| سوره 68 | سوره مبارکه القلم | صفحه 566 |
|
| خَاشِعَةً أَبْصَارُهُمْ تَرْهَقُهُمْ ذِلَّةٌ ۖ وَقَدْ كَانُوا يُدْعَوْنَ إِلَى السُّجُودِ وَهُمْ سَالِمُونَ (43) |
| وحشت در چشمانشان پيداست، ذلت بر آنها چيره شده است. پيش از اين نيز آنها را در عين تندرستى به سجده فراخوانده بودند. (43) |
| فَذَرْنِي وَمَنْ يُكَذِّبُ بِهَٰذَا الْحَدِيثِ ۖ سَنَسْتَدْرِجُهُمْ مِنْ حَيْثُ لَا يَعْلَمُونَ (44) |
| پس مرا با آنها که اين سخن را تکذيب مى‌کنند واگذار تا اندک‌اندک، چنان که درنيابند، فروگيريمشان. (44) |
| وَأُمْلِي لَهُمْ ۚ إِنَّ كَيْدِي مَتِينٌ (45) |
| و به آنها مهلت دهم. هر آينه مکر من مکرى استوار است. (45) |
| أَمْ تَسْأَلُهُمْ أَجْرًا فَهُمْ مِنْ مَغْرَمٍ مُثْقَلُونَ (46) |
| يا از آنان مزدى طلبيده‌اى و اکنون از اداى آن در رنجند؟ (46) |
| أَمْ عِنْدَهُمُ الْغَيْبُ فَهُمْ يَكْتُبُونَ (47) |
| يا علم غيب مى‌دانند و آنهايند که مى‌نويسند؟ (47) |
| فَاصْبِرْ لِحُكْمِ رَبِّكَ وَلَا تَكُنْ كَصَاحِبِ الْحُوتِ إِذْ نَادَىٰ وَهُوَ مَكْظُومٌ (48) |
| در برابر فرمان پروردگارت صابر باش و چون صاحب ماهى مباش که با دلى پراندوه ندا در داد. (48) |
| لَوْلَا أَنْ تَدَارَكَهُ نِعْمَةٌ مِنْ رَبِّهِ لَنُبِذَ بِالْعَرَاءِ وَهُوَ مَذْمُومٌ (49) |
| اگر نعمت پروردگارش نبود، در عين بد حالى به صحرايى بى‌آب و گياه مى‌افتاد. (49) |
| فَاجْتَبَاهُ رَبُّهُ فَجَعَلَهُ مِنَ الصَّالِحِينَ (50) |
| پس پروردگارش او را برگزيد و در زمره صالحانش آورد. (50) |
| وَإِنْ يَكَادُ الَّذِينَ كَفَرُوا لَيُزْلِقُونَكَ بِأَبْصَارِهِمْ لَمَّا سَمِعُوا الذِّكْرَ وَيَقُولُونَ إِنَّهُ لَمَجْنُونٌ (51) |
| و کافران چون قرآن را شنيدند نزديک بود که تو را با چشمان خود به سر درآورند و مى‌گويند که او ديوانه است، (51) |
| وَمَا هُوَ إِلَّا ذِكْرٌ لِلْعَالَمِينَ (52) |
| و حال آنکه قرآن براى جهانيان جز اندرزى نيست. (52) |
| سوره 69 | سوره مبارکه الحاقة | |
|
|
بِسْمِ اللَّهِ الرَّحْمَٰنِ الرَّحِيمِ
|
|
به نام خداوند بخشنده مهربان
|
| الْحَاقَّةُ (1) |
| آن روز بر حق. (1) |
| مَا الْحَاقَّةُ (2) |
| چيست آن روز بر حق؟ (2) |
| وَمَا أَدْرَاكَ مَا الْحَاقَّةُ (3) |
| و چه دانى که آن روز بر حق چيست؟ (3) |
| كَذَّبَتْ ثَمُودُ وَعَادٌ بِالْقَارِعَةِ (4) |
| قوم ثمود و عاد روز رستاخيز را دروغ انگاشتند. (4) |
| فَأَمَّا ثَمُودُ فَأُهْلِكُوا بِالطَّاغِيَةِ (5) |
| اما قوم ثمود به آن بانگ سهمگين هلاک شدند. (5) |
| وَأَمَّا عَادٌ فَأُهْلِكُوا بِرِيحٍ صَرْصَرٍ عَاتِيَةٍ (6) |
| و اما قوم عاد با وزش باد صُرصر به هلاکت رسيدند. (6) |
| سَخَّرَهَا عَلَيْهِمْ سَبْعَ لَيَالٍ وَثَمَانِيَةَ أَيَّامٍ حُسُومًا فَتَرَى الْقَوْمَ فِيهَا صَرْعَىٰ كَأَنَّهُمْ أَعْجَازُ نَخْلٍ خَاوِيَةٍ (7) |
| آن عذاب را هفت شب و هشت روز پى در پى بر آنان بگماشت. آن قوم را چون تنه‌هاى پوسيده خرما مى‌ديدى که افتاده‌اند و مُرده‌اند. (7) |
| فَهَلْ تَرَىٰ لَهُمْ مِنْ بَاقِيَةٍ (8) |
| آيا کسى را مى‌بينى که از آنها بر جاى مانده باشد؟ (8) |
|
| (کلمات داخل پرانتز توسط مترجم اضافه شده) |