| سوره 30 | سوره مبارکه الروم | صفحه 405 |
|
| وَعْدَ اللَّهِ ۖ لَا يُخْلِفُ اللَّهُ وَعْدَهُ وَلَٰكِنَّ أَكْثَرَ النَّاسِ لَا يَعْلَمُونَ (6) |
| خدا [اين] را وعده داده است و وعده اش را تخلّف نمى کند، ولى بيشتر مردم شناخت ندارند. (6) |
| يَعْلَمُونَ ظَاهِرًا مِنَ الْحَيَاةِ الدُّنْيَا وَهُمْ عَنِ الْآخِرَةِ هُمْ غَافِلُونَ (7) |
| [فقط] ظاهرى از زندگى دنيا را مى شناسند در حالى که آنان از آخرت غافل اند. (7) |
| أَوَلَمْ يَتَفَكَّرُوا فِي أَنْفُسِهِمْ ۗ مَا خَلَقَ اللَّهُ السَّمَاوَاتِ وَالْأَرْضَ وَمَا بَيْنَهُمَا إِلَّا بِالْحَقِّ وَأَجَلٍ مُسَمًّى ۗ وَإِنَّ كَثِيرًا مِنَ النَّاسِ بِلِقَاءِ رَبِّهِمْ لَكَافِرُونَ (8) |
| آيا [تنها به دنيا توجّه کرده اند و] با خود نينديشيده اند که خدا آسمان ها و زمين و آنچه را ميان آن دو هست جز به حقّ و براى مدّتى معيّن نيافريده است؟ و حقّاً بسيارى از مردم لقاى پروردگارشان (معاد) را باور ندارند. (8) |
| أَوَلَمْ يَسِيرُوا فِي الْأَرْضِ فَيَنْظُرُوا كَيْفَ كَانَ عَاقِبَةُ الَّذِينَ مِنْ قَبْلِهِمْ ۚ كَانُوا أَشَدَّ مِنْهُمْ قُوَّةً وَأَثَارُوا الْأَرْضَ وَعَمَرُوهَا أَكْثَرَ مِمَّا عَمَرُوهَا وَجَاءَتْهُمْ رُسُلُهُمْ بِالْبَيِّنَاتِ ۖ فَمَا كَانَ اللَّهُ لِيَظْلِمَهُمْ وَلَٰكِنْ كَانُوا أَنْفُسَهُمْ يَظْلِمُونَ (9) |
| آيا [سر در لاک خود فرو برده و] در زمين سير نکرده اند تا بنگرند عاقبت آنهايى که پيش از اينان بودند چگونه بود؟ آنان نيرومندتر از اينان بودند و زمين را زير و رو کردند و آن را آباد ساختند، بيش از آنچه اينان آبادش کردند و رسولانشان با دليل هاى روشن [به ]سويشان آمدند [ولى آنان تکذيبشان کردند و هلاک شدند] پس چنان نبود که خدا به آنان ستم کند، ولى آنها بودند که به خودشان ستم مى کردند. (9) |
| ثُمَّ كَانَ عَاقِبَةَ الَّذِينَ أَسَاءُوا السُّوأَىٰ أَنْ كَذَّبُوا بِآيَاتِ اللَّهِ وَكَانُوا بِهَا يَسْتَهْزِئُونَ (10) |
| آن گاه بدترين فرجام (عذاب الهى) فرجام کسانى بود که بدى کردند، بدان سبب که آيات خدا را تکذيب نمودند و آنها را به تمسخر مى گرفتند. (10) |
| اللَّهُ يَبْدَأُ الْخَلْقَ ثُمَّ يُعِيدُهُ ثُمَّ إِلَيْهِ تُرْجَعُونَ (11) |
| خدا آفرينش [انسان] را آغاز مى کند سپس [بعد از مرگ] آن را تجديد مى نمايد آن گاه [براى جزا] به سوى او بازگردانده مى شويد. (11) |
| وَيَوْمَ تَقُومُ السَّاعَةُ يُبْلِسُ الْمُجْرِمُونَ (12) |
| و روزى که قيامت برپا شود مجرمان نااميد و متحيّر مى شوند. (12) |
| وَلَمْ يَكُنْ لَهُمْ مِنْ شُرَكَائِهِمْ شُفَعَاءُ وَكَانُوا بِشُرَكَائِهِمْ كَافِرِينَ (13) |
| و از شريکانشان [که آنها را مى پرستيدند] براى آنان شفيعانى نخواهد بود و آنان شريکانشان را انکار مى کنند. (13) |
| وَيَوْمَ تَقُومُ السَّاعَةُ يَوْمَئِذٍ يَتَفَرَّقُونَ (14) |
| و روزى که قيامت بر پا شود آن روز از هم جدا مى شوند. (14) |
| فَأَمَّا الَّذِينَ آمَنُوا وَعَمِلُوا الصَّالِحَاتِ فَهُمْ فِي رَوْضَةٍ يُحْبَرُونَ (15) |
| پس کسانى که ايمان آورده و کارهاى شايسته انجام داده اند، آنان را در بوستانى [دل انگيز] شادمان مى دارند. (15) |
|
| (کلمات داخل پرانتز توسط مترجم اضافه شده) |