| سوره 59 | سوره مبارکه الحشر | صفحه 546 |
|
| ذَٰلِكَ بِأَنَّهُمْ شَاقُّوا اللَّهَ وَرَسُولَهُ ۖ وَمَنْ يُشَاقِّ اللَّهَ فَإِنَّ اللَّهَ شَدِيدُ الْعِقَابِ (4) |
| اين [جلاى وطن] بدان سبب بود که آنان با خدا و رسولش به ستيز برخاستند; و هرکس با خدا به ستيز برخيزد [بداند که] قطعاً خداوند سخت عقوبت است. (4) |
| مَا قَطَعْتُمْ مِنْ لِينَةٍ أَوْ تَرَكْتُمُوهَا قَائِمَةً عَلَىٰ أُصُولِهَا فَبِإِذْنِ اللَّهِ وَلِيُخْزِيَ الْفَاسِقِينَ (5) |
| هر درخت خرمايى را که از [بنى نضير] قطع کرديد يا آن را بر ريشه هايش باقى گذاشتيد، به اذن خدا بود و براى اين که [خداوند] فاسقان را خوار گرداند. (5) |
| وَمَا أَفَاءَ اللَّهُ عَلَىٰ رَسُولِهِ مِنْهُمْ فَمَا أَوْجَفْتُمْ عَلَيْهِ مِنْ خَيْلٍ وَلَا رِكَابٍ وَلَٰكِنَّ اللَّهَ يُسَلِّطُ رُسُلَهُ عَلَىٰ مَنْ يَشَاءُ ۚ وَاللَّهُ عَلَىٰ كُلِّ شَيْءٍ قَدِيرٌ (6) |
| و آنچه را خدا از آنان عايد رسول خود کرد، شما به خاطر آن هيچ اسب و شترى نتاختيد، ولى خداوند رسولانش را بر هر که بخواهد مسلّط مى کند; و خدا بر هر چيزى توانا است. (6) |
| مَا أَفَاءَ اللَّهُ عَلَىٰ رَسُولِهِ مِنْ أَهْلِ الْقُرَىٰ فَلِلَّهِ وَلِلرَّسُولِ وَلِذِي الْقُرْبَىٰ وَالْيَتَامَىٰ وَالْمَسَاكِينِ وَابْنِ السَّبِيلِ كَيْ لَا يَكُونَ دُولَةً بَيْنَ الْأَغْنِيَاءِ مِنْكُمْ ۚ وَمَا آتَاكُمُ الرَّسُولُ فَخُذُوهُ وَمَا نَهَاكُمْ عَنْهُ فَانْتَهُوا ۚ وَاتَّقُوا اللَّهَ ۖ إِنَّ اللَّهَ شَدِيدُ الْعِقَابِ (7) |
| آنچه را خداوند از اهل آن قريه ها عايد رسول خود کرد، براى خدا و براى رسول او و براى خويشاوندان و يتيمان و مسکينان و در راه ماندگان است، تا ميان ثروتمندان شما دست به دست نشود; و آنچه را اين رسول به شما داد آن را بگيريد، و از آنچه شما را از آن نهى کرد دست بداريد، و از خدا پروا داشته باشيد، بى شک خداوند سخت عقوبت است. (7) |
| لِلْفُقَرَاءِ الْمُهَاجِرِينَ الَّذِينَ أُخْرِجُوا مِنْ دِيَارِهِمْ وَأَمْوَالِهِمْ يَبْتَغُونَ فَضْلًا مِنَ اللَّهِ وَرِضْوَانًا وَيَنْصُرُونَ اللَّهَ وَرَسُولَهُ ۚ أُولَٰئِكَ هُمُ الصَّادِقُونَ (8) |
| براى آن نيازمندانِ مهاجرى است که از ديار و اموالشان بيرون رانده شده اند، در حالى که در جست و جوى فضل و رضايتى از خداوند هستند، و خدا و رسولش را يارى مى کنند، اينان همان راستگويانند. (8) |
| وَالَّذِينَ تَبَوَّءُوا الدَّارَ وَالْإِيمَانَ مِنْ قَبْلِهِمْ يُحِبُّونَ مَنْ هَاجَرَ إِلَيْهِمْ وَلَا يَجِدُونَ فِي صُدُورِهِمْ حَاجَةً مِمَّا أُوتُوا وَيُؤْثِرُونَ عَلَىٰ أَنْفُسِهِمْ وَلَوْ كَانَ بِهِمْ خَصَاصَةٌ ۚ وَمَنْ يُوقَ شُحَّ نَفْسِهِ فَأُولَٰئِكَ هُمُ الْمُفْلِحُونَ (9) |
| و [براى] کسانى است که پيش از [آمدن] مهاجران، در اين شهر (يثرب) و در متن ايمان جاى گرفته اند، کسانى را که به سويشان هجرت کنند دوست مى دارند، و در دل خود از آنچه به مهاجران داده شده است چشمداشت و نيازى احساس نمى کنند، و [ديگران را] بر خودشان مقدّم مى دارند اگر چه خود دچار تنگدستى باشند; و کسانى که از [شرِّ ]بخل خويش محفوظ بمانند، اينان همان ظفرمندان اند. (9) |
|
| (کلمات داخل پرانتز توسط مترجم اضافه شده) |