| سوره 42 | سوره مبارکه الشورى | صفحه 487 |
|
| وَمِنْ آيَاتِهِ الْجَوَارِ فِي الْبَحْرِ كَالْأَعْلَامِ (32) |
| و از نشانه‌هاى او سفينه‌هاى کوه‌آسا در درياست. (32) |
| إِنْ يَشَأْ يُسْكِنِ الرِّيحَ فَيَظْلَلْنَ رَوَاكِدَ عَلَىٰ ظَهْرِهِ ۚ إِنَّ فِي ذَٰلِكَ لَآيَاتٍ لِكُلِّ صَبَّارٍ شَكُورٍ (33) |
| اگر بخواهد باد را ساکن مى‌گرداند و [سفينه‌ها] بر پشت [آب] متوقف مى‌مانند. قطعاً در اين [امر] براى هر شکيباى شکرگزارى نشانه‌هاست. (33) |
| أَوْ يُوبِقْهُنَّ بِمَا كَسَبُوا وَيَعْفُ عَنْ كَثِيرٍ (34) |
| يا به [سزاى] آنچه [کشتى‌نشينان] مرتکب شده‌اند هلاکشان کند، و[لى] از بسيارى درمى‌گذرد. (34) |
| وَيَعْلَمَ الَّذِينَ يُجَادِلُونَ فِي آيَاتِنَا مَا لَهُمْ مِنْ مَحِيصٍ (35) |
| و [تا] آنان که در آيات ما مجادله مى‌کنند، بدانند که ايشان را [روى] گريزى نيست. (35) |
| فَمَا أُوتِيتُمْ مِنْ شَيْءٍ فَمَتَاعُ الْحَيَاةِ الدُّنْيَا ۖ وَمَا عِنْدَ اللَّهِ خَيْرٌ وَأَبْقَىٰ لِلَّذِينَ آمَنُوا وَعَلَىٰ رَبِّهِمْ يَتَوَكَّلُونَ (36) |
| و آنچه به شما داده شده، برخوردارى [و کالاى] زندگى دنياست، و آنچه پيش خداست براى کسانى که گرويده‌اند و به پروردگارشان اعتماد دارند بهتر و پايدارتر است. (36) |
| وَالَّذِينَ يَجْتَنِبُونَ كَبَائِرَ الْإِثْمِ وَالْفَوَاحِشَ وَإِذَا مَا غَضِبُوا هُمْ يَغْفِرُونَ (37) |
| و کسانى که از گناهان بزرگ و زشتکاريها خود را به دور مى‌دارند و چون به خشم درمى‌آيند درمى‌گذرند. (37) |
| وَالَّذِينَ اسْتَجَابُوا لِرَبِّهِمْ وَأَقَامُوا الصَّلَاةَ وَأَمْرُهُمْ شُورَىٰ بَيْنَهُمْ وَمِمَّا رَزَقْنَاهُمْ يُنْفِقُونَ (38) |
| و کسانى که [نداى] پروردگارشان را پاسخ [مثبت] داده و نماز برپا کرده‌اند و کارشان در ميانشان مشورت است و از آنچه روزيشان داده‌ايم انفاق مى‌کنند. (38) |
| وَالَّذِينَ إِذَا أَصَابَهُمُ الْبَغْيُ هُمْ يَنْتَصِرُونَ (39) |
| و کسانى که چون ستم بر ايشان رسد، يارى مى‌جويند [و به انتقام بر مى‌خيزند]. (39) |
| وَجَزَاءُ سَيِّئَةٍ سَيِّئَةٌ مِثْلُهَا ۖ فَمَنْ عَفَا وَأَصْلَحَ فَأَجْرُهُ عَلَى اللَّهِ ۚ إِنَّهُ لَا يُحِبُّ الظَّالِمِينَ (40) |
| و جزاى بدى، مانند آن، بدى است. پس هر که درگذرد و نيکوکارى کند، پاداش او بر [عهده] خداست. به راستى او ستمگران را دوست نمى‌دارد. (40) |
| وَلَمَنِ انْتَصَرَ بَعْدَ ظُلْمِهِ فَأُولَٰئِكَ مَا عَلَيْهِمْ مِنْ سَبِيلٍ (41) |
| و هر که پس از ستم [ديدن] خود، يارى جويد [و انتقام گيرد] راه [نکوهشى] بر ايشان نيست. (41) |
| إِنَّمَا السَّبِيلُ عَلَى الَّذِينَ يَظْلِمُونَ النَّاسَ وَيَبْغُونَ فِي الْأَرْضِ بِغَيْرِ الْحَقِّ ۚ أُولَٰئِكَ لَهُمْ عَذَابٌ أَلِيمٌ (42) |
| راه [نکوهش] تنها بر کسانى است که به مردم ستم مى‌کنند، و در [روى] زمين به ناحق سر برمى‌دارند. آنان عذابى دردناک [در پيش] خواهند داشت. (42) |
| وَلَمَنْ صَبَرَ وَغَفَرَ إِنَّ ذَٰلِكَ لَمِنْ عَزْمِ الْأُمُورِ (43) |
| و هر که صبر کند و درگذرد، مسلماً اين [خويشتن دارى، حاکى] از اراده قوى [در] کارهاست. (43) |
| وَمَنْ يُضْلِلِ اللَّهُ فَمَا لَهُ مِنْ وَلِيٍّ مِنْ بَعْدِهِ ۗ وَتَرَى الظَّالِمِينَ لَمَّا رَأَوُا الْعَذَابَ يَقُولُونَ هَلْ إِلَىٰ مَرَدٍّ مِنْ سَبِيلٍ (44) |
| و هر که را خدا بى‌راه گذارد، پس از او يار [و ياور]ى نخواهد داشت، و ستمگران را مى‌بينى که چون عذاب را بنگرند مى‌گويند: «آيا راهى براى برگشتن [به دنيا] هست؟» (44) |
|
| (کلمات داخل پرانتز توسط مترجم اضافه شده) |