وَأُمِّهِ وَأَبِيهِ (35) |
| و از مادر و پدرش…. (35) |
| وَصَاحِبَتِهِ وَبَنِيهِ (36) |
| و از همسر و فرزندانش (36) |
| لِكُلِّ امْرِئٍ مِنْهُمْ يَوْمَئِذٍ شَأْنٌ يُغْنِيهِ (37) |
| در آن روز هرکسي از آنان را کاري است که او را به خود مشغول مي کند [تا جايي که نمي گذارد به چيز ديگري بپردازد.] (37) |
| وُجُوهٌ يَوْمَئِذٍ مُسْفِرَةٌ (38) |
| در آن روز چهره هايي درخشان و نوراني است (38) |
| ضَاحِكَةٌ مُسْتَبْشِرَةٌ (39) |
| خندان و خوشحال…. (39) |
| وَوُجُوهٌ يَوْمَئِذٍ عَلَيْهَا غَبَرَةٌ (40) |
| و در آن روز چهره هايي است که بر آنان غبار نشسته (40) |
| تَرْهَقُهَا قَتَرَةٌ (41) |
| [و] سياهي و تاريکي آنان را فرا گرفته است؛ …. (41) |
| أُولَٰئِكَ هُمُ الْكَفَرَةُ الْفَجَرَةُ (42) |
| آنان همان کافران بد کارند. (42) |
|
| (کلمات داخل پرانتز توسط مترجم اضافه شده) |