| سوره 3 | سوره مبارکه آلعمران | صفحه 71 |
|
| وَلَئِنْ مُتُّمْ أَوْ قُتِلْتُمْ لَإِلَى اللَّهِ تُحْشَرُونَ (158) |
| و اگر بميريد يا کشته شويد ، حتماً به سوى خدا محشور مى شويد . (158) |
| فَبِمَا رَحْمَةٍ مِنَ اللَّهِ لِنْتَ لَهُمْ ۖ وَلَوْ كُنْتَ فَظًّا غَلِيظَ الْقَلْبِ لَانْفَضُّوا مِنْ حَوْلِكَ ۖ فَاعْفُ عَنْهُمْ وَاسْتَغْفِرْ لَهُمْ وَشَاوِرْهُمْ فِي الْأَمْرِ ۖ فَإِذَا عَزَمْتَ فَتَوَكَّلْ عَلَى اللَّهِ ۚ إِنَّ اللَّهَ يُحِبُّ الْمُتَوَكِّلِينَ (159) |
| اى پيامبر ، به سبب لطف و رحمت خدا بود که با آنان نرمخويى و مهربانى کردى ، و اگر درشتخوى و سختدل بودى ، قطعاً از گرد تو پراکنده شده بودند . پس اکنون هم از خطاهايشان درگذر و از خدا برايشان آمرزش بخواه و در تدبير امور با آنان مشورت کن ، و چون بر کارى تصميم گرفتى ، بر خدا توکل کن که خداوند توکل کنندگان را دوست مى دارد و آنان را يارى مى کند . (159) |
| إِنْ يَنْصُرْكُمُ اللَّهُ فَلَا غَالِبَ لَكُمْ ۖ وَإِنْ يَخْذُلْكُمْ فَمَنْ ذَا الَّذِي يَنْصُرُكُمْ مِنْ بَعْدِهِ ۗ وَعَلَى اللَّهِ فَلْيَتَوَكَّلِ الْمُؤْمِنُونَ (160) |
| اگر خدا شما را يارى کند ، هيچ کس بر شما چيره نمى شود ، و اگر شما را واگذارد ، چه کسى بعد از او شما را يارى خواهد کرد ؟ پس مؤمنان بايد تنها بر خدا توکل کنند . (160) |
| وَمَا كَانَ لِنَبِيٍّ أَنْ يَغُلَّ ۚ وَمَنْ يَغْلُلْ يَأْتِ بِمَا غَلَّ يَوْمَ الْقِيَامَةِ ۚ ثُمَّ تُوَفَّىٰ كُلُّ نَفْسٍ مَا كَسَبَتْ وَهُمْ لَا يُظْلَمُونَ (161) |
| و هيچ پيامبرى را نشايد که به خدا يا مردم خيانت کند ، و هر کس خيانت ورزد ، روز قيامت با خيانت خود در پيشگاه خدا حاضر خواهد شد ، سپس به هر کسى همان را که فراهم آورده است ، بى کم و کاست خواهند داد و در حق آنان ستم نمى شود . (161) |
| أَفَمَنِ اتَّبَعَ رِضْوَانَ اللَّهِ كَمَنْ بَاءَ بِسَخَطٍ مِنَ اللَّهِ وَمَأْوَاهُ جَهَنَّمُ ۚ وَبِئْسَ الْمَصِيرُ (162) |
| پس آيا کسى که خشنودى خدا را دنبال کرده ، مانند کسى است که با خشمى از خدا بازگشته و جايگاهش دوزخ است ؟ آن بد بازگشتگاهى است . (162) |
| هُمْ دَرَجَاتٌ عِنْدَ اللَّهِ ۗ وَاللَّهُ بَصِيرٌ بِمَا يَعْمَلُونَ (163) |
| همه آنان ـ چه کسانى که در پى خشنودى خدايند و چه کسانى که دچار خشم او شده اند ـ نزد خدا برحسب اعمالشان داراى درجاتى گوناگونند ، و خدا به آنچه مى کنند بيناست . (163) |
| لَقَدْ مَنَّ اللَّهُ عَلَى الْمُؤْمِنِينَ إِذْ بَعَثَ فِيهِمْ رَسُولًا مِنْ أَنْفُسِهِمْ يَتْلُو عَلَيْهِمْ آيَاتِهِ وَيُزَكِّيهِمْ وَيُعَلِّمُهُمُ الْكِتَابَ وَالْحِكْمَةَ وَإِنْ كَانُوا مِنْ قَبْلُ لَفِي ضَلَالٍ مُبِينٍ (164) |
| به يقين خدا به مؤمنان نعمتى بزرگ ارزانى داشت که پيامبرى از خودشان در ميان آنان برانگيخت که آياتش را بر آنان تلاوت کند و آنان را از کارهاى زشت و اخلاق ناپسند پاک سازد و کتاب آسمانى و معارف آن را به ايشان بياموزد ، و قطعاً آنان پيش از بعثت پيامبر در گمراهى آشکارى فرو رفته بودند . (164) |
| أَوَلَمَّا أَصَابَتْكُمْ مُصِيبَةٌ قَدْ أَصَبْتُمْ مِثْلَيْهَا قُلْتُمْ أَنَّىٰ هَٰذَا ۖ قُلْ هُوَ مِنْ عِنْدِ أَنْفُسِكُمْ ۗ إِنَّ اللَّهَ عَلَىٰ كُلِّ شَيْءٍ قَدِيرٌ (165) |
| و آيا هنگامى که در جنگ اُحُد آسيبى به شما رسيد که دو برابرش را در جنگ بدر به دشمنان وارد کرده بوديد ، گفتيد : اين آسيب از کجا به ما رسيد ؟ بگو : آن از نزد خود شماست و خودتان اين گونه خواستيد . قطعاً خداوند بر هر کارى تواناست . (165) |
|
| (کلمات داخل پرانتز توسط مترجم اضافه شده) |