| سوره 80 | سوره مبارکه عبس | صفحه 585 |
|
| بِسْمِ اللَّهِ الرَّحْمَٰنِ الرَّحِيمِ
|
| به نام خداوند بخشنده بخشايشگر
|
| عَبَسَ وَتَوَلَّىٰ (1) |
| چهره در هم کشيد و روي برتافت. (1) |
| أَنْ جَاءَهُ الْأَعْمَىٰ (2) |
| از اينکه نابينايي به سراغ او آمده بود! (2) |
| وَمَا يُدْرِيكَ لَعَلَّهُ يَزَّكَّىٰ (3) |
| تو چه ميداني شايد او پاکي و تقوا پيشه کند، (3) |
| أَوْ يَذَّكَّرُ فَتَنْفَعَهُ الذِّكْرَىٰ (4) |
| يا متذکر گردد و اين تذکر به حال او مفيد باشد! (4) |
| أَمَّا مَنِ اسْتَغْنَىٰ (5) |
| اما آن کس که توانگر است، (5) |
| فَأَنْتَ لَهُ تَصَدَّىٰ (6) |
| تو به او روي مي آوري، (6) |
| وَمَا عَلَيْكَ أَلَّا يَزَّكَّىٰ (7) |
| در حالي که اگر او خود را پاک نسازد، چيزي بر تو نيست! (7) |
| وَأَمَّا مَنْ جَاءَكَ يَسْعَىٰ (8) |
| اما کسي که به سراغ تو مي آيد و کوشش ميکند، (8) |
| وَهُوَ يَخْشَىٰ (9) |
| و از خدا ترسان است، (9) |
| فَأَنْتَ عَنْهُ تَلَهَّىٰ (10) |
| تو از او غافل ميشوي! (10) |
| كَلَّا إِنَّهَا تَذْكِرَةٌ (11) |
| هرگز چنين نيست که آنها ميپندارند، اين (قرآن) تذکر و يادآوري است، (11) |
| فَمَنْ شَاءَ ذَكَرَهُ (12) |
| و هر کس بخواهد از آن پند ميگيرد! (12) |
| فِي صُحُفٍ مُكَرَّمَةٍ (13) |
| در الواح پرارزشي ثبت است، (13) |
| مَرْفُوعَةٍ مُطَهَّرَةٍ (14) |
| الواحي والاقدر و پاکيزه، (14) |
| بِأَيْدِي سَفَرَةٍ (15) |
| به دست سفيراني است (15) |
| كِرَامٍ بَرَرَةٍ (16) |
| والا مقام و فرمانبردار و نيکوکار! (16) |
| قُتِلَ الْإِنْسَانُ مَا أَكْفَرَهُ (17) |
| مرگ بر اين انسان، چقدر کافر و ناسپاس است! (17) |
| مِنْ أَيِّ شَيْءٍ خَلَقَهُ (18) |
| (خداوند) او را از چه چيز آفريده است؟! (18) |
| مِنْ نُطْفَةٍ خَلَقَهُ فَقَدَّرَهُ (19) |
| او را از نطفه ناچيزي آفريد، سپس اندازه گيري کرد و موزون ساخت، (19) |
| ثُمَّ السَّبِيلَ يَسَّرَهُ (20) |
| سپس راه را براي او آسان کرد، (20) |
| ثُمَّ أَمَاتَهُ فَأَقْبَرَهُ (21) |
| بعد او را ميراند و در قبر پنهان نمود، (21) |
| ثُمَّ إِذَا شَاءَ أَنْشَرَهُ (22) |
| سپس هرگاه بخواهد او را زنده ميکند! (22) |
| كَلَّا لَمَّا يَقْضِ مَا أَمَرَهُ (23) |
| چنين نيست که او ميپندارد، او هنوز آنچه را (خدا) فرمان داده، اطاعت نکرده است! (23) |
| فَلْيَنْظُرِ الْإِنْسَانُ إِلَىٰ طَعَامِهِ (24) |
| انسان بايد به غذاي خويش (و آفرينش آن) بنگرد! (24) |
| أَنَّا صَبَبْنَا الْمَاءَ صَبًّا (25) |
| ما آب فراوان از آسمان فرو ريختيم، (25) |
| ثُمَّ شَقَقْنَا الْأَرْضَ شَقًّا (26) |
| سپس زمين را از هم شکافتيم، (26) |
| فَأَنْبَتْنَا فِيهَا حَبًّا (27) |
| و در آن دانه هاي فراواني رويانديم، (27) |
| وَعِنَبًا وَقَضْبًا (28) |
| و انگور و سبزي بسيار، (28) |
| وَزَيْتُونًا وَنَخْلًا (29) |
| و زيتون و نخل فراوان، (29) |
| وَحَدَائِقَ غُلْبًا (30) |
| و باغهاي پردرخت، (30) |
| وَفَاكِهَةً وَأَبًّا (31) |
| و ميوه و چراگاه، (31) |
| مَتَاعًا لَكُمْ وَلِأَنْعَامِكُمْ (32) |
| تا وسيلهاي براي بهرهگيري شما و چهارپايانتان باشد! (32) |
| فَإِذَا جَاءَتِ الصَّاخَّةُ (33) |
| هنگامي که آن صداي مهيب [= صيحه رستاخيز] بيايد، (کافران در اندوه عميقي فروميروند)! (33) |
| يَوْمَ يَفِرُّ الْمَرْءُ مِنْ أَخِيهِ (34) |
| در آن روز که انسان از برادر خود ميگريزد، (34) |
| وَأُمِّهِ وَأَبِيهِ (35) |
| و از مادر و پدرش، (35) |
| وَصَاحِبَتِهِ وَبَنِيهِ (36) |
| و زن و فرزندانش، (36) |
| لِكُلِّ امْرِئٍ مِنْهُمْ يَوْمَئِذٍ شَأْنٌ يُغْنِيهِ (37) |
| در آن روز هر کدام از آنها وضعي دارد که او را کاملا به خود مشغول ميسازد! (37) |
| وُجُوهٌ يَوْمَئِذٍ مُسْفِرَةٌ (38) |
| چهره هائي در آن روز گشاده و نوراني است، (38) |
| ضَاحِكَةٌ مُسْتَبْشِرَةٌ (39) |
| خندان و مسرور است، (39) |
| وَوُجُوهٌ يَوْمَئِذٍ عَلَيْهَا غَبَرَةٌ (40) |
| و صورتهايي در آن روز غبارآلود است، (40) |
| تَرْهَقُهَا قَتَرَةٌ (41) |
| و دود تاريکي آنها را پوشانده است، (41) |
| أُولَٰئِكَ هُمُ الْكَفَرَةُ الْفَجَرَةُ (42) |
| آنان همان کافران فاجرند! (42) |
|
| (کلمات داخل پرانتز توسط مترجم اضافه شده) |