| سوره 89 | سوره مبارکه الفجر | صفحه 593 |
|
| بِسْمِ اللَّهِ الرَّحْمَٰنِ الرَّحِيمِ
|
| به نام خداوند بخشنده مهربان
|
| وَالْفَجْرِ (1) |
| سوگند به سپيده صبح، (1) |
| وَلَيَالٍ عَشْرٍ (2) |
| و سوگند به شبهاى دهگانه، (2) |
| وَالشَّفْعِ وَالْوَتْرِ (3) |
| و سوگند به جفت و طاق، (3) |
| وَاللَّيْلِ إِذَا يَسْرِ (4) |
| و سوگند به شب چون روى به رفتن نهد. (4) |
| هَلْ فِي ذَٰلِكَ قَسَمٌ لِذِي حِجْرٍ (5) |
| آيا خردمند را اين سوگندها کافى است؟ (5) |
| أَلَمْ تَرَ كَيْفَ فَعَلَ رَبُّكَ بِعَادٍ (6) |
| آيا نديده‌اى که پروردگار تو با قوم عاد چه کرد؟ (6) |
| إِرَمَ ذَاتِ الْعِمَادِ (7) |
| با اِرَم که ستونها داشت؟ (7) |
| الَّتِي لَمْ يُخْلَقْ مِثْلُهَا فِي الْبِلَادِ (8) |
| و همانند آن در هيچ شهرى آفريده نشده بود. (8) |
| وَثَمُودَ الَّذِينَ جَابُوا الصَّخْرَ بِالْوَادِ (9) |
| و قوم ثمود که در آن وادى سنگ را مى‌بريدند، (9) |
| وَفِرْعَوْنَ ذِي الْأَوْتَادِ (10) |
| و قوم فرعون آن دارنده ميخها، (10) |
| الَّذِينَ طَغَوْا فِي الْبِلَادِ (11) |
| آنها در بلاد طغيان کردند، (11) |
| فَأَكْثَرُوا فِيهَا الْفَسَادَ (12) |
| و در آنها به فساد در افزودند. (12) |
| فَصَبَّ عَلَيْهِمْ رَبُّكَ سَوْطَ عَذَابٍ (13) |
| و پروردگار تو تازيانه عذاب را بر سرشان فرود آورد. (13) |
| إِنَّ رَبَّكَ لَبِالْمِرْصَادِ (14) |
| زيرا پروردگارت به کمينگاه است. (14) |
| فَأَمَّا الْإِنْسَانُ إِذَا مَا ابْتَلَاهُ رَبُّهُ فَأَكْرَمَهُ وَنَعَّمَهُ فَيَقُولُ رَبِّي أَكْرَمَنِ (15) |
| اما آدمى، چون پروردگارش بيازمايد و گرامى‌اش دارد و نعمتش دهد، مى‌گويد: پروردگار من مرا گرامى داشت. (15) |
| وَأَمَّا إِذَا مَا ابْتَلَاهُ فَقَدَرَ عَلَيْهِ رِزْقَهُ فَيَقُولُ رَبِّي أَهَانَنِ (16) |
| و چون بيازمايدش و رزق بر او تنگ گيرد، مى‌گويد: پروردگار من مرا خوار ساخت. (16) |
| كَلَّا ۖ بَلْ لَا تُكْرِمُونَ الْيَتِيمَ (17) |
| نه چنان است. شما يتيم را گرامى نمى‌داريد، (17) |
| وَلَا تَحَاضُّونَ عَلَىٰ طَعَامِ الْمِسْكِينِ (18) |
| و يکديگر را به اطعام مسکين ترغيب نمى‌کنيد، (18) |
| وَتَأْكُلُونَ التُّرَاثَ أَكْلًا لَمًّا (19) |
| و ميراث را حريصانه مى‌خوريد، (19) |
| وَتُحِبُّونَ الْمَالَ حُبًّا جَمًّا (20) |
| و مال را فراوان دوست داريد. (20) |
| كَلَّا إِذَا دُكَّتِ الْأَرْضُ دَكًّا دَكًّا (21) |
| آرى، چون زمين شکسته شود و شکسته شود، (21) |
| وَجَاءَ رَبُّكَ وَالْمَلَكُ صَفًّا صَفًّا (22) |
| و امر پروردگار تو فرا رسد و فرشتگان صف در صف، (22) |
| وَجِيءَ يَوْمَئِذٍ بِجَهَنَّمَ ۚ يَوْمَئِذٍ يَتَذَكَّرُ الْإِنْسَانُ وَأَنَّىٰ لَهُ الذِّكْرَىٰ (23) |
| و در آن روز جهنم را حاضر آرند، آدمى پند گيرد. و چه جاى پند گرفتن باشد؟ (23) |
|
| (کلمات داخل پرانتز توسط مترجم اضافه شده) |