| سوره 21 | سوره مبارکه الانبياء | صفحه 323 |
|
| وَكَمْ قَصَمْنَا مِنْ قَرْيَةٍ كَانَتْ ظَالِمَةً وَأَنْشَأْنَا بَعْدَهَا قَوْمًا آخَرِينَ (11) |
| و چه بسيار ستمکاره مردمى را که هلاک کرديم و به جايشان مردمى ديگر بيافريديم. (11) |
| فَلَمَّا أَحَسُّوا بَأْسَنَا إِذَا هُمْ مِنْهَا يَرْكُضُونَ (12) |
| چون عذاب ما را حس مى‌کردند به ناگاه از آنجا مى‌گريختند. (12) |
| لَا تَرْكُضُوا وَارْجِعُوا إِلَىٰ مَا أُتْرِفْتُمْ فِيهِ وَمَسَاكِنِكُمْ لَعَلَّكُمْ تُسْأَلُونَ (13) |
| مگريزيد. به ناز و تنعم و خانه‌هاى خويش بازگرديد، تا بازخواست گرديد. (13) |
| قَالُوا يَا وَيْلَنَا إِنَّا كُنَّا ظَالِمِينَ (14) |
| گفتند: واى بر ما، ما ستمکاره بوده‌ايم. (14) |
| فَمَا زَالَتْ تِلْكَ دَعْوَاهُمْ حَتَّىٰ جَعَلْنَاهُمْ حَصِيدًا خَامِدِينَ (15) |
| و همواره سخنشان اين بود، تا همه را چون کِشته درويده و آتش خاموش گشته گردانيديم. (15) |
| وَمَا خَلَقْنَا السَّمَاءَ وَالْأَرْضَ وَمَا بَيْنَهُمَا لَاعِبِينَ (16) |
| ما اين آسمان و زمين و آنچه را ميان آن دوست به بازيچه نيافريده‌ايم. (16) |
| لَوْ أَرَدْنَا أَنْ نَتَّخِذَ لَهْوًا لَاتَّخَذْنَاهُ مِنْ لَدُنَّا إِنْ كُنَّا فَاعِلِينَ (17) |
| اگر خواستار بازيچه‌اى مى‌بوديم خود آن را مى‌آفريديم، اگر خواسته بوديم. (17) |
| بَلْ نَقْذِفُ بِالْحَقِّ عَلَى الْبَاطِلِ فَيَدْمَغُهُ فَإِذَا هُوَ زَاهِقٌ ۚ وَلَكُمُ الْوَيْلُ مِمَّا تَصِفُونَ (18) |
| بلکه حق را بر سر باطل مى‌زنيم، تا آن را درهم کوبد و باطل نابود شونده است. و واى بر شما از آنچه به خدا نسبت مى‌دهيد. (18) |
| وَلَهُ مَنْ فِي السَّمَاوَاتِ وَالْأَرْضِ ۚ وَمَنْ عِنْدَهُ لَا يَسْتَكْبِرُونَ عَنْ عِبَادَتِهِ وَلَا يَسْتَحْسِرُونَ (19) |
| از آنِ اوست هر که در آسمانها و زمين است. و آنان که در نزد او هستند، از عبادتش به تکبر سر نمى‌تابند و خسته نمى‌شوند. (19) |
| يُسَبِّحُونَ اللَّيْلَ وَالنَّهَارَ لَا يَفْتُرُونَ (20) |
| شب و روز، بى آنکه فتورى در آنان پديد آيد، تسبيح مى‌گويند. (20) |
| أَمِ اتَّخَذُوا آلِهَةً مِنَ الْأَرْضِ هُمْ يُنْشِرُونَ (21) |
| آيا در زمين خدايانى برگزيده‌اند که مردگان را از گور برمى‌انگيزند؟ (21) |
| لَوْ كَانَ فِيهِمَا آلِهَةٌ إِلَّا اللَّهُ لَفَسَدَتَا ۚ فَسُبْحَانَ اللَّهِ رَبِّ الْعَرْشِ عَمَّا يَصِفُونَ (22) |
| اگر در زمين و آسمان خدايانى جز اللّه مى‌بود، هر دو تباه مى‌شدند. پس اللّه، پروردگار عرش، از هر چه به وصفش مى‌گويند منزه است. (22) |
| لَا يُسْأَلُ عَمَّا يَفْعَلُ وَهُمْ يُسْأَلُونَ (23) |
| او در برابر هيچ يک از کارهايى که مى‌کند، بازخواست نمى‌شود ولى مردم بازخواست مى‌شوند. (23) |
| أَمِ اتَّخَذُوا مِنْ دُونِهِ آلِهَةً ۖ قُلْ هَاتُوا بُرْهَانَكُمْ ۖ هَٰذَا ذِكْرُ مَنْ مَعِيَ وَذِكْرُ مَنْ قَبْلِي ۗ بَلْ أَكْثَرُهُمْ لَا يَعْلَمُونَ الْحَقَّ ۖ فَهُمْ مُعْرِضُونَ (24) |
| آيا به جز او خدايانى را برگزيده‌اند؟ بگو: حجت خويش بياوريد. در اين کتاب سخن کسانى است که با من هستند و سخن کسانى که پيش از من بوده‌اند. نه، بيشترينشان چيزى از حق نمى‌دانند و از آن اعراض مى‌کنند. (24) |
|
| (کلمات داخل پرانتز توسط مترجم اضافه شده) |