| سوره 21 | سوره مبارکه الانبياء | صفحه 323 |
|
| وَكَمْ قَصَمْنَا مِنْ قَرْيَةٍ كَانَتْ ظَالِمَةً وَأَنْشَأْنَا بَعْدَهَا قَوْمًا آخَرِينَ (11) |
| و چه بسيار قريه هايى را که [مردم آنها ]ستمکار بودند در هم شکستيم و پس از آنان مردمى ديگر پديد آورديم. (11) |
| فَلَمَّا أَحَسُّوا بَأْسَنَا إِذَا هُمْ مِنْهَا يَرْكُضُونَ (12) |
| پس آن گاه که عذاب ما را احساس کردند ناگهان از آن مى گريختند. (12) |
| لَا تَرْكُضُوا وَارْجِعُوا إِلَىٰ مَا أُتْرِفْتُمْ فِيهِ وَمَسَاكِنِكُمْ لَعَلَّكُمْ تُسْأَلُونَ (13) |
| نگريزيد، و به رفاه و تنعّمى که در آن بوديد و به خانه هايتان برگرديد شايد از شما سؤال شود [که چه بر سرتان آمد؟] (13) |
| قَالُوا يَا وَيْلَنَا إِنَّا كُنَّا ظَالِمِينَ (14) |
| گفتند: اى واى بر ما! راستى که ما ستمکار بوديم. (14) |
| فَمَا زَالَتْ تِلْكَ دَعْوَاهُمْ حَتَّىٰ جَعَلْنَاهُمْ حَصِيدًا خَامِدِينَ (15) |
| پس بىوقفه گفتارشان همين بود تا آن که آنان را ريشه کن و خاموش ساختيم. (15) |
| وَمَا خَلَقْنَا السَّمَاءَ وَالْأَرْضَ وَمَا بَيْنَهُمَا لَاعِبِينَ (16) |
| و ما آسمان و زمين و آنچه را که ميان آن دو است، به بازى نيافريديم. (16) |
| لَوْ أَرَدْنَا أَنْ نَتَّخِذَ لَهْوًا لَاتَّخَذْنَاهُ مِنْ لَدُنَّا إِنْ كُنَّا فَاعِلِينَ (17) |
| اگر مى خواستيم سرگرميى برگيريم آن را از نزد خود برمى گرفتيم اگر کننده [اين کار ]بوديم. (17) |
| بَلْ نَقْذِفُ بِالْحَقِّ عَلَى الْبَاطِلِ فَيَدْمَغُهُ فَإِذَا هُوَ زَاهِقٌ ۚ وَلَكُمُ الْوَيْلُ مِمَّا تَصِفُونَ (18) |
| [چنين نيست] بلکه با حق بر باطل مى کوبيم تا مغزش را از هم بپاشد و باطل بى درنگ نابود شود، و واى بر شما از آنچه [به ناحق ]وصف مى کنيد. (18) |
| وَلَهُ مَنْ فِي السَّمَاوَاتِ وَالْأَرْضِ ۚ وَمَنْ عِنْدَهُ لَا يَسْتَكْبِرُونَ عَنْ عِبَادَتِهِ وَلَا يَسْتَحْسِرُونَ (19) |
| و هر که در آسمان ها و زمين است مملوک او است، و آنان که در پيشگاه اويند از پرستش وى تکبر نمىورزند و خسته نمى شوند. (19) |
| يُسَبِّحُونَ اللَّيْلَ وَالنَّهَارَ لَا يَفْتُرُونَ (20) |
| شب و روز او را به پاکى ياد مى کنند و سستى نمى گيرند. (20) |
| أَمِ اتَّخَذُوا آلِهَةً مِنَ الْأَرْضِ هُمْ يُنْشِرُونَ (21) |
| آيا معبودانى از زمين اختيار کرده اند که آنها [مردگان را] زنده مى کنند؟ (21) |
| لَوْ كَانَ فِيهِمَا آلِهَةٌ إِلَّا اللَّهُ لَفَسَدَتَا ۚ فَسُبْحَانَ اللَّهِ رَبِّ الْعَرْشِ عَمَّا يَصِفُونَ (22) |
| اگر در آسمان و زمين جز خدا معبودانى بود آن دو تباه مى شدند; پس منزه است خداى صاحب عرش از آنچه [به ناروا او را] وصف مى کنند. (22) |
| لَا يُسْأَلُ عَمَّا يَفْعَلُ وَهُمْ يُسْأَلُونَ (23) |
| [خدا] از آنچه مى کند بازخواست نمى شود و آنان بازخواست مى شوند. (23) |
| أَمِ اتَّخَذُوا مِنْ دُونِهِ آلِهَةً ۖ قُلْ هَاتُوا بُرْهَانَكُمْ ۖ هَٰذَا ذِكْرُ مَنْ مَعِيَ وَذِكْرُ مَنْ قَبْلِي ۗ بَلْ أَكْثَرُهُمْ لَا يَعْلَمُونَ الْحَقَّ ۖ فَهُمْ مُعْرِضُونَ (24) |
| بلکه جز او معبودانى اختيار کرده اند! بگو: دليل خود را بياوريد; [اينک] اين يادنامه امّت من (قرآن) و يادنامه امت هاى پيش از من (ديگر کتاب هاى آسمانى) است [که همه بر نفى شرک اتفاق دارند]. حقيقت اين است که بيشترشان حق را نمى دانند و بدين سبب [از آن ]رويگردانند. (24) |
|
| (کلمات داخل پرانتز توسط مترجم اضافه شده) |