فرهنگ (هنر ، شعر ، ادبیات و ...) همه برای ترویج زیبایی ، دانایی و خوبی هستند

زیبایی و دانایی هر دو خوب هستند و خوب بودن برای همه ممکن است. خوب و شاد باشید
صفحه اصلی >> Cultural Part - بخش فرهنگي

زان یار دلنوازم شکریست با شکایت


اندیشه پاک
زان یار دلنوازم شکریست با شکایت گر نکته دان عشقی بشنو تو این حکایت
بی‌مزد بود و منت هر خدمتی که کردم یا رب مباد کس را مخدوم بی عنایت
در زلف چون کمندش ای دل مپیچ کان جا سرها بریده بینی بی جرم و بی جنایت
از هر طرف که رفتم جز وحشتم نیفزود زنهار از این بیابان وین راه بی‌نهایت
این راه را نهایت صورت کجا توان بست کش صد هزار منزل بیش است در بدایت
عشقت رسد به فریاد ور خود به سان حافظ قرآن ز بر بخوانی در چارده روایت
* اگر بخواهیم به تک تک زوایای این شعر آسمانی بپردازیم ساعتها زمان لازم است و هرگز هم حق مطلب بیان نخواهد شد برای همین تنها به این نکته اشاره می کنیم که در راه حق به قول بزرگ دیگری "چه حلاج ها رفته بر دارها" و این کشته شده های راه حق از امام حسین تا شیخ اشراق و ... از مسیح تا ژاندارک بسیار بوده و خواهند بود وقتی که حافظ می فرماید
در زلف چون کمندش ای دل مپیچ
منظورش از زلف چون کمند همین راه حق است که چون کمندی عاشقان حق را اسیر خود می کند و جان و جهان را از آنها می گیرد تا برای دیدار حق سبک بار گردند، و وقتی می گوید
در آن زلف مپیچ
منظورش هشدار از سختی های راه است وگرنه در همین شعر می گوید
جور از حبیب خوشتر کز مدعی رعایت
که او اذیت و آزار دیدن در راه محبوب و معشوق را از لطف مدعیان تو خالی خوشتر می داند و انسان طالب را دعوتی آگاهانه به راه عشق می کند و نمی گوید
در زلف چون کمندش بپیچ
که این توضیح واضحات است چرا که اگر در راه عشق نیایی دگر به چه کار مفید دیگری مشغول خواهی شد؟!

** حافظ ضمن تاکید دیگری بر تسلط به قرآن و دلیل انتخاب لقب حافظ توسط خودش می فرماید که عشق باید در راه پر پیچ و خم ما را یاری کند وگرنه قادر به گذر از سختی های راه نخواهیم بود و علت اینکه می گوید "ای دل مپیچ" برای همین است که این راه پیچیده است و در جای دیگری می گوید
هر شبنمی در این ره صد بحر آتشین است که تاکید دیگری بر سختی این راه است ولی حافظ همواره علاوه بر هشدار نسبت به سختی های راه مدام با امیدواری سالک را به رفتن و قدم نهادن در راه و پرهیز از نامیدی تشویق می کند که مثالهای آن بارها در این بخش آمده.
ناامیدم مکن از سابقه لطف ازل ، تو پس پرده چه دانی که که خوب است و که زشت
زان یار دلنوازم شکریست با شکایت (متن کامل)حافظ شیرازی (2017/03/18-22:00)


اندیشه پاک
اگر مرادِ تو، ای دوست، بی‌مرادیِ ماستمرادِ خویش دگرباره من نخواهم خواست
اگر قبول کنی، ور برانی از بر خویشخلاف رأی تو کردن خلاف مذهب ماست
میان عیب و هنر پیش دوستانِ کریمتفاوتی نکند، چون نظر به‌عینِ رضاست
عنایتی که تو را بود اگر مُبَدَّل شدخلل‌پذیر نباشد ارادتی که مراست
مرا به هرچه کنی، دل نخواهی آزردنکه هرچه دوست پسندد به‌جای دوست، رواست #
بلا و زحمتِ امروز بر دل درویشاز آن خوش است که امیدِ رحمتِ فرداست *
* عرفا از جمله سعدی همواره اشاره به عدم نومیدی از رحمت الهی دارند برای مثال
مپندار از آن در که هرگز نبست، که نومید گردد برآورده دست
ذات حضرت حق بخشنده است و طبق آیات قرآن او رحمت را بر خود واجب نموده
پروردگارتان رحمت را بر خود واجب کرده است (آیه 54 سوره انعام)
حافظ نیز بارها به این موضوع اشاره دارد از جمله
لطف خدا بیشتر از جرم ماست ، نکته سربسته چه دانی خموش
اشاره و تاکید این بزرگان به عنوان انسان شناس و حکیم بر عدم نومیدی از رحمت الهی برطبق آیات قرآن برای این است که اولین مرحله بسیاری از مشکلات فردی و اجتماعی همین یاس و نومیدی است
همگان باید مراقب حرف و عمل خود باشند تا مردم را در مسیر نومیدی که در خلاف جهت خداست قرار ندهند که این عمل گاه عواقب جبران ناپذیری برای فرد و جامعه دارد

# ابیات مرتبط با این شعر
672670مشاهده متن کاملسعدی شیرازی (2019/09/12-02:00)
زیبایی ، حقیقت ، خوبی
زیبایی ، حقیقت ، خوبی