| سوره 2 | سوره مبارکه البقرة | صفحه 38 |
|
| وَالَّذِينَ يُتَوَفَّوْنَ مِنْكُمْ وَيَذَرُونَ أَزْوَاجًا يَتَرَبَّصْنَ بِأَنْفُسِهِنَّ أَرْبَعَةَ أَشْهُرٍ وَعَشْرًا ۖ فَإِذَا بَلَغْنَ أَجَلَهُنَّ فَلَا جُنَاحَ عَلَيْكُمْ فِيمَا فَعَلْنَ فِي أَنْفُسِهِنَّ بِالْمَعْرُوفِ ۗ وَاللَّهُ بِمَا تَعْمَلُونَ خَبِيرٌ (234) |
| و کسانى از شما که جان مى سپارند و زنانى از خود بر جاى مى گذارند ، زنانشان چهار ماه و ده روز انتظار مى کشند و از ازدواج خوددارى مى کنند . پس هرگاه به پايان مهلت مقرّر خود رسيدند ، مى توانند درباره خود تصميم بگيرند . بنابراين ، بر شما خويشاوندان شوهر ، در آنچه آنان به طور پسنديده درباره خود انجام مى دهند و همسرى برمى گزينند گناهى نيست ، و خداوند به آنچه انجام مى دهيد آگاه است . (234) |
| وَلَا جُنَاحَ عَلَيْكُمْ فِيمَا عَرَّضْتُمْ بِهِ مِنْ خِطْبَةِ النِّسَاءِ أَوْ أَكْنَنْتُمْ فِي أَنْفُسِكُمْ ۚ عَلِمَ اللَّهُ أَنَّكُمْ سَتَذْكُرُونَهُنَّ وَلَٰكِنْ لَا تُوَاعِدُوهُنَّ سِرًّا إِلَّا أَنْ تَقُولُوا قَوْلًا مَعْرُوفًا ۚ وَلَا تَعْزِمُوا عُقْدَةَ النِّكَاحِ حَتَّىٰ يَبْلُغَ الْكِتَابُ أَجَلَهُ ۚ وَاعْلَمُوا أَنَّ اللَّهَ يَعْلَمُ مَا فِي أَنْفُسِكُمْ فَاحْذَرُوهُ ۚ وَاعْلَمُوا أَنَّ اللَّهَ غَفُورٌ حَلِيمٌ (235) |
| بر شما گناهى نيست در سخنى که آن را به اشاره براى خواستگارى از زنان در عدّه بر زبان مى آوريد و همچنين در امورى که درباره آنان در دل نهان مى داريد . خدا مى دانست که شما ازدواج با آنان را ياد مى کنيد ، ازاين رو شما را از آن بازنداشت ، ولى با آنان قول و قرار پنهانى مگذاريد ، مگر آن که به طور پسنديده سخن گوييد ; و با آنان پيوند ازدواج مبنديد تا آن مهلت مقرر به پايان خود رسد ، و بدانيد که خداوند آنچه را در دل داريد مى داند ، پس ، از کيفر او بترسيد و بدانيد که خداوند آمرزنده و بردبار است . (235) |
| لَا جُنَاحَ عَلَيْكُمْ إِنْ طَلَّقْتُمُ النِّسَاءَ مَا لَمْ تَمَسُّوهُنَّ أَوْ تَفْرِضُوا لَهُنَّ فَرِيضَةً ۚ وَمَتِّعُوهُنَّ عَلَى الْمُوسِعِ قَدَرُهُ وَعَلَى الْمُقْتِرِ قَدَرُهُ مَتَاعًا بِالْمَعْرُوفِ ۖ حَقًّا عَلَى الْمُحْسِنِينَ (236) |
| اگر همسرانى را که با آنان آميزش نکرده ايد ، يا همسرانى را که برايشان مهرى معيّن نساخته ايد طلاق گوييد ، بر شما گناهى نيست ، ولى به زنانى که برايشان مهرى مقرّر نداشته ايد ، به هنگام طلاق کالايى در حد متعارف بدهيد . توانگر به اندازه توان خود و تنگدست نيز به قدر وُسع خود اين تکليف را برعهده دارد . اين برعهده نيکوکاران نهاده شده است . (236) |
| وَإِنْ طَلَّقْتُمُوهُنَّ مِنْ قَبْلِ أَنْ تَمَسُّوهُنَّ وَقَدْ فَرَضْتُمْ لَهُنَّ فَرِيضَةً فَنِصْفُ مَا فَرَضْتُمْ إِلَّا أَنْ يَعْفُونَ أَوْ يَعْفُوَ الَّذِي بِيَدِهِ عُقْدَةُ النِّكَاحِ ۚ وَأَنْ تَعْفُوا أَقْرَبُ لِلتَّقْوَىٰ ۚ وَلَا تَنْسَوُا الْفَضْلَ بَيْنَكُمْ ۚ إِنَّ اللَّهَ بِمَا تَعْمَلُونَ بَصِيرٌ (237) |
| و اگر پيش از آن که با آنان آميزش کنيد طلاقشان داديد و برايشان مهرى معيّن کرده ايد ، پرداختن نيمى از آنچه معيّن کرده ايد برعهده شماست ، مگر اين که آنها گذشت کنند يا کسى که پيوند ازدواج به دست اوست ( شوهر يا ولىّ زن ) ببخشد ; و گذشتِ شما به تقوا نزديک تر است . و در ميان خود بخشش و بزرگوارى را فراموش نکنيد ، که خدا به آنچه انجام مى دهيد بيناست . (237) |
|
| (کلمات داخل پرانتز توسط مترجم اضافه شده) |